درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

بنام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام بر استادان عزیزم

چه بسیار سپاسگزارم که فایل دیگه ای به این سرعت در سایت قرار گرفته، چه بسیار سپاسگزارم که انقدر مشتاق دیدن فایل های شما هستم که تا سایت رو باز کردم و دیدم فایل جدید اومده، آنچنان با شوق گفتم آخ جوووووون که مامانم گفت چی شده!

چه بسیار سپاسگزارم که این ساحل و دریای زیبا هم جزوی از زندگی من شده و از دیدنش چقدر لذت میبرم، چه بسیار سپاسگزارم که اومدن اون جنگنده ها برای مانور باعث شد که درون به پرواز دربیاد و مثل همیشه ما رو پر کنه از صحنه های زیبا.

در مورد بازی و بازی کردن که یکی از علایق زندگی منه، من تجارب گوناگونی دارم.

مثلا خودم رو توی بازیهای کامپیوتری خیلی خوب میدونم (مثلا چند تا بازی رو روی سختتریییین مود بازی تموم کردم) برای همین خیلی اعتمادبنفس دارم توی این قضیه و خیلی راحت بازی میکنم، و اینجا خیلی هم لذت میبرم از بازی کردن و برای بازیهای جدید و چالش های جدید آماده هستم.

ولی همه جا اینطور نیستم.

توی ورزش سنگنوردی که آموزه های شما باعث شد یاد بگیرم اینجا هم از بازی کردن لذت ببرم، نیومدم مسابقه بدم که بهم مدال بدن! اومدم ورزش کنم و کیف کنم چیزهای جدید یاد بگیرم.

حالا توی بازیهای کامپیوتری که کسی کنار من نیست ببینه من چیکار میکنم یا من بقیه رو نمیبینم و راحت کارم رو انجام میدم. ولی توی محیط باشگاه این “نگاه کردن به دیگران” که از من قویتر بودند باعث میشد که ناراحت بشم از اینکه من توی این لول قرار دارم که این احساس بد باعث میشد نتونم حتی توی سطح خودم هم کار خاصی انجام بدم. و واقعا روی ذهنم کار کردم و تونستم هم دیگه توی این ورزش به دیگران نگاه نکنم و اگر هم نگاه میکنم تحسینشون کنم، تکنیکهاشون رو ببینم، تا خودم هم پیشرفت کنم و یاد بگیرم و درنهایت لذت ببرم.

حالا شرایط دیگری هم هست، یک سری بازیها برام ناشناخته ست و ازشون میترسم!

مثلا مافیا! تابحال بازی نکردم و میگم نکنه من خوب نباشم توی این بازی و گند بزنم؟ جلوی “بقیه” آبروم بره! یا مثلا پانتومیم، میگم نکنه بلدنباشم درست حسابی ادای اون کلمه رو دربیارم که بقیه بتونن حدس بزنن و گند بزنم؟

چه اتفاقی برام افتاده؟ توی پانتومیم میگفتم نه من “خوشم نمیاد خیلی” فقط حدس میزنم و مافیا رو هم اصلا تاحالا بازی نکردم.

یعنی ترسهام باعث شده اصلا بازی رو انجام ندم! یکی بازی میکنه و میترسه ببازه و میبازه، من اینجا ترسم اجازه نداده اصلا امتحان کنم که ببینم آقا شاید خوب بودی، شاید راحت بود برات؟ و درنهایت قراره لذت ببری و اوقات خوش داشته باشی

چرا اینهمه ترس؟

و چیزی که برام جالبه اینه که هرسه مورد همزمانه، یه جا اعتماد بنفسم چسبیده به سقف، یه جا تلاش کردم اعتمادبنفس در خودم بوجود آوردم و یه جا انقدر ترسیدم که قدمی براش برنداشتم! (البته که الان بهتر شدم و توی خودم این قضیه رو تقویت کردم که با این ترس کنار بیام و اومدم)

و این قدم برنداشتنه، این ایمان نداشتنه، این حرکت نکردنه باعث شده توی خیلی از موقعیت های زندگیمون کاری نکینم و بترسیم. و من چقدر موقعیت از دست دادم سر این ترسیدن، سر ایمان نداشتن به مسیر، به خودم.

خیلی جاها احساس لیاقتم رو اونطور که باید و شاید نشون ندادم، دلم میخواسته داشته باشم، ولی همزمان توی ذهنم اومده پس خواهرم چی؟ من داشته باشم و اون نداشته باشه گناه داره، و اینطوری با این باورمحدود کننده خیلی شیک و مجلسی خودم رو از خواسته م دور کردم.

همیشه میگفتم من بچه ی اولم و بچه اولا بدبختن چون همه ی امتحان ها روی اونها اتفاق افتاده. احساس میکردم یه گوشت قربونی هستم که هرکسی هرجور دلش میخواد با من رفتار میکنه.

احساس میکردم کوزتم! از بس که من بیشتر کار میکنم.(خب وقتی باور داشته باشی به چیزی اتفاق هم میوفته و برای من هم افتاده بود)

ولی زمانی که فهمیدم این باورم محدود کننده ست و داره من رو دور میکنه از مسیر، جلوش رو گرفتم، به خودم گفتم هرکسی به اندازه ای که باور میکنه و حرکت میکنه نتیجه میگیره، پس من بهتره حرکت کنم و بدست بیارم و خواهرم هم اگه روی باورهاش کار کنه قطعا میتونه بدست بیاره و اون موقع نتایجی رو دیدم

ورودی های مالی اومدن، خریدهایی که میخواستم اتفاق افتاد، چندین هدف داشتم که بهشون رسیدم،

مثلا یک پروژه گرفتم و کارفرما همون اول کار کامل پول پروژه رو بهم داد.

وقتی هم که یادگرفتم رنج و لذت چیه، دیگه کارکردن توی خونه برام زجر آور نبود و با لذت انجامش میدم و دیگه کوزتی وجود نداره، یک فاطمه ای هست که با عشق کار میکنه و لذت میبره، ظرف میشوره و از پشت پنجره ماشین های مدل بالا رو میبینه و کیف میکنه و سپاسگزاری میکنه.

استاد وقتی حرفهای شما رو گوش دادم، تا حدی که درک کردم چی میگید، اینکه من بپذیرم خودم و تنها خودم هستم که خالق شرایط زندگی خودم هستم، خودم هستم که با باورهام و کانون توجهم دارم زندگیم رو خلق میکنم، اتفاقات 180 درجه تغییر کرده.

الان کاملا واقفم که اگه چالشی دارم خودم بوجودش آوردم و تلاشم رو میکنم و برطرفش میکنم.(دیگه فکر نمیکنم که من چقدر بدبختم که این اتفاقا توی زندگیم میوفته)

یا فهمیدم که باید برای خودم زندگی کنم نه دیگران. مثلا دیگه برام مهم نیست که روی صورتم جای جوش مونده و تلاشی نمیکنم که با مواد آرایشی بپوشونمشون و بعدش مجبور باشم یه آرایش کامل انجام بدم.

یا میخوام با یکی از ترسهای بزرگم مواجه بشم که موندن توی طبیعته

هرروز فایل گوش میدم، حالم خیلی بهتره، رابطه م که عالی بود شکر خدا و الان خیییییلی بهتر از قبل هم هست.

و سپاسگزارم در مسیری قرار گرفتم که با شما آشنا شدم.

دوستتون دارم