live | استفاده آگاهانه از قدرت تجسم خلّاق

به نام خدای زیبا

سلام استاد جانم و استاد شایسته عزیزم

سلام به همه دوستان خوبم

درود و نور پروردگار تقدیم به دلهای خدایی شما

ما توی بختیاری یه اصطلاح داریم به نام «دیندا مال» یعنی کسی که همیشه از کوچ ایل جا میمونه و پشت سر همه به دنبالشون بدو بدو میره.

من گاهی توی کامنت نوشتن دیندا مال میشم ولی عیبی نداره چون حاضر نیستم به هر قیمتی فقط یه چیزی نوشته باشم، بلکه زمانیکه از نظر خودم حرف ارزشمندی برای گفتن داشته باشم و حسم بگه الان زمان مناسبیه می نویسم.

این فایل بی نهایت زیبا و درس آموز که روی سایت قرار داده شد دو روز طول کشید تا چیزی در ذهنم تیک بخوره برای تعمق کردن.

دیروز که ترانه رو بردم مهدکودکش واسه کلاس ورزش تا صدای مربی رو شنید پا پس کشید و گریه کنان گفت من نمیرم.

گریه اش به حدی زیاد شد که مدیرشون گفت خودت برو بشین تو کلاس کنارش و من رفتم پیشش تا کلاسش تموم شد.

متوجه شدم هنوز مسأله اعتمادبنفس پایین و ترس از شکست در ترانه حل نشده و دقیقا به قول استاد مثل یویو نتایج در نوسانند.

هرچی گفتاردرمانی بردیم و مهد گذاشتیم و سعی کردیم شجاعت و اعتمادبنفس رو در این گل بهشتی تقویت کنیم مثل اینکه هنوز جواب نداده.

وقتی دوباره این فایل رو گوش دادم ناگهان متوجه یه تصویرسازی معیوب مربوط به سالها پیش در خودم شدم که الان به واقعیت پیوسته و این نتیجشه.

نمی دونم به چه دلیلی از خیلی سال قبل تصور می کردم من فرزندی خواهم داشت که یه مشکلی داره و من یک مادر بسیار صبور و دانا میشم که از دل اون مشکل عبور می کنم و ازش معجزه می سازم.

وقتی مجرد بودم و اهواز توی کلینیک فیزیوتراپی کار می کردم مادری رو دیدم که فرزند سندروم دانش رو می آورد و ناخودآگاه ذهنم همزادپنداری می کرد که اگر من بودم با چنین بچه ای چطور رفتار می کردم.

ولی از اونجا که همیشه در زندگیم یه تمایل ذاتی به فرار از ترس ها و استرسها داشتم سعی می کردم سریع ذهنمو منحرف کنم و بگم نه خدا نکنه من یه روز همچین بچه ای داشته باشم. اصلا در فرکانس ترس و نگرانی برای طولانی مدت باقی نمی موندم ولی خیلی ریز این فرکانسه همراهم بوده همیشه. الان درک می کنم.

حتی وقتی با استاد آشنا شدم و داستان کودکی توماس ادیسون رو شنیدم که از مدرسه اخراج شد و به مادرش نامه نوشتن که فرزند شما در حد این مدرسه نیست، و مادرش نامه رو برعکس برای توماس خوند و گفت که مدرسه گفته تو حد و اندازه ات بیشتر از این مدرسه است، یادمه خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم و باز هم ناخودآگاه خودم رو جای اون مادر قرار دادم و حس کردم من هم مادری هستم که روزی به فرزندم چنین حرفی می زنم و چنین مسیری رو پیش می گیرم.

اینها همش بصورت ناخودآگاه و ناخواسته در ذهنم مجسم میشد و وقتی ازش آگاه می شدم تلاش می کردم عوضش کنم و بگم نه بچه من خیلی هم عادیه و مشکلی نداره.

نتیجه این کشمکش داخلی من این شد که ترانه به لطف خدا یک بچه 5 ساله کاملا سالم و باهوش و شاده ولی نسبت به همسن و سالهاش کمی از لحاظ ابراز وجود و استقلال در تصمیم گیری و دفاع از خود مشکل داره.

ترس از شکست داره بنابراین زود پا پس میکشه و بهانه ای پیدا میکنه برای گریه کردن در مهد و کلاس ورزش.

با اینکه توی مهارتهاش خیلی خوب عمل میکنه ولی خودش رو ناتوان می بینه و بیش از حد نیاز به تایید شدن داره.

بعضیا میگن خودش خوب میشه و فقط باید تو جمع بچه های مختلف قرار بگیره.

ولی من بعنوان مادر وقتی ضعفها و ترسهاش رو می بینم ناراحت میشم و تازه دیروز فهمیدم که خودم اینو خلقش کردم.

دیروز بعد از گوش دادن دوباره به این لایو با خودم گفتم: حالا به فرض اینکه ترانه نیاز به یک سری روشهای خاص برخورد داشته باشه، خوب این برای تو یک موهبته که یاد بگیری با بچه ای که توی جمع از پس خودش برنمیاد چطور رفتار کنی.

مگه تو نمی خواستی استعدادیاب بچه ها بشی؟ پس این یک درس و امتحانه برای تو. این یک چالشه که تو باید با ذهن باز پذیراش باشی و حلش کنی تا تجربه ای بشه برای آینده ات.

شاید قراره از این مسیر رد بشی تا یک متخصص در زمینه رفتار با بچه ها بشی.

پس همون لحظه خدا رو شکر کردم و گفتم خدایا من نمی دونم و تو می دونی.

به من درسش رو یاد بده و از راه های بسیار ساده و لذتبخش کمکم کن به دخترم کمک کنم تا این علم و آگاهی نوری بشه برای خودم و فرزندم و شاید فرزندان دیگه ای که مادرهاشون نمی دونن چطور باید برخورد کنن.

یادم اومد درسهایی که استاد عباسمنش از دل چالشهای زندگیش برداشت کرده و الان از اونها بعنوان موهبت یاد میکنه.

استاد یادم اومد از دست دادن فرزند دومتون که بهتون قدرت دل نبستن به مال و فرزندان و کل این دنیا رو یاد داد.

یادم اومد شکست مالیتون که به شما روانشناسی ثروت رو یاد داد.

یادم اومد مساله جدا شدن از همسرتون که به شما عشق و مودت در روابط رو یاد داد. و همچنین عزت نفس و احساس خودارزشمندی رو.

و خیلی درسهای دیگه.

حتی یادم اومد سختیهایی که خودم بعضی جاها کشیدم و منو داناتر و پخته تر کرد و بابت همه شون سپاسگزاری کردم.

این مساله ترانه هم با اینکه خداروشکر مسأله حادی نیست و از نظر خیلی پدر و مادرها معمولیه ولی من می خوام ازش درس برداشت کنم و ساده نگذرم. فکر کنم و تلاشم رو بگار بگیرم تا از دلش راه حل هایی پیدا کنم چون حس می کنم این بخشی از روند تکاملی من برای کاریه که قراره انجام بدم.

همیشه حسم بهم میگه تمرکزت رو بگذار روی رفتار درست با فرزندت و از دل فرزندپروری نکته بردار تا بعدا جمع آوریشون کنی و تبدیل به یک دوره آموزشی یا یک کسب و کار کنی.

از دیروز صبح که ترانه تو مهد گریه کرد و مدیرش به زور می خواست ببردش سر کلاس و گریه اش بیشتر شد حالم گرفته و یکمی پرخاشگر شدم ولی بعد ازظهر که این فایل رو گوش دادم و فکر کردم دوباره حالم عالی شد.

فإن مع العسر یسری، إنّ مع العسر یسری

استاد بی نهایت از شما ممنونم که اینقدر دانا و خوش بیانید و همیشه حتی بدون اینکه خودتون بخواهید یا بدونید کمک رسان ماها میشید.

مریم خانم شایسته نازنینم درود به قلب بزرگ شما که هدایت شدید به بارگزاری و جان دادن به این فایل ارزشمند و نذاشتید به بهانه کیفیت تصویر گوشه بایگانی تون خاک بخوره.

تصویر عالی بود و از اون عالیتر دانش و آگاهی عمیق پشتش بود. ممنونم بابت همه چیز.

ابراهیم ابراهیم ابراااهیییییممم

چه می کنی تو این سایت با قلب مااا

خدایا شکرت که به این زیبایی هدایت می کنی. با قلب سلیم یک موحد راستگو که نه از اعتراف می ترسه، نه دست از تلاش برمی داره، نه جز تو به ریسمان کسی چنگ میزنه.

خدایا این ابراهیم رو برای همه ما در پناه ربوبیت خودت حفظ بفرما. الهی آمین

سلام عزیزم ابراهیم جان

حدس میزنم اون آبنما که نشستی نگاهش کردی و خدا از اون طریق باهات حرف زد فلکه سه دختر امانیه بوده.

بهت افتخار می کنم بابت هنرت، شعرهات و دف زدنت، و از همه مهمتر رها بودنت. بخشایشگریت. صفتی که خداوند اون رو در در نهایت مطلق بودنش(البته در چارچوب قوانین و مشیتش) داره.

می بخشه، می گذره، چشم پوشی میکنه تا زمانیکه مشیتش باشه. اما جایی که بنده از بندگی خارج بشه، مشرک بشه، اصرار کنه بر شرک و خودش به خودش ظلم کنه دیگه مشیت بر عذاب تعلق می گیره.

عذاب پشت عذاب. کتک پشت کتک. سختی بعد از سختی.

در مورد تجسم هات گفتی. لذت بردم. ازت یاد گرفتم.

اصلا از صبح که چشمامو باز کردم کامنتهات شد ستاره قطبیم و بجای دفتر نوشتن هدایت شدم به کامنت نوشتن.

قلبم رفت تا اونجا که بجای آب صورتم با اشک شستشو شد. حالا میگم چرا.

خواستم در جواب آقای مجید فقیه بنویسم بعد دیدم این برکت از کلام شما وارد قلبم شد، دیدم رسم ادب اینه که برای خودت بنویسم. البته که پس پرده یه نجوایی هم اومد که اگر برای ابراهیم بنویسی بازدید بیشتری میخوره و شاید افراد بیشتری استفاده کنن.

چون حس می کنم حسم خیلی قویه و ارزش این نوشته هام زیاده.

ابراهیم، من چند وقت پیش بطور اتفاقی آقا رسول خانکی و فاطمه خانم رو توی یک مجتمع تجاری خیلی بزرگ (اکومال) توی منطقه فردیس کرج دیدم و از روی عکس پروفایلشون شناختم. صداشون کردم و اونها هم منو شناختن و با هم رفیق شدیم. شماره فاطمه رو گرفتم و الان با هم در ارتباطیم.

همدیگه رو ندیدیم تااااااا همین چهارشنبه گذشته که از صبح حال روحیم عجیب خوب نبود و هی به ابی گفتم می خوام از خونه بزنم بیرون ولی نمی دونم کجا برم. اونم گفت برو همون اکومال که نزدیکه و راحته، ترانه هم میره شهربازی بهش خوش میگذره، خلاصه دردسرت ندم بعد از بررسی کلی جا توی تهران و کرج آخرش رفتم همون اکومال که خونه فاطمه اینا هم نزدیکشه.

به فاطمه زنگ زدم اونم لطف کرد و با دوتا فرزند گلش اومد.

نشستیم توی پارک و 5 ساعت حرف زدیم. همش هم از استاد و خودمون و تغییراتمون و حرفهای فرکانسی.

بچه ها هم تو پارک حسابی کیف کردن.

فاطمه اون روز به من هدیه بسیار بسیار ارزشمندی داد. یه قرآن جلد قهوه ای کوچیک. اشکم دراومد….. چون توی دوره لیاقت جلسه 7 به این رسیده بودم که باید بیشتر قرآن بخونم و این قرآن فرداش به دستم رسید. اونم سایز جیبی که همیشه میتونه دم دستم باشه.

مرحله بعدی هدایت…

فرداشبش (پنجشنبه) قبل از خواب با چراغ قوه گوشیم توی رختخواب همون قرآن (که الان روی پامه) رو باز کردم و خواستم یه کامنت بنویسم که دیدم سوره واقعه دراومد. برو نگاه کن اونجا که خصوصیات السابقون السابقون، اصحاب یمین و اصحاب شمال رو توصیف میکنه.

بعد هی با خودم گفتم خوب حالا من چی بنویسم؟ چه ربطی داره؟ کجا بنویسم؟

هرچی فکر کردم حرفی به ذهنم نرسید که مربوط به این آیات باشه. گفتم خیره لابد موقع نوشتن نیست. قلبم گفت نمی خواد زور بزنی بگیر بخواب. خوابیدم…

جمعه شد و من و ابراهیم تصمیم گرفتیم از صبح بریم تهران تفریح و تا عصر برگردیم.

ولی از اونجایی که آبگرمکن مشکل پیدا کرد موندیم خونه تا سرویسکار اومد و کارش تا ساعت 2 طول کشید. ما ساعت 3 از خونه زدیم بیرون و رفتیم تهران باغ پرندگان.

جای همگی خالی چه فضایی، چه بهشتی، چه هوایی، چه نعمتهایی، چه خلقتی!

چقدر کنار هم سه تایی بهمون خوش گذشت.

اینم بگم با اتوبوس داخلی باغ پرندگان که داشتیم برمی گشتیم سمت پارکینگ جا نبود و من ایستاده بودم. دو ثانیه نشد یه آقای مسنی که دید من باردارم جاشو داد به من و خودش ایستاد. چقدر خدا رو شکر کردم و از محبتش لذت بردم.

آقا شب شد و خواستیم برگردیم کرج که ابراهیم گفت کجا بریم شام بخوریم؟ گفتم نمی دونم.

باور کن شاید توی 10 دقیقه 5 بار ازم پرسید کجا بریم هرجا تو دوست داری بگو بریم غذا بخوریم. اصلا هم به فکر پولش نباش.

سهروردی بریم؟ فرحزاد بریم؟ شهران رستوران گیلانی؟ رستوران ماهی سفید پاسداران؟ کرج بریم خونه خودمون؟

هی گفت و گفت تا بالاخره گفتم بریم فرحزاد من تا حالا نرفتم.

رفتیم و …….

آخخخخ نگم برات

ابراهیم یه جاهایی ارتباط بین نشانه ها و هدایتها و تجسمهات رو همون لحظه پیدا نمی کنی. یکم تاخیر میفته ولی بالاخره می بینی و زنگها به صدا درمیاد و برق از کله ات میپره.

من دیشب همون موقع این تجسم سوره واقعه رو نگرفتم، امروز با خوندن کامنت تو متوجه شدم که دیشب کجا بودم! یعنی زار میزدم از شدت اشک سپاسگزاری.

تو میگی کنار دریا یا روی تخت توی حیاط خونه روستا خیلی شیک و مجلسی قطرات اشک بر گونه هایمان غلتان شود؟

من نیم ساعت پیش عین دردزده ها داشتم هق هق می کردم. اما نه درد زجر و بدبختی. بلکه از شدت عشق و خوشبختی! الهی بی نهایت شکر….

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿10﴾ و سومین گروه پیشگامان پیشگام! (10) أُولَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ ﴿11﴾ آنها مقربانند (11) فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿12﴾ در باغهای پر نعمت بهشت جای دارند (12) ثُلَّهٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾ گروه کثیری از امتهای نخستین هستند (13) وَقَلِیلٌ مِنَ الْآخِرِینَ ﴿14﴾ و اندکی از امت آخرین! (14) عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَهٍ ﴿15﴾ آنها (مقربان) بر تختهائی که صف کشیده و به هم پیوسته است قرار دارند. (15) مُتَّکِئِینَ عَلَیْهَا مُتَقَابِلِینَ ﴿16﴾ در حالی که بر آن تکیه کرده و روبروی یکدیگرند. (16) یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ ﴿17﴾ نوجوانانی جاودانی (در شکوه و طراوت) پیوسته گرداگرد آنها می‏گردند. (17) بِأَکْوَابٍ وَأَبَارِیقَ وَکَأْسٍ مِنْ مَعِینٍ ﴿18﴾ با قدحها و کوزه‏ ها و جامهائی از نهرهای جاری بهشتی (و شراب طهور)! (18) لَا یُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا یُنْزِفُونَ ﴿19﴾ اما شرابی که از آن دردسر نمی‏گیرند و نه مست می‏شوند. (19) وَفَاکِهَهٍ مِمَّا یَتَخَیَّرُونَ ﴿20﴾ و میوه‏ هائی از هر نوع که مایل باشند. (20) وَلَحْمِ طَیْرٍ مِمَّا یَشْتَهُونَ ﴿21﴾ و گوشت پرنده از هر نوع که بخواهند. (21) وَحُورٌ عِینٌ ﴿22﴾ و همسرانی از حورالعین دارند. (22) کَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَکْنُونِ ﴿23﴾ همچون مروارید در صدف پنهان! (23) جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿24﴾ اینها پاداشی است در برابر اعمالی که انجام می‏دادند. (24) لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا ﴿25﴾ در آن باغهای بهشت نه لغو و بیهوده‏ ای می‏شنوند نه سخنان گناه آلود. (25) إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا ﴿26﴾ تنها چیزی که می‏شنوند «سلام» است «سلام»! (26) وَأَصْحَابُ الْیَمِینِ مَا أَصْحَابُ الْیَمِینِ ﴿27﴾ و اصحاب یمین، چه اصحاب یمینی ؟ (27) فِی سِدْرٍ مَخْضُودٍ ﴿28﴾ آنها در سایه درختان سدر بیخار قرار دارند. (28) وَطَلْحٍ مَنْضُودٍ ﴿29﴾ و در سایه درخت طلح پربرگ به سر می‏برند (درختی است خوشرنگ و خوشبو). (29) وَظِلٍّ مَمْدُودٍ ﴿30﴾ و سایه کشیده و گسترده. (30) وَمَاءٍ مَسْکُوبٍ ﴿31﴾ و در کنار آبشارها. (31) وَفَاکِهَهٍ کَثِیرَهٍ ﴿32﴾ و میوه‏ های فراوانی. (32) لَا مَقْطُوعَهٍ وَلَا مَمْنُوعَهٍ ﴿33﴾ که هرگز قطع و ممنوع نمی‏شود. (33) وَفُرُشٍ مَرْفُوعَهٍ ﴿34﴾ و همسرانی گرانقدر. (34) إِنَّا أَنْشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً ﴿35﴾ ما آنها را آفرینش نوینی بخشیدیم. (35) فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْکَارًا ﴿36﴾ و همه را بکر قرار داده‏ ایم. (36) عُرُبًا أَتْرَابًا ﴿37﴾ همسرانی که به همسرشان عشق می‏ورزند و خوش زبان و فصیح و هم سن و سالند. (37) لِأَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿38﴾ اینها همه برای اصحاب یمین است. (38) ثُلَّهٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ ﴿39﴾ که گروهی از امتهای نخستینند. (39) وَثُلَّهٌ مِنَ الْآخِرِینَ ﴿40﴾ و گروهی از امتهای آخرین. (40)

………………

بخدا قسم دونه دونه این توصیفات دیشب توی اون باغ رستوران سنتی که ما نشسته بودیم اتفاق افتاده بود.

الله اکبر…

من کنار همسر دوست داشتنیم و دختر نازنینم در کمال آرامش روی تخت تکیه داده بودم. آبنما از چند طرفمون در حال آبریز بود با صدای دلنشین فوران آب…

آدمهای شاد و ثروتمند و خندان روبروی هم تکیه داده، در حال گفتگوهای سلام و سلامتی….

صدای موسیقی شاد و زنده خواننده از اون طرف….

فضا پر از دار و درخت و گل طبیعی و سرسبزی….

برو بخون دوباره آیه ها رو، میگه پسران نوجوانی که در حال سرویس دادن در جامهای زرین هستند.

بخدا قسم که همین بود. پسران نوجوان که سینی پر از جامهای طلایی رنگ و ظروف غذا رو تند و تند و با روی خوش بدون ذره ای خستگی می بردن و دل مردم رو شاد می کردن.

و لحم طیر مما یشتهون…

ما برای اولین بار سینی غذای 3 نفره سفارش دادیم که همه چی توش بود. کوبیده و جوجه و ماهی

حالا می فهمم که وقتی میگه از هر گوشتی که خودشون بخوان میل می کنن. ما همه گوشتها رو دیشب توی یک سینی باهم داشتیم.

در کنار همسری هم سن و سال و خوشقلب و خوش زبان در نهایت مهربانی، زیر یک سایه دائمی، چون آلاچیق داشت، آبشارهای ریزان، میوه های فراوان که نه تمام میشن و نه ممنوعند، (تهران و کرج شهر چهارفصله، همیشه همه میوه ای هست)، و من دیدم که بعضیها سینی میوه سفارش داده بودند.

و از همه مهمتر صحبتهای ما فقط از شادی و عشق و ثروت و شکرگزاری بود. اجازه ندادیم که ذره ای حرف لغو و ناصواب وارد مدارمون بشه.

شدیم دقیقا مصداق اولئک المقربون و اصحاب الیمین سوره واقعه.

ابراهیم جان من نفهمیدم چطور سر خوردم تو این بهشت…

فقط وقتی با توصیف قرآن مقایسه کردم دیدم بهشت همینجاست، من الان دارم وسط بهشت زندگی می کنم و وقتی گذشته رو مرور می کنم می بینم بهشت من از جایی آغاز شد که سعی کردم رها و شاد باشم.

به خواسته هام نچسبم و فقط به خدا بسپارمشون. ذهنم رو از آلودگی غصه و ترس پاک کنم. به حرفهای استاد عباسمنش که از قلب قرآن خدا اومده ایمان بیارم هرچند هنوز خیییییییلی جا دارم برای رشد.

من هنوز خیلی سطوح توحید عملی هست که باید طی کنم و مرتبه ارزشمندی خودمو بالاتر ببرم اما ببین با این اندک تلاش آگاهانه ام چه لذتهایی رو تجربه می کنم به لطف الله مهربان؟

اینا رو بخدا قسم نمیگم تا (او به دلیت کنم) فخرفروشی کنم بلکه میخوام بگم حرف استاد حق و حقیقته.

تصدیق می کنم قوانین بدون تغییر خداوند رو.

صدق الله العلی العظیم

دلیل و نمونه دارم میارم.

تاییدیه میارم برای تجسم هایی که داری آگاهانه دل بهش میسپاری و مطمئنت می کنم از اینکه اندکی صبر… سحر نزدیک است

پشت دریا شهری است، که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است…

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب… دور خواهم شد از این خاک غریب

بقیه شعرش رو خودت بخون نمی خوام کامنت الکی طولانی بشه.

راستی منم سالها برای دل خودم شعر می نوشتم. انصافا شعرهای قشنگ و خوش وزنی هم بود. مدتیه ننوشتم. شاید دوباره بنویسم

مرسی ازت که چشمه ها در دلم جوشوندی…

بازم میگم:

اندکی صبر سحر نزدیک است…