درسهایی از توت فرنگی 19 دلاری | قسمت 2

سلام استادم.

سلام استاد شایسته جان عزیزم.

سلام رفقای ناب بهشتی.

استاد زمان پندمیک،خواهر بزرگم با وجود اینکه پرستار هست،اگر مثلا یه خوراکی از دست پسرش که اونموقع فک کنم 3 یا4 سالش بود تو خیابون میفتاد زمین و برمیداشت میخورد،هیچ عکس العملی نشون نمیداد.

یعنی اصلا باور نداشت که پسرش ممکنه بیمار بشه.

یا مثلا اگر این بچه یه مسواکی تو خونه مادرم پیدا میکرد و میکرد تو دهنش،خواهرم بی تفاوت بود!

و خواهر کوچکترم میگفت من اصلاااا باور نمیکنم که اینااصلا براشون مهم نیست و رعایت نمیکنن.

و خدا رو شکر هم‌ هیییچ اتفاقی برای هیچکس نیفتاد.

الان هنوز که هنوزه خواهر کوچکترم و شوهرش هر وقت میخوان از شهرستان بیان شیراز خونه مادرم،از قبلش زنگ میزنن و امار سلامتی همه نوه ها رو میگیرن.

اینکه کسی سرفه میکنه یا نه.

اینکه کسی آب از دماغش میاد یا نه.

که اگر کسی مریضه اونها نیان.

یا اگر هم بیان،کسی که مریضه خودش دیگه میدونه نباید بره پیششون و گرنه با نگاه های سنگینشون رو به رو میشه.خخخ

بی نهایت از سرماخوردن بچه هاشون میترسن.

خلاصه ولی من اصلا اینطوری نبودم. هیچوقت.

و از وقتی هم با استادم اشنا شدم این ویژگی سهل گیر بودنم نسبت به بچه ها تقویت شد.

دیشب خونه خواهر همسرم مهمون بودیم.

هوا هم یه کم رو به سردی بود.

شوهر خواهر همسرم به پسرش میگفت اینقدر نرو تو حیاط سرده.

ولی پسر من حتی اومد گفت مامان گرممه.پیرهنمو بیرون بیار.

منم بدون هیچ مقاومتی پیرهنشو دراوردم و بچه ام با رکابی میگشت.

خلاصه من اصلا باور ندارم که سرما با سرماخوردگی رابطه داره.

خدایا شکرت.

خیلی برام جالبه.

من تقریبا 4 سال پیش حتی نمیدونستم باور یعنی چه؟؟؟

باورتون میشه؟

اما الان اگاهانه دارم سعی میکنم برای خودم باورهای خوبی بسازم.

دارم سعی میکنم باورهای مخربم رو بشناسم.

میخوام تلاش کنم باورهای مخربم رو با باورهای خوب جایگزین کنم.

خدایا شکرت برای این صلات پربرکت.

خیلی جالبهمن وقتی که حرفای ذهنم رو مکتوب میکنم و ارسال میکنم،اصلا سبک میشم.

انگار یه باری از رو دوشم برداشته میشه.

سلام خانم سلیمی بزرگوارم.

امیدوارم‌حالتون عالی باشه و بر روی فرکانس سپاسگزاری سوار باشید.

خانم سلیمی عزیز شما فقط بنویسید برامون…

بنویسید. که چقدر توی تجربه هاتون اگاهی ها ها هست برای ما.

چقدر ما رو رشد میده.

چقدر درسها میگیریم.

چقدر تجربیاتتون در زندگی ما کاربرد داره.

چقدر برای ما الگوی خوبی هستید.

به قول استادمون،چقدر الگوهای خوب،خوبند.

خدا روشکر به خاطر وجود خودتون و خانواده ارزشمندتون.

ازتون بی نهایت ممنونم خالصانه تجربیات ارزشمندتون رو با من به اشتراک گذاشتید.

قطعا پاداشتون نزد خداست.

اونجایی که گفتید اگر روزی چند بار به معنی اسمم توجه کنم خودش یه نوع ایجاد مومنتوم مثبته،

چقدررررررر موضوع مومنتوم برای من ساده تر شد.

فهمیدم که نباید سخت بگیرم به خودم وچقدرررر با چیزهای ساده هم میشه مومنتوم مثبت ایجاد کرد.

شما گفتید نام نیک نعمتیه که باید براش سپاسگزاری کرد،دید من رو به سپاسگزاری خیلی وسیع تر کرد.تا حالا بابت نام نیکم سپاسگزار نبودم.

الان که توی دوره هم جهت با جریان خداوند روی مبحث باور فراوانی و شکر گزاری هستیم متوجه میشم چقدر واجبه که بابت تک تک نعماتمون سپاسگزار باشیم.

خانم سلیمی عزیزم قبل از اینکه از شما این کامنت ارزشمند رو دریافت کنم،خیلی برام سخت بود بیام و تو سایت بنویسم که خواسته من اینه که همسرم خودش بهم بگه دوستت دارم و ناگهانی گونمو ببوسه!

ولی شما به راحتی و بدون ترس از قضاوت و شجاعانه اینو گفتید که اوایل برای شما هم اینطوری بوده ولی الان اوضاع به حالت دلخواه شما دراومده و همسر نازنینتون شما رو میبوسه و بهتون ابراز محبت میکنه.و بهتون میگه دوست دارم.

چیزی که قبلا نبود ولی شما خلقش کردید.

شما ایجادش کردید.

وای خدای من اون وقتی که توی یکی از کامنت هاتون گفتید پشت میز سر درس و مشقتون بودید و همسرتون اومد شما رو بوسید قشننننگ شما وهمسرتون رو تصور کردم توی خونه ای خیلی تمیز و روحانی و نورانی با وسایل هایی بیشتر به رنگ‌ قهوه ای روشن که شما نشستید و همسرتون ایستاده.و نور خودشید هم داره از پنجره به هال خونه میتابه.

چقدر صحنه ای که تجسم کردم نورانی بود.

حتی حالت نشستن شما،میز و صندلیتون،…همه و همه برام قابل تجسم بود.

هنوزم که هنوزه با تجسم اون صحنه غرق در احساس شادی میشم!

من قبلا با احساس بد به همسرم میگفتم دوست دارم.

از ته قلبم‌نبود.

و از قانون فرکانس بی خبر بودم.

بعد میگفتم چرا من به همسرم میگم‌ دوست دارم ولی اون نمیگه؟

اما‌الان میفهمم‌ که فرکانس کار خودشو میکنه.

الان مدتیه هر کاری میکنم با عشق براش انجام میدم.

بی توقع.

دارم تمرین میکنم که اونو همونجوری هست بپذیرم و با تمااااام ویژگی هاش دوستش داشته باشم.

اصلا و به هیچ عنوان دیگه توی ذهنم هم نمیخوام که تغییر کنه.

چه برسه که بخوام بهش بگم و دنبال تغییرش باشم.

خلاصه منم میتونم خواسته ام رو خلق کنم همونطور که شما تونستید.

و خلق شما مهر تاییدی شد که ممکنه.

قلبم مدام بهم میگه بنویس،بنویس که به زودی میای توی سایت مینویسی که به خواستت توی روابط رسیدی!!!

خواسته ای که 14 سال جنگیدی و بهش نرسیدی ولی الان با همجهت شدن با جریان خدا بهش رسیدی.

ببخشید کامنتم طولانی شد.

خیییییلی دلم میخواست بیشتر از اینها باهاتون صحبت کنم عزیز دلم.

امیدوارم در زندگیتون روز به روز فضل الهی بیشتر و بیشتر جریان داشته باشه.

عاشقتونم و در پناه خداوند مهربان میسپارمتون.