درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

استادم مریم نازنین ام و یکایک دوستانم سلام

همین الان یکی از خاطرات بسیار تأثیرگذار، یادم اومد و ناباورانه میبینم که کلا فراموش کرده بودم و چقدر زیبا، با صحبت از بازی پینک پنگ شما، به یکباره یادم اومده.من عاشق حکم بودم؛ این فقط برای من بازی نبود؛ همیشه عاشق ریاضی بودم و هستم و بسیار برام شیرین هست که در هر زمینه ای علاوه بر حساب بشه تکنیک و هوش را ترکیب کرد و نوآوری داشت.بازی حکم برای من تا حد زیادی این جذابیت ها رو داشت. دوست داشتم هربار با هر بازی و حضور فرد جدید چالش های بیشتری ببینم، یادگیری و هربار تمرکز بیشتر پیدا کردن برام خیلی جذاب بود. به سرعت مهارت بالایی پیدا کرده بودم.

در مجموع بازی حکم برای من دو حالت داشت؛ یک حالت این بود که دوست داشتم توی بازی مهارت بالاتری پیدا کنم و مشتاق بودم با افرادی که حضور ذهن بالایی دارند، عاشق تماشای تکنیک افرادی بودم که با ورق مرده بازی رو می‌گرفتند. لذت می‌بردم از اینکه من هم یاد بگیرم چطور از رو زمین حدس بزنم ورق بعدی حریف چی هست و در عین حال با مهارت بازی کنم. من شیدای یادگیری بودم که نه تنها ناراحت نمی‌شدم ببازم اتفاقا کلی خوشحال میشدم ببینم چطور شد که من باختم.

حالت دوم بازی، زمانی بود که دوست داشتم حکم بازی کنیم اما فقط برای شیطنت و من فقط بازی میکردم برای شنیدن صدای خنده هامون، برای همین با شیطنت شیرینی تقلب میکردم؛ این دیگه شده بود سبک من برای شاد بودن خودم و جمع، اینکه چطور بیشتر و بیشتر بخندیم با هر غفلتی من تقلب میکردم و بعد با لو دادن کار خودم به اونها، غرق خنده می‌شدیم که چطور این بار هم با یک روش جدید من تقلب کردم و بارها از شدت شوخی و خنده، جشن متکا می‌گرفتیم و هر کدوم با متکا من و می‌زدند که چطور باز هم تقلب کردم چقدر میخندیدیم. عجیب و به راحتی ایده های مختلف و متنوعی به ذهنم می‌رسید، این هم بگم که بازی های ما محدود به چند بار نبود که به فرض چند بار بازی کردیم و من هم نهایت با چند روش تکراری تقلب میکردم و میبردم، بلکه اگر اشتباه نکنم دورهمی ما حدوداً 5 سال بود و حکم بازی کردن ما هم، حداقل دو هفته یکبار بود و این بازی بین اکیپ 6 نفره ما تکرار میشد و همه میدونستند من تقلب میکنم اما باز شرایط طوری میشد که حتی با حضور افراد جدید و حرفه ای به جمع ما، باز ایده های به شدت هوشمندانه و غافلگیر کننده برای روش تقلب جدید، به ذهنم میرسید و بازی از حالت جدی و حرفه ای به لحظات سراسر شادی و خنده تبدیل میشد.

من هیچی از قانون نمیدونستم و الان که دارم می‌نویسم یادم میاد که اون زمان به شدت با ذوق من منتظر شنیدن صدای قهقهه ها بودم گوش های من تیز بود و تو ذهنم ناخودآگاه از دیدن این تصویر میومد که واااای وقتی بفهمند که اینبار هم گول خوردن، هومن (خواهر زاده ام) از شدت خنده رو زمین ولو میشه و اشک های دونه درشت اش رو پاک میکنه مرجان (دوست کودکی تا به الآنم) با جیغ و خنده ورق ها رو پرت می‌کنه سمتم و ….. کلی ذوق میکردم و سریع ایده نه ذهنم می‌رسید. هیچ وقت قبل بازی به این فکر نمی‌کردم اینبار چی کار کنم، فقط جمع می‌شدیم برای بازی و خندیدن، باور داشتم که فقط بازی رو شروع کنیم خود ایده ها میاد. قشنگ یادمه همیشه به غیر از تنقلات، جعبه دستمال کاغذی کنارمون بود چون از شدت خنده نمیتونستم جلوی اشک هامون و بگیریم.

بخش مهم و کلیدی و دقیقا عکس این شرایط در حالت اول حکم بازی کردن من بود، فقط کافی بود فکر غلطی به ذهنم برسه، می باختم مثلا اگر به ذهنم می‌رسید که حاکم کوت کردم این دست نکنه دستم جور نباشه، یا تو ذهنم میومد که خشت حاکم براندازه، افتضاااح بازی میکردم و پشت هم خرابکاری میکردم طوری پیش میرفتم که نه دیگه حواسم به زمین بود و بدتر اینکه طوری بد میشد بازی کردنم که یارم گیج میشد که الان باید چیکار کنه!!! به راحتی آس من بریده میشد، خیلی هم زمان میبرد تا بتونم ذهنم و جمع کنم و با تلاش هربار افکارم و جمع و جور میکردم باز بازی بهتر میشد.

تا اینکه زمان گذشت و من رفته رفته با افکار نامناسب ام شرایطی را جذب کردم که تمامی ابعاد زندگی من و تحت تاثیر قرار داد و به شدت اعتماد به نفس ام پایین آمد و قطعا بازی هم داخل این دایره شد.

قشنگ یادم اومده که به همراه فامیل همسرم برای بار اول سفر رفته بودیم. پدر و عموهای همسرم بسیار حرفه ای و باهوش بازی میکنند، مشغول بازی شلم بودند من داشتن به این فکر میکردم که چقدر شلم به نسبت حکم جذاب تر هست خیلی دوست داشتم این بازی رو یاد بگیرم و از طرفی هم به شدت احساس ناتوانی داشتم و در اون مقطع از زمان برای هر بعدی از زندگی این برام مهم بود که تو کانون توجه اونها نباشم و قضاوت ام نکنند، با خودم گفتم خوبه من بازی نمیکنم، توی همین فکرها بودم که همسرم گفت: عمو… بابا میدونستید نگار خیلی تو حکم مهارت داره. من به حدی شوکه شدم که قشنگ گرمای لپ هام و حس کردم و میدونستم الان از شدت سرخ شدن شبیه گوجه فرنگی شدم، گفتند ااا شلم بلدی؟ هول شدم گفتم نه بابا بلد نیستم من حکم هم خیلی کم بلدم قشنگ یادمه وقتی اینجوری با زبون خودم اون همه مهارت و پایین آوردم حالم بدتر شد اما تمام ذهنم بهم می‌گفت این افراد خیلی ماهر هستند و تو تا الان اگر هم بردی برای این بوده که هم بازی هات خیلی ضعیف بودن، پس بگو بلد نیستی تا دست از سرت بردارند

با اصرار اونها و انکار من بازی شروع شد، مغز من به طور رگباری هر چیزی رو که میدید را بر علیه خودم و تضعیف کردن خودم استفاده میکرد، مثلا می‌دیدم کسی با سرعت ورق های تو دستشون رو مرتب میکنه، یا هنوز مرتب نکرده اما بازی شروع میشه و اصلا مهم نیست براشون و پیش میرن، من انقدر هول شده بودم نمیتونستم خال ها رو کنار هم بگذارم و چند بار از شدت هیجان ورق ها از دستم میوفتاد. بارها میپرسیدم حکم چیه؟!!!حتی نمی‌فهمیدم کی ببرم!! اصلا چی حکم کنم و این حالت زمانی بدتر میشد که چند نفر دیگه از فامیل می‌دیدند که من دارم بازی میکنم میومدن دورمون تا ببینند من چطور بازی میکنم (الان به یاری شما فهمیدم چطور جذب میکردم و صد البته که تا زمانی که زنده هستم یادگیری و نهادینه کردن افکار مناسب ادامه داره)

به شدت دلم میخواست دست تموم بشه و من کلا بازی نکنم که تو همین اوضاع همسرم از سر شوخی گفت: حواستون باشه نگار خیلی تقلب می‌کنه!!!!!!! من ترس از قضاوت شدن داشتم و با این حرف همسرم باعث شد که بگن اااا پس چند بار دست و گرفتید حتما تقلب کردی!!!

این روند چند بار توی چند سفر ادامه داشت و به قدری احساس ناتوانی داشتم که همین که فکر کردم الان صدام میکنند که بیا بازی کنیم و تا میخواستم طفره برم صدام میکردند، بار آخر قبل از کامل شدن دست، هم بازی به من گفت میگذاری دستت و ببینم!!! بعد بهم گفت ببین خال ها رو درست بچین!!! حواست باشه حکم داشتی بازی کن، باقی رو بشور به من!! بعد یکی دیگه گفت حواست باشه به زمین!!! و ….اون شد آخرین بازی من.

استاد وقتی فایل و دیدم به یکباره یادم افتاد کلا یادم رفته بود و الان هر چی بیشتر فکر میکنم میبینم من به شدت از ناتوانی خودم برای اینکه چرا خودم و ضعیف جلوه دادم ناراحت بودم، انگار در حق خودم خیانت کردم تاثیر اون فکرهای من طوری بود که کم کم بازی نکردم الان از اون زمان 6 سال میگذره…. و اگر اشتباه نکنم ورق ها بالای کمد هست. من انقدر عاشق حکم بودم که یه جعبه خاتم کاری برای ورق هام داشتم، ورق ها اصلا مهم نبود اما اون جعبه برای من تا قبل از ضعف درونی ام دو تا مفهوم داشت یا خنده ساز بود یا نکته ساز.

دوست دارم الان ننویسم و برم بالای کمد اون جعبه رو در بیارم و دوباره بنویسم براتون….

اصلا باورم نمیشه که این خاطرات و چطور این سال ها بخاطر نجواهای مخرب اون زمان و اینکه نتونستم افکارم و در دستم بگیرم و مدام خودم و سرزنش میکردم باعث شد که پاک فراموش کنم اون خاطرات رو و چقدر با انکار و نادیده گرفتن پیش رفتم که کلا یادم رفته بود اذیت و تا این فایل و دیدم عین پرده سینما این خاطرات اومد تو ذهنم.

کاش میشد تصویر جعبه رو براتون بفرستم، استاد جعبه فرسوده شده و حکاکی درب جعبه از کنار کمی کنده شده …..

چقدر این گفتار که اگر اشتباه نکنم از امیرالمومنین هست تو ذهنم داره تکرار میشه

مراقب افکارت باش که گفتارت می‌شود

مراقب گفتارت باش که رفتارت می‌شود

مراقب رفتارت باش که شخصیتت می‌شود

مراقب شخصیتت باش که سرنوشتت می‌شود

استادم، مریم جانم بی نهایت سپاسگزارم بارها و بارها به زیبایی تمام با کمک کلامتون باعث بیدار شدن من و هزاران هزار نفر مثل شدید و خواهید شد. سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم

من الان ناراحت نیستم و اتفاقا خوشحالم؛من نتیجه قانون و الان تو دستم دارم، به قول شما قوانین بدون تغییر خداوند هر بار با دیدن نتایج قانون بیشتر و بیشتر لذت میبرم استاد چقدر درست و عالی گفتید که از خداوند سپاسگزارید بخاطر قوانین بدون تغییر جهان چه آرامشی داریم وقتی می‌دونیم قوانین ثابت هست.

چقدر از اینکه دیدم از زیر خروارها خروار، این خاطره اومد بیرون خیلی برام شیرین هست، مواجه شدن با بخشی از خاطرات فراموش شده بسیار بسیار آموزنده است، با لمس این جعبه فرسوده، انگار دارم نتیجه قانون رو با دست هام لمس میکنم.

سپاسگزارم از این مسیر سراسر نور… از تمامی زحمات شما، مریم جانم و یکایک عزیزان که باعث شدید الان به خودم ببالم و ببینم چقدر تغییر کردم، من دیگه از گذشته ام ناراحت نیستم بلکه همون جریانات باعث میشه بفهمم که الان چقدر تغییر کردم و رو به جلو دارم پیش میرم، به امید روزهای نورانی تر و سبز تر برای همگی

خدایا شکرت

استادم، مریم جانم، دوستان عزیزم، دوستتان دارم.