درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

سلام به استاد جان، خانم شایسته عزیزم و همه دوستای خوبم

اولش اینو بگم که من خجالت کشیدم که ستاره هام از 3 نصف شد و شد 1/5.

و دقیقا روند پیشرفت و احساسی ام هم به همین شکل افت کرد.

پس تصمیم گرفتم کمر همت ببندم به بهبود هر دو که حقیقتا به هم گره خوردن.

استمرار مقدم بر استعداد

دمتون گرم که هر دو اونقدر حرفه ای شدید که 50 60 نفر رو به راحتی بردید. واقعا چه اعتماد به نفس و چه باور قوی ای میسازه در ذهن

دیدن کوچکترین پیشرفت ها و همراهی خودمون به خودمون در روند پیشرفت

تحسین میکنم شما رو خانم شایسته عزیزم که به قول خودتون اینقدر مهربون هستین با خودتون و چه نگاه زیبا و تیزبینانه ای در شکار و تحسین پیشرفت های پله پله خودتون دارین

افرین به شما

منم وقتی تمرکز میکنم یکم برام سخته صحبت کردن:))

این آزمایشگاهی که گفتین رو من سر امتحاناتم تجربه کردم.

وقتی دو تا سوال پشت هم رو بلد نبودم یا یادم نمیومد، اولش هول میشدم ولی بعد که ذهنم رو کنترل می‌کردم و اونایی که می‌دونستم رو با آرامش جواب می‌دادم، خیلی راحت آخر امتحان برمی‌گشتم و مینوشتم و حتی 20 می‌شدم!!

احساس بد، خود سرزنشی، عدم تمرکز، حسادت به جای تحسین یا انکار دستاورد های طرف مقابل و در یک کلام در رفتن افسار ذهن از دست، یعنی دقیقا برخلاف جریان جهان شنا کردن و فرو بردن خودمون توی باتلاق زنجیره ای شرایط بد

تاثیر کنترل ذهن بر توانایی ها

دقیقا چنین چیزی رو توی مسابقه شنا من تجربه کردم

خدارو شکر من توی شنا خیلی عالی ام

یه بار یک مسابقه ای داشتم، مسابقه کرال سینه،

دو تا موضوع بود:

یک) طبق تجربیاتم این باور رو داشتم که توی کرال سینه کندتر از بقیه شناها هستم

دو) قبل از شروع مسابقه یکی از پرسنل اونجا که از قبل منو می‌شناخت اومد بهم گفت داری با قهرمان سال پیش مسابقه می‌دی ها!!! ببینم چکار می‌کنی…

این دو تا باور توی کل مسیر مسابقه توی ذهنم می‌چرخید و کاملا حس کردم که انگار یکی داره نیروی من رو می‌گیره و این شد که توی اون مسابقه سوم شدم.

توی مسابقه بعدی که یک ربع بعدش بود و منطقا من باید خسته تر می‌بودم و عملکردم ضعیف تر می‌بود، اما به مراتب بهتر عمل کردم چون:

اولا توی شنای قورباغه اعتماد به نفس داشتم و باور داشتم که عالی هستم،

دوما تعدادمون کمتر بود و من اونایی دیگه رو نمیشناختم و فقط میدونستم دوتاشون توی این شنا از من ضعیف ترن

و احتمالا می‌تونید حدس بزنید که من اینبار اول شدم!!

همین قدر واضح…

توی کنترل ذهن در اینجور مواقع فکر کردن فقط به همین قدمی که جلوی پامونه و همین کاری که همین لحظه و نه حتی 30 ثانیه دیگه در دسترسمونه، اصل قضیه ست.

البته که باید با سرزنش نکردن و ناامید نشدن به خاطر عملکرد ناراضی کننده قبل و باور داشتن به توانایی های خودمون همراه بشه. که در این صورت نتیجه مد نظر صد درصد رخ می‌ده.

استاد این موضوعی که گفتین رو من دقیقا همین دو ساعت پیش تجربش کردم. تصمیم گرفتم به جای اینکه از خودم ضعف نشون بدم اولا همون تمرینات جلسه 3 عزت نفس محکم صحبت کردن و استوار و صاف راه رفتن رو اجرا کنم و یک base برای حال خوبم بچینم و بعد به مرور با خودم گفتم نه من قوی ام، من می‌تونم ذهنمو کنترل کنم و نکات مثبت این چند ساعت رو با خودم مرور کنم تا الان که احساسم واقعا پایدار خوبه.

این وسط اشاره کنم که چقدر زیبایی آب مسحورکننده ست. اون تلألو فیروزه ای رنگ آب و قسمت هایی که با تغییر عمق تغییر رنگ هم پیدا کرده.

خدایا شکرت. چه حجم زیبایی افریدی

رنگ آسمون دقیقا مثل کارتن هاست.

و همینطور جریان موجهای آب رویاییه

چقدر خط کشی پارکینگ ها تمیز و مرتبه

چقدر فراوانی آب…

کلی استخر در کنار این خلیج جادویی

خدای من شکرت

وای خانم شایسته زدین به هدف

دقیقااااااا همینطوره

پاشنه آشیل منم اینه که

قرار نیست همیشه همه چیز برات راحت و خوب پیش بره. تو لایق این حجم از شرایط خوب نیستی

و من چقدررررر اینو تجربه کردم

واقعا حقیقته

چه چیزهای خوبی رو با دست خودم برای خودم خراب نکردم

و همیشه اینقدر که این حرفا رو شنیده بودم، ناخودآگاهم این شده بود که هر وقت دیگه خیلی روابطت خوب میشه، بدون که این آرامش قبل از طوفانه و به قول استاد آخر این خنده یه گریه ست.

من به جایی رسیده بودم که می‌ترسیدم و هنوزم تا حدی می‌ترسم که شرایطم خیلی خوب بشه، خصوصا وقتی شادی و خنده خیلی زیاد میشه.

همش هم تاثیر فیلم ها و سریالهاست.

من قشنگ یادمه یه سریال بود که ماه رمضونا از تلویزیون پخش می‌شد به نام دردسر های عظیم که اتفاقا چقدر هم محبوب بود. حتی من خودمم دوستش داشتم.

داستانش هم اینه که کلا شخصیت اصلی داستان که جواد عزتی بود، همش بد میاره و تا می‌خواد سر و سامون بگیره و ازدواج کنه بلاهای عجیب و غریب سرش میاد. و این جریانات رو با طنز جذاب کرده بودن.

شاید بیش از ده بیست بار تا حالا شبکه های مختلف پخش کردن این سریال رو و من حداقل پنج شش بار دیدمش.

دیگه شما ببینین چه باوری داره ساخته میشه با این حجم از تکرار ورودی های جذاب راجب یه باور ریشه دار و مخرب…

چه نکات محشری رو دارین اشاره می‌کنین…

احساس قربانی شدن و بدتر شدن شرایط

من اینو توی باشگاه تجربه کردم.

وقتی که من به زعم خودم خیلی خوب تمام حرکات رو انجام می‌دم و منتظرم که از مربی تحسین بگیرم، اد میره یه کسی رو تحسین می‌کنه و یا بهش توجه می‌کنه که اگه نگم عملکرد ضعیف ولی متوسط تری در قیاس با من داره.

و من متعجب میشم و میرم توی احساس قربانی شدن که چرا هیچکس به من توجه نمیکنه و …

اما از همون موقع که شروع می‌کنم که تمرکزم رو بذارم روی انجام صحیح تر حرکات، آفرین گفتن های کوچیک شروع میشه، تاااااا می‌رسه به اینکه “همه روژینا رو ببینید فقط اون داره درست می‌زنه!!!”

و همزمان به خودم یادآوری می‌کنم که اولا من نباید دنبال جلب توجه دیگری باشم و فقط باید برای تقویت عضلات و ارتقا سلامتی و شِیپ خودم حرکات رو درست بزنم، دوما اگه تحسین هم می‌خوام و هنوز نگرفتم، به این معناست که من خودم باید خودم رو بهتر کنم. اونقدر که مربیم با دیدنم چیزی جز تحسین به ذهنش خطور نکنه.

حضور در لحظه

اینکه دیگه اصلا کل زندگیه.

و دقیقا همین امشب تجربه کردم این موضوع رو موقع پیاده روی.

در واقع این تنها راه لذت بردن از زندگیه.

Being present یا در لحظه زندگی کردن در 90 درصد زمان روز

این همون خوشبختی بی قید و شرطه.

اینجا همون جاییه که اون لاجرمهایی که گفتین جز تجارب زندگی می‌شه.

و چقدر زیباست این زندگی و این نکات…