درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 2

به نام خدای وهابی که رب من است

سلام استاد جون، مریم عزیز و همه ی بچه های سایت الهی عباسمنش دات کام

یک الگویی رو می‌خوام مثال بزنم که خیلی از ماها تجربه اش کردیم. می‌خوام درباره رانندگی صحبت کنم. درباره گواهینامه صحبت کنم. من خودم سه تا گواهینامه گرفتم. گواهینامه پایه سوم گرفتم که برای ماشین های معمولی و وانت بارهاست. گواهینامه موتورسیکلت گرفتم. گواهینامه پایه دوم هم که به تازگی گرفتم و برای خاور و مینی بوس استفاده میشه.

توی همه ی این تجربه هایی که داشتم قوانین رو بیشتر درک کردم. توی اولین گواهینامه که پایه سوم بود فاصله زیادی افتاد اما من در نهایت گرفتم. دلیل اصلی فاصله افتادن هم موضوع سربازی بود. اما با وجود فاصله افتادن نگفتم که من نمی تونم. چند وقته دارم میرم هنوز نتیجه نگرفتم یا اصلا توی سربازی نمیشه. این ها رو نمی گفتم. عجله نداشتم و چون توی خونوادمون هم کسی گواهینامه نداشت خودم رو مقایسه نمی کردم.

گواهینامه موتورسیکلت رو خیلی راحت تر و زودتر دریافتش کردم. یکی از دلایلش هم این بود که من قبل از این که گواهینامه موتورسیکلت بگیرم یه موتور صفر خریدم و خودم توی جاهای خلوت تمرین میکردم. ولی در زمینه گواهینامه پایه سوم ماشین نداشتم و اصلا تا حالا رانندگی نکرده بودم. خود گرفتن گواهینامه پایه سوم هم کمک کرد تا این ایمان برام بوجود بیاد که با تمرین و تلاش، گواهینامه موتور رو هم میتونم بگیرم. از نتایج گذشته به این فکت رسیدم که میشود. بازم خودم رو مقایسه نمی کردم و انصافا کسی هم توی خاندان مون نبود که گواهینامه موتور داشته باشه که اصلا بخوام خودمو مقایسه کنم.

چون پاشنه آشیل من مقایسه خودم با اطرافیان نزدیکم هست و توی دوره هم جهت با جریان خداوند دارم روی این نقطه ضعف کار میکنم و همواره جلسه اول و دوم قسمت تعهدها بهم کمک می‌کنه. خودمو زیاد با غریبه ها مقایسه نمی کنم. برعکس خیلی ام تحسین شون میکنم. اما در مورد نزدیکان انگار یه حس حسادت وجود داره و درکش میکنم. از خدا می‌خوام که کمکم کنه.

خلاصه ایمان و باور داشتم که می تونم گواهینامه موتورسیکلت رو هم بگیرم و خیلی راحت گرفتم.

در مورد گواهینامه پایه دوم که برای خاور و مینی بوس و البته ون هاست اما از همه ی این ها هم شوق بیشتری داشتم. چون من عاشق ون هستم. دوست دارم ون بگیرم و تجهیزش کنم. از کمپر ون خیلی خوشم میاد. الان پولش رو ندارم ولی سمت خودم که گرفتن گواهینامه اش بود رو به تازگی انجام دادم. سپردم به خدا و فقط بهش توجه میکنم. فقط توی تجسم ها باهاش زندگی میکنم. گویی که دارمش. اصلا هم فکر نمی کنم که ندارمش. عجله ای برای داشتنش هم ندارم و می‌دونم خدا بهم میده. چون خداوند بهم وعده داده. وعده فزونی و ثروت داده. وعده داده که انقدر بهت میچشونم که نتونی بشماری. الهی شکرت.

توی همه ی این گواهینامه گرفتن ها اصل اینه که شما مهارت کسب کنی. اگه به مهارت کافی برسی و خوب کار کنی دریافتش می‌کنی. نخوای کلاس ها رو بپیچونی، سعی کنی حتی اگر ضعیف هستی کلاس بیشتری برداری، خیلی زودتر دریافت می‌کنی. برای رسیدن به هدف ها باید بها پرداخت کرد.

مثالش همین گرفتن گواهینامه خاور و مینی بوس بود. این گواهینامه برام سخت تر بود ولی من راحتتر گرفتم. دلیلش هم این بود که من برای یادگیری اصلا کم نمی ذاشتم. هر دفعه که امتحان رو رد میشدم تا دو هفته بعد که بازم امتحان داشتم کلاس آزاد برمی داشتم تا دستم بیشتر راه بیفته. از پول پرداخت کردن ترس نداشتم. از یادگیری لذت می‌بردم. هر دفعه که امتحان رو رد میشدم به خودم میگفتم یه تجربه دیگه کسب کردم. به خودم میگفتم ادامه میدم. بازم میرفتم کلاس میگرفتم و نمی ذاشتم به قول دوره هم جهت با جریان خداوند مومنتوم مثبت بخوابه. خودم رو درگیر یادگیری میکردم. سر جلسه امتحان با افرادی که اومده بودن امتحان بدن صحبت نمی کردم و خودم رو کنار می‌کشیدم. چون اون ها حرف هایی میزدن که به من ترس میداد. به جاش قدم میزدم و نقطه قبولی و امضای سرهنگ رو تجسم میکردم. توی تجسمش عشق میکردم و از خدا سپاسگزاری میکردم.

این موارد باعث شد که موفق بشم.

استاد ممنونم بابت نکاتی که توی این جلسه عنوان کردی.

باید در مورد خواسته های دیگه ای که از این پس دارم خیلی بیشتر و محکم تر از این قوانین کمک بگیرم. برنامه ام اینه که (توی دوره هم جهت با جریان خداوند دارم کار میکنم, استاد جون دوست دارم این دوره تا ابد ادامه پیدا کنه) :

خودم رو با هیچ کس مقایسه نکنم. با مقایسه خودم با دیگران فقط آتیشش تو چشم خودم می‌ره. وقتی با فردی که از من بالاتره خودم رو مقایسه کنم احساس بی لیاقتی و ضعف سراغم میاد. این حس سراغم میاد من کی می‌خوام شبیه اون فرد بشم و این مومنتوم مثبت منو متوقف می‌کنه. منو وارد فاز حسرت می‌کنه. به جای این کار باید فقط روی پیشرفت خودم سرمایه گزاری کنم. باید تشنه یادگیری باشم.

اگر خودم رو با آدم هایی که از من مدارشون پایین تره مقایسه کنم احساس غرور و خودبرتر بینی سراغم میاد. از مدار دریافت آگاهی های بیشتر خارج میشم. از درگاه خداوند همچون شیطان که تکبر ورزید رانده میشم.

در هر دو جنبه نباید وارد مقایسه بشم و از هر لحظه بهتر شدم لذت ببرم. از مسیر زیبای رشد لذت ببرم. یادم باشه که من فقط در نقطه رسیدن به خواسته ام برداشت نمی کنم، من در طول مسیر دارم زندگی رو تجربه میکنم.

یادم باشه که همواره برای یادگیری کنجکاو باشم. استاد الگوی خوبی است که انقدر دقیق کار می‌کنه. دست مریزاد.

مهارت کسب کنم. ادامه بدم و ناامید نشم.

تا ابد برای خودم هدف و انگیزه ایجاد کنم. نشه یه زمانی بگم دیگه من عالی شدم. دیگه من همه چیز رو فهمیدم. باید همواره روی قانون کار کنم.

یادم باشه که روی هدایت الهی همواره حساب ویژه باز کنم و همواره در همه امور ازش سوال بپرسم. چون او از تمام زوایا به شرایط من آگاهه و من چیزی نمی دونم. توی دل مسیر راهکارها بهم گفته خواهد شد. نگران آینده نباشم و از تنها نیروی خیر کمک بگیرم.

وقتی مسیر تازه ای رو شروع میکنم به خودم فرصت بدم تا درس هام رو یاد بگیرم. نخوام سریع نتیجه بگیرم. نخوام تکاملم رو طی نکرده گام بزرگی بردارم که خودم رو در شرایط شکست قرار بدم، این طوری فقط سرخورده میشم. اعتماد بنفسم و خودباوریم از بین بره.

توی مسیر جدید فندانسیون خوبی درست کنم. ساختمونم رو روی زمین ماسه ای نسازم. وقت بذارم اول اسلوب رو درست کنم و بعداً روی سرازیری که افتادم فقط برداشت کنم. سوت بزنم و از نتیجه ها لذت ببرم. ولی یادم باشه که نتیجه لذت داره اما لذت واقعی توی راهی است که طی میکنی، مسائلی که حل میکنی، رشدی که در وجودت اتفاق میفته.

مهمترین نکته هم اینکه:

هدف نهایی اگر در مومنتوم مثبت پایدار ادامه بدم لاجرم اتفاق میوفته.

الهی شکرت.

استاد جون سپاسگزارم.

میام آمریکا باهم پینگ پنگ می‌زنیم. یقین دارم اتفاق میوفته. دوست دارم.

خدانگهدار

در پناه الله یکتا شاد، سالم و ثروتمند باشیم.