درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

درود بر استاد بزرگوارم جناب سید حسین عباس‌منش و بانو مریم شایسته‌ی عزیز و یکایک دست‌اندرکاران سایت الهی عباس‌منش و همه‌ی همراهان هم‌فرکانسم

انگار که داستان این فایل الهی داستان زندگی منه!

در بیشتر موارد همیشه انگار تو یه مسابقه بودم و نمی‌دانستم که قراره از زندگی لذت ببرم! درواقع من بنده‌ی خداوند یگانه‌ی بسیار بخشاینده‌ی بسیار مهربان که تنها فرمانروای جهانیان است هستم که وهّآب است! پس چه جای مقایسه‌ی خودن با دیگران؟! چه جای عجله؟! چه جای سستی؟! چه جای سرمستی و غرور؟! چه جای تعجب از این‌که زندگیم روی روال بیفته و چرخش پیوسته روغن‌کاری بشه و هر بار روان‌تر از پیش بچرخه؟!

بچه که بودم و بودیم، خیلی راحت به هر کسی اعتماد می‌کردیم. به هرکسی که کمی به ما محبت می‌کرد اعتماد می‌کردیم و باهاش دوست می‌شدیم. باهاش بازی می‌کردیم، غذامون را تقسیم می‌کردیم و کُلّی باهاش کیف می‌کردیم و …

ولی نمی‌دونم این باورهای نادرست و محدود کننده که رفته توی ذهنمون و خدا می‌دونه چه اندازه عمیق و ریشه‌دار هستن، از خدای وهّآب برامون یه غول بی‌رحم ساخته، یه کسی را ساخته که نمیشه بهش اعتماد کرد. از خودمون که نگم، کسی هستم پیش خودم که انگار هیچ ارزشی ندارم، البته خدا را سپاس خیلی بهتر از گذشته شدم! اگر بهتر نمی‌شدم که برپایه‌ی آموزش‌های استاد بزرگوارم نمی‌رفتم یه جعبه‌ی قرمز خوشگل روبان‌دار بخرم و توش رو پُر کنم از تصویر رنگی هزار و دویست خواسته اونم با امضای وهّاب! نه بابا، من خودم را بی‌ارزش نمی‌دونم! ولی هنوز راه دارم تا به یک احساس خود ارزشمندی بالا برسم. خدایا پروردگارا سپاسگزارم از لطف همیشگیت و این‌که همیشه هوای من را داری!

راستش من پیش از این همیشه انگار تو رقابت با دیگران بودم و همین الان هم کمابیش هستم و دارم خودم را با دیگران مقایسه می‌کنم و انگار که عقب افتاده باشم، احساس نگرانی دارم. ولی وقتی به یاد گفته‌های شما استاد بزرگوارمان و بانو شایسته‌ی عزیز می‌افتم که ایشان در آغاز اصلا تنیس روی میز را بلد نبودند و کم‌کم و تنها ب ای لذت بردن بازی کردند. کم‌کم بهتر و ش ند جوری که الان گاهی از شما استاد بزرگوارم می‌برند. از اون همه بازیکن غیرحرفه‌ای هم بردند، پس من هم باید کسب و کارم را نه برای پول درآوردن و نه برای جلوزدن از دیگران، بلکه برای لذت بردن ازش که دارم بهترین محصولات کاملا ارگانیک جهانی را به دست نیازمندانش می‌رسانم کار کنم و بدونم و به خداوند یگانه‌ی بسیار بخشاینده‌ی بسیار مهربان اعتماد داشته باشم که نتایج بسیار بسیار بهتر از پیش منتظر من هستند و من شایسته‌ی پیشرفت‌های بسیار بسیار بیشتر و بهتر از اکنون هستم چون بنده‌ی وهّآب هستم و بس!

یادم هست که من در سال‌های 1386 تا 1392 یه شرکت پیمان‌کاری داشتم که چندتا پروژه‌ی کوچک و متوسط داشتیم ولی یه پیمان خیلی خوب را از شهرداری به‌دست آوردیم ولی به‌دلیل این‌که اصلا خودمون هم باور نداشتیم که چنین پیمانی داشته باشیم و خیلی راحت اون رو از دست دادیم و سال‌ها گرفتار تضمین‌های اون باشیم.

گاهی هم این‌جوریه که من فکر می‌کنم که من دیگه پس از این چند سال که دارم تو این کسب و کار فعالیت می‌کنم حالا دیگه حق منه که این‌جوری خوب پیش برم، یک‌دفعه شرایطی پیش میاد که درست برعکس میشه و این درصورتیه که اصلا قرار نیست که پوستم برای کار کنده بشه تا پیشرفت کنم! بلکه قراره که همه‌ی کارها طبق گفته‌ی خداوند در قرآن، باید همه چیز مثل این برای من پیش بیاد که مثل دراز کردن دستم و برداشتن یک میوه‌ی دل‌خواه از شاخه‌های پایین درختان است.

از احساس قربانی شدن که نگو، سالیان سال من این احساس را داشتم و چه‌ها که نکشیدم از این احساس.

آهان! درست گفتید بانو مریم عزیز! این‌که برای من زندگی باید در هر لحظه لذت بردن است و این شور و شوق منه به زندگی و کارم و عشق با عزیز دلم و فرزندانم و کسب و کارم تا این‌که همیشه در لحظه باشم و این‌که بدونم من نه در گذشته و نه در آینده زندگی نمی‌کنم بلکه درست در اکنون زندگی می‌کنم و بس! پس چرا عشرت امروز به فردا فکنم؟! پس حال و اکنون را عشقه! و باید فقط به گام بعدی که می‌خوام بردارم فکر کنم و به آینده نمانم. آینده‌ای که معلوم نیست که جی بشه.

الهی و ربّی من لی غَیرُک

خدایا پروردگارا پن جز تو کسی را ندارم و جز به تو به هیچ کس دیگری نیازمند نیستم ولی به هرآن‌چه از شما بهم برسه نیازمند و فقیرم و همه تویی و من هیچم!!!

الهی چنان کن سرانجام کار

تو خوشنود باشی و ما رستگار

ارادتمند شما