درس‌هایی از انیمیشن گربه چکمه پوش

به نام خدا

سلام به همگی

نمی خواستم کامنت بزارم ولی دیدم انگار همه ما یه گربه چکمه پوش تو وجودمون داریم .

وقتی کارارو بهتر از بقیه انجام میدیم

وقتی همه تحسین میکنن

وقتی موفقیت ها پشت سر هم برامون قطار میشه

وقتی دنبال احترام بیشتریم

وقتی داریم زور میزنیم عیارمونو بالاتر از بقیه ببریم

وقتی داریم از همه ظرفیتها برای تو چشم بودن استفاده میکنیم

آقا گربه هه تو وجودمون لم داده و ذول زده بهمون و با دمش بازی میکنه و میگه آره همینو میخوام .

هر چقدر بزرگتر میشه ، زور زدنتم بیشتر میشه ، تا جایی که دیگه انقدر بزرگ میشه که دیگه چیزی به چشت نیاد ، دیگه هیچی و هیچکس برات مهم نباشه . دیگه بقیه برات قابل احترام نباشن .

انقدر انرژی ازت میگیره که دیگه میرسی به جون نهم ، دیگه جونی برات نمی مونه که خرج خودت کنی .

اینجاست که دیگه میبری

سقوط آزاد به قعر ناامیدی

هم از خدا میخوری هم از بنده اش

هم پیش خودت شرمنده ای هم به درگاه خدا

وقتی بهش گرفتار شدی تازه میفهمی یه هیچی نداره واقعی شدی

انگار یه شبه لختت کردن

همه چیتو بردن

حس خالی بودن

بی ارزش بودن

بی هویت بودن داری

و اما چقدر سخته وقتی درگیرشی متوجه بشی

خیلی وقتها خودم فکر میکردم این از عزت نفسمه که فلان رفتارو دارم ولی بعدها فهمیدم که مشکل از کجاست

همیشه هم این بعدها زمانی اتفاق میافتاد که باد تو غب غبم میکردم و میگفتم ” این منم ” ” من کردم ” ” من گفتم ” “من” ” من” ….

با اینکه تجربش کرده بودم ولی درس نگرفته بودم تا اینکه امروز متوجه اصل ماجرا شدم .

لامصب یه طوریم هست که وقتی بهش دچار میشی همون بلایی رو سرت میاره که سره شیطان آورد . تمام عبادت چند هزار ساله تو نابود میکنه و میبرتت ته ته چاه بدبختی .

چیزی برات نمی مونه که باهاش بتونی جبران کنی .

به نظرم این بدترین عذابی هست که برای غرور خدا در نظر گرفته که باید بعدش همه چی را از صفر شروع کنی .

کل بارتو بزاری زمین و بری پادوئی

بری خودتو خاک مالی کنی که بتونی دوباره سرپا شی