درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

سلام میخوام در مورد یک پاشنه آشیل باهاتون صحبت کنم

احساس قربانی بودن نمیدونم چرا این همیشه توی ذهنم بود که تو حتما باید مریض باشی یا یه چیزیت شده باشه تا بقیه بهت توجه کنن یا همیشه باید توی حال بد یا وضعیت نامطلوبی باشی تا مورد توجه قرار بگیری و این مورد توی روابطم بشدت کیفیت روابط منو آورده بود پایین

تا اینکه من دیدم این باگ توی ذهنیت و شخصیت من باعث شده که من روابط خوبی رو تجربه نکنم یا مثلا رابطه ی خوبی دارم بخاطر همین مورد خراب بشه چرا چون حس قربانی بودن از احساس کمبود از عدم اعتماد به نفس میاد همه اینها حس بده و طبق قانون احساس بد = اتفاقات بد

هربار بدتر میشد و من نه تنها توجهی نمیگرفتم و بدتر هم میشد و روابطم بهم میخورد

من این باور رو تا حد زیادی روش کار کردم و به جایی رسیدم که مثلا دوستام یه دفعه میان و میگن زهرا دوستت دارم

و خودشون هم میگن الان خواستم بهت بگم

بهم کلی محبت و ابراز علاقه میشه در صورتی که من مشغول کارهامم یا اصلا حواسم نیست

از طرف خانواده توجه مثبت زیادی دارم به طوری که وقتی من توی اتاقمم بدون اینکه من درخواست بدم برام چای یا میوه پوست میکنن و میارن

اینها همه از نتایج اصلاح این باوره

اینکه چجوری اصلاحش کردم روی اعتماد به نفس و خود دوستی کار کردم و فهمیدم لازم نیست برای دوست داشته شدن کاری انجام بدم یا مریض بشم یا برام اتفاقی بیفته

من همینجوری دوست داشتنی هستم

مثلا یکی از عکس های خودم رو برداشتم و روش نوشتم خدایا شکرت برای آفرینش من دوست داشتنی و این عکسم رو روی بکگراند گوشیم و مدت زیادی گذاشتم پروفایلم انقدر تکرار کردم که باورم شد و ذهنم که در مورد دوست داشتنی بودنم ارور منفی میداد باهام راه اومد که ببین تو دوست داشتنی هستی همینجوری دوست داشتنی هستی و الان جوری شده که بهم میگن زهرای دوست داشتنی عزیز و با القاب زیبا منو صدا میزنند که خیلی خوبه

یکی دیگه از کارهایی که کردم برای پذیرش خودم

این جمله هارو مدت زیادی برای خودم تکرار میکردم مینوشتم جلوی آینه با خودم میگفتم

جمله ها این بودن :

من هر روز از هر نظر بهتر و بهتر میشوم من عاشق خودم هستم و به خودم افتخار میکنم خدایا شکرت برای آفرینش من دوست داشتنی

و جمله دوم این بود من خودم را همینطور که هستم میپذیرم و عاشقانه دوست دارم

من عاشق جمله اولم و هر بار تکرارش میکنم حتی همین الان که با خودم گفتم و نوشتم حس خوبی بهم داد و لبخند رو روی لبم آورد خدایا شکرت

اما در مورد حس لیاقت این خیلی خیلی پاشنه آشیل منه و من شروع کردم و دارم روی این مورد هم کار میکنم و مطمینم میتونم به اندازه همون حس قربانی بودن روی این باور هم کار کنم و به نفه خودم تغییرش بدم از بین کامنتها گشتم و کلی باور مثبت در مورد حس لیاقت در مورد موضوعات مختلف مثل ثروت ، روابط ، سلامتی و شغلی نوشتم و همه رو با صدای خودم ضبط کردم و الان یه ویس لیاقت دارم که هر روز گوش میدم و تصمیمم اینه به مدت یکسال هر روز گوشش بدم و تکرارش کنم

یه تجربه جالب در مورد احساس لیاقت بگم بهتون من با یکی از دوستانم در این مورد صحبت میکردم و سوالم این بود که من خودم رو کمتر از دیگران می‌دیدم و احساس کمبود در مقابلشون داشتم

و توی حرفهامون به یه نتیجه خیلی خوب رسیدم اینجا براتون میذارم مطمئنم که به شماهم خیلی کمک میکنه و حس خوبی میده و باورهای خوبی هم درش هست

من گفتم ببین زهرا خدا روح خودشو به اون اشخاص داده به توهم داده

فرض کن اون الماسه و تو هم الماسی

آیا میتونی بگی کدوم الماس بهتره یا با ارزش تره؟

نههههه چون ذات هر دوتون الماسه

ممکنه یه الماس بره انگشتر بشه ممکنه یه الماس بشه دستبند پابند یا تابلوی زینتی روی دیوار

آیا میتونی بگی کدوم ارزشمند تر یا بهتره ؟

نهههه چون ذاتا الماسن

و اصل ما روح ماست ذات ماست که الماسه

پس تو ارزشمندی اونها هم ارزشمندن تو لایقی اونها هم لایقن تو لایق احترامی اونها هم لایق احترامن

تو محترمی اونها هم محترمن

اصلا دیگه جایی برای مقایسه نمیمونه

حتی وقتی با یه نفر چالشی دارم میگم ببین زهرا تو ارزشمندی اون هم ارزشمنده

و همینجا ذهنم ساکت میشه نه مقایسه میمونه نه عصبانیت و حس بد

نمیگم خیلی حرفه ایی شدم توی این مورد ولی تا به همینجا خیلی خوب پیش رفتم و به خودم افتخار میکنم و خودم رو تحسین میکنم

من توی دانشگاه هم یه چالش این چنین داشتم با همین گفتگوی ذهنی با خودم اون شخص خودش اومد و سلام کرد و مسئله تموم شد

بدون اینکه من کوچکترین کاری انجام بدم به همین راحتی

واقعا خداروشکر

و سعی میکنم یه عالمه روی احساس لیاقتم کار کنم که این چالشی که مریم جون گفت رو هم به راحتی حل کنم و احساس لیاقتم سر به فلک بشه

چون این چیزیه که باید باشه طبیعیش اینه که ما احساس لیاقت کنیم

چون ما اقیانوسِ ارزشیم

دوستت دارم استاد ارزشمندم و مریم جان شایسته عزیزم