درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

سلام استاد عزیزم و مریم مهربونم و دوستان هم مسیر و همراه و هم فرکانسم

ممنونم بابت این فایل بسیار زیبا و پر از درس و نکته. من بارها و بارها فایل رو گوش دادم و یادداشت برداری کردم و تمام تلاشم رو کردم که چیزی از قلم نیفته. تکرار و تکرار و تکرار رمز باورسازیه .

استاد عزیزم بارها تجربیاتی که داشتم رو مرور کردم تا ببینم کجاها احساس عدم لیاقت باعث شد موقعیت خوبم از بین بره.

وقتی اول دبیرستان بودم درسم، موقعیت خانوادگیم و امکاناتی که داشتم از همه بچه های کلاس بالاتر بود، معلم ریاضی همیشه از من میخواست که تمریناتمون را پای تخته بنویسم چون خط بسیار خوبی داشتم و ریاضیم هم عالی بود. انقدر خوب بودم که معلم ریاضی من رو به خانه ریاضیات معرفی کرد تا برای المپیاد ریاضی اماده بشم. بچه های کلاس همیشه دور و اطراف من بودن ولی من اصلا احساس راحتی نمیکردم. اون حجم از توجه و موفقیت و احساس خوب برام ناآشنا بود چون من تو خانواده و کودکیم زیاد مورد تشویق و تعریف و توجه دیگران نبودم و بیشار اوقات احساس ناکافی بودن داشتم. بخاطر همین همش سعی میکردم خودم رو هم سطح بقیه کنم و وانمود کنم این موفقیت هایی که دارم زیاد چیز مهمی نیست و اتفاقی بوده و هرکس دیگه ای هم میتونه مثل من بشه و من استعداد خاصی ندارم.و فکر میکردم غیر عادیه که من از همه بچه ها بهتر باشم و طبیعیش اینه که من تو موقعیتی باشم که بقیه از من بهترن. انقدر این افکار رو تکرار کردم که برای سال بعد دیگه نتونستم تو اون دبیرستان بمونم، مدرسم رو عوض کردم و رفتم دبیرستانی که همه بچه ها از نظر رفاه و موقعیت اجتماعی خانواده از من بالاتر بودن و من خیلی تنها شدم چون نمیتونستم باهاشون تعامل کنم و به شدت اعتماد به نفسم اومد پایین ولی عمیقا احساس راحتی میکردم و تا اخر پیش دانشگاهی همونجا موندم و هر سال وضعیت درسیم از سال قبل بدتر شد طوری که سوم دبیرستان معدلم شد 14. در حالیکه سال اول معدل من نزدیک بیست بود.

یه تجربه دیگم از احساس عدم لیاقت، من تو دانشگاه از یه شخصی خیلی خوشم میومد و بارها و بارها تو ذهنم تصور کردم که به یه طریقی با هم آشنا میشیم، و همینطور هم شد و ما بصورت معجزه آسایی با هم ارتباط گرفتیم ولی وقتی این اتفاق افتاد من به شدت احساس ناراحتی و عدم لیاقت میکردم و وقت هایی که در کنار این ادم بودم به این فکر میکردم که اخه چطور ممکنه همچین شخصی الان کنار من و با من در ارتباط باشه! خیلی طول نکشید که اون ادم به طرز عجیبی از زندگیم رفت بیرون و من رفتنش رو تماشا کردم ولی باز هم از اینکه رفت احساس راحتی میکردم و انگار برگشتم تو حالت بای دیفالتم که میگفت تو یه آدم بی لیاقتی که لیاقت چیزهای خوب و اتفاقات خوب و آدم های سالم و خوب رو نداری.

من از زیر هفت سالگی شنا میکردم و تو دوران ابتدایی وارد تیم شنای مدرسه شدم، شنامم خیلی خوب بود و سرعتمم خیلی بالا بود. وقتی برای اولین بار مسابقه شرکت کردم، شاید باورتون نشه، همین که پریدم تو آب بطور ارادی از لاینم خارج شدم و از استخر اومدم بیرون، حتی یک لاین رو هم تااخر ادامه ندادم! چون همون لحظه که پریدم با خودم گفتم: مینا تو که لیاقت مسابقه دادن با بقیه رو نداری، معلومه که همه از تو بهترن، سریع تر از آب دربیا بیرون!

وقتی که به گذشته فکر میکنم، میبینم احساس عدم لیاقت نقش خیلی پررنگی در همه جای زندگیم داره. من همیشه خودم رو شکست خورده، بازنده و بی لیاقت دیدم و بخاطر همین هم هیچ وقت آرزوهای بزرگ نداشتم.

درباره احساس قربانی شدن هم فکر کردم که کجاها این احساس در من وجود داشته و باعث عدم پیشرفتم شده. وقتی سال 97 اوضاع اقتصادی کشور خیلی بد شد من وا دادم، گفتم دیگه تمومه و دیگه هیچ کاری جواب نمیده و من بدبخت شدم و بدبخت هم خواهم موند چون دولت بی کفایتی داریم و اوضاع سیاسی ایران هیچ وقت درست نمیشه و من هم که زندگیم وابسته به تصمیمات دولته. بخاطر همین پیشرفت توی کارم رو گذاشتم کنار و یه دوره افسردگی خیلیییی شدیدی رو گذروندم و تو اون دوره اتفاقات خیلی خیلی بدی برام افتاد که گفتنش اصلا درست نیست. ولی زمانی که با دوره های شما آشنا شدم کم کم شروع کردم به تکرار این باور که من زندگیم مستقل از همه عوامل بیرونیه و من تنها و تنها فردی هستم که میتونم زندگیم رو تغییر بدم و وضعیتم رو کنترل کنم.

ممنونم از همه شما همراهان و عزیزانی که کنار من هستید و بدون اینکه بدونید دارید به من کمک بزرگی میکنید.

من روز به روز دارم بهتر و بهتر میشم و متعهدم که زندگی خودم رو بهتر کنم و هر روز حالم بهتر از روز قبل باشه