درسهایی از توت فرنگی 19 دلاری | قسمت 2

به نام خداوند مهربان

سلام به همگی عزیزانم

سپاس گزار خداوندم بابت بودن در مدار این اگاهی ها

و اما میخوام برم سر اصل مطلب

استاد اینکه راجب بیماری و باور الوده بودن بیمارستانها گفتید دقیقا همینطوره یه دوستی دارم که تازه اشنا شدیم باهم ولی خیلی باورهای محدود کننده ای توی زمینه سلامتی داره

اونروز از باشگاه اومدیم بیرون و صورتشو پیشونیسو عین دزدا پوشونده بود وگفتم بابا انقدم سرد نیست گف من زمانی که بچه بودم و علاقه به موتور داشتم و بابام منو جلوی موتور سوار میکرد با اصرار من و از اون موقع سینوزیت دارم و مونده روم و یه ضره که سرما بخوره سردرد میشم

خیلی از این باورها رو داریم که خیلی با وسواس میگن که عرق کردی و بزار عرقت خشک شه یا خودتو بپوشون یا …..

یه بار برج فک کنم اواسط 8بود یمت مام تبریز که سرماش نیاز به تعریف نداره دهات و شهر مام که توی متطقه کوهستانی

خلاصه با موتور یه لحظه به سرم زد که بریم باشگاه یعنی تصمیم گرفته بودم که نرم اونروز ولی رو موتور یه لحظه گفتم بریم ، پسرعموم باهام بود و من میروندم خلاصه 15کیلومتر با شهر فاصلس از دهات ما با موتور اومدیم و از خونه لباسامو برداشتم و رفتیم باشگاه و پسر عموم نشست و مشغول بود و منم تمرین و شروع کردم و خلاصه بعد یه ساعت و نیم تمرین پر فشار و اینکه شب ساعت نه شده بود

و من سریع اماده شدم و پسرعموم بنده خدا وحشت کرده بود و میگف توی این سرما چجوری با موتور میخوایم بریم ؟؟

و من همونطوری با سر وصورت خیس عرق و بدون وقت تلف کردن سوار موتور شدم و پسرعموم نشست پشت موتور و رف تو کاپشنش و سرشو گذاشت به پشت من و جمع کرد خودشو و من خلاصه داشتم موتور و میروندم ،هوا به قدری سرد بود که یه کیلومتر یه عمر میگذشت ولی من سعی میکردم هی حواسمو پرت کنم و ذهنمو به سرما ندم و به چیزای دیگه فک کنم وخلاصه بدون کلاه و هد بند و هیچی و فقط کاپشن و زیرش یه پیرن ما رسیدیم به غذاخوری داخل دهات که شام بخوریم بعد بریم و اونجا شنیدن ما این مسیرو با موتور اومدیم قشنگ وحشت کردن

چشمای من قرمز شده بود و پیشونیم یادمه جوری یخ زده بود و سر شده بود که وایسادم جلوی تنور سنگگ پزی و یادمه نیم ساعت طول کشید تا یخ پیشونیم وا بره و حس برگرده بهش و به من اونجا گفتن دیگه کارت تمومه چنان سرما بخوری و سردرد بشی که تا یه ماه نتونی بلند شی تا شانس بیاری سینوزیتی یا … نگیری که نمونه روت تا اخر عمر و من فقط میخندیدم

خنده ی الکی و اینکه خودمو قوی نشون بدم نه ها خنده ی واقعی ولی توضیحی ندادم چون ارزششو نداشت

حالا الگوی من چی بود که انقد مطمئن بودم که من هیچیم نمیشه ؟؟؟

میگفتم طرف تو چله ی زمستون عرض فلان اقیانوسو شنا میکنه ، قرار بر این باشه اون باید هفتا کفن به قول ما ترکا باید بپوسونه ،

و انقد من به این که سیستم ایمنی بدن من قویه اعتقاد داشتم و دارم که بعد اون سوز سرما و اون شب حتی سرمام نخوردم و و از اون ماجرا الان داره 4پنج ماه میگذره و سینوزیتیم در کار نیست و من به لطف الله سلامته سلامتم

در واقع من مجبور مجبورم نبودم با موتور برم اون مسیرو میشد یه کاریش کنی میشد بیایم خونه ی ما و فرداش که هوا بهتر شد کمی بریم ولی چون من اعتقادی به مریضی و سرما میکشتت نداشتم گفتم با موتور میریم

ولی شما فک کن که یکی ترس مریضی و هزارتا عواقب بعدش باشه ، به نظرتون این کار و امتحان میکنه ؟؟؟ نه حتی بهش فکرم نمیکنه

پس درواقع باورهای ما داره کارهارو انجام میده و اتفاقات رو رقم میزنه و هیچ چیزی غیر این نیست .

الهی شکرت بابت همه چیزز

درپناه الله یکتا .