درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 2

هوالرزاق

سلام به توحدیدی ترین نقطه ی کیهان

سلام به استاد عباسمنش واستاد شایسته و

تموم دوستانی که دارن در این مسیر رشد توحیدی فعالیت میکنند

استاد ممنونم بابت این فایل

ممنونم بابت یاداوری مهم ترین قانون (از نظر من)

که قانون تکامل هست

اعتراف میکنم

یکی از پاشنه های اشیل من هست

من ضربات بی نهایت سختی رو از عدم درک این قانون از جهان متحمل شدم

و بی نهایت بار خواستم خیلی زود خیلی زود خیلی زود

خودم رو به جهان ثابت کنم به بقیه نشون بدم

بگم من اینم

من به این چیزا رسیدم

همیشه میخواستم به همه ثابت ‌کنم که من مسیرم درسته

راهی که من میرم درسته ایناهاش اینم نتایجم …

انقدر همیشه عجله داشتم و دویدم و خوردم زمین

و باز پاشدم و باز باسرعت زیاد دویدم واین بار خوردم به دیوار

و باز یه مدت زخم هام درمان شد باز بلند شدم

دوباره شروع کردم به دویدن و اینبار محکم تر خوردم به یک دیوار بتنی

و این بار خورددددد شدم

جوری که خدا گف تو چقدر پر رویی بچه

از رو نمیری ..نه؟

و من اونجا تازه فهمیدم معنای تسلیم شدن چیه

تازه درک کردم معنای سرسپردن رو

و اونجا چون دیگه توانی در من نبود

خودم رو سپردم به خدا

و گفتم من هرهنری داشتم رو کردم

هیییییییچ نتیجه ای نگرفتم

چندسال گذشته و واقعا خستم

کمکم میکنی؟

استاد خدا تو اون روزا وقتی نهایت عجز من رو دید

شما رو گذاشت سرراهم

و من با اموزه های توحیدی شما شروع کردم

چون به خوبی درک کرده بودم قانون تکامل چیه

هی خودم رو پایش میکردم و مدام از خودم سوال میکردم که چرا انقدر عجله داری؟

به خودم یاداوری میکردم که

استاد گفته هدفی نیست مقصدی نیست

هدف و مقصد همین مسیری هست که تو هی عجله داری زود زود زود تموم بشه بری مرحله بعد

راسی بزارین اینم بگم

ایتاد من وقتی متوجه پاشنه اشیل عجله درخودم شدم

خیلی فکر کردم دلیل و ریشه ش رو پیداکنم

بعد به این نتیجه رسیدم

پدرمن همیشه وهرلحظه به مامیگف مثلا زود بخوابین دیر شد صبح میگف زود پاشین دیر شد

میخواستیم بریم مهمونی میرف تو حیاط تو ماشین مینشست بوووووق میزد میگف زود باشبن دیر شد

تو مهمونی همه نشسته بودن زنگ میزد به ما پاشین بیاین بیرون که بریم دیر شد

بادمه هروقت میگفتم بزار پشت فرمون بشینم تا رانندگی یاد بگیرم میگف الان دیر شده بزار برسیم فلان جا برگشتنا میزارم تو بشینی

یعد برگشتنا هم میگف الان دیر شده باید زود برسیم خونه ساعتُ نگاه 12 شبه خیلی دیر شده

و……

کلا وقتی به خودم نگاه کردم دیدم من حتی سرعت راه رفتنم هم دوبرابر سرعت بقیه ست

چون همیشه تقریبا بدو بدو میکنم همیشه وقتی بادوستام میرفتم پیاده روی میگفتن اروم تر راه برو ما باید بدویم تا به تو برسیم

چرا انقدر عجله داری

استاد من حتی نمیتونم دوطبقه رو بااسانسور برم

باید با پله برم حس میکنم دیر میشه منتظر اسانسور بمونم

یا مثلا هیشوخ نمیتونم روی پله برقی بایستم تا اون خودش من رو ببره بالا

من همونم بدو بدو میرم بالا

همیشه برعکس همه ی دوستام من نیم ساعت زود تر میرسیدم سر قرار ها

و همیشه منتظر میموندم تا بقیه بیان

من واقعا وقتی تونستم این ترمز عجله رو تو خودم شناسایی کنم خیلی خوشحال شدم

خداروشکر از روزی که باشما اشنا شدم ضربه ی بدی نخوردم

ولی فقط یجا یبار من چون درگیر مقایسه شدم

و خودم رو با افرادی مقایسه کردم که تو صنف من فعالیت میکنن اما با تحربه های بالاتر و مدارهای بالاتر

من عجله کردم و گفتم من هم میخوام مثل اونها چنتا نیرو بگیرم برای کارگاهم و مثلا میخواستم بیزینس نوپا ر‌و اینطوری گسترش بدم

ولی خداروشکر به یک ماه نکشیده بود که متوجه اشتباهم شدم و فهمیدم که من خودم میتونم بایک نفر نیروی کمکی این حجم کار رو پوشش بدم و نیازی به دونفر نیست

و خوشبختانه الان دارم خودم با یک نفر نیروی کمکی کار رو پیش میبرم و همه چیز عالیه …

این روزها فقط سپاسگزاری میکنم

و انقدر قلبم لطیف شده که هرروز به خدا میگم

مگه ازین بهتر هم میشه؟

اون میگه کجاشو دیدی؟!!