live | رعایت قانون تکامل = هموار شدن مسیر رشد

به نام رب پرودگار جهانیان

با سلام خدمت استاد عزیز خانم شایسته محترم و کلیه دوستان و خانواده ی عباس منشی ام.

از خداوند منان بابت این لطف اش سپاس گذارم که بعد از یه مدیدی راه اشتباهم مرا به مسیر درست یا به قولی اهدنا السراط المستقیم قرار داد.

ما آدم ها یه روزی به خودمون مغرور میشیم که آره من با گوش کردن مدت کوتاهی به مطالب استاد و امثال استاد که اشتباه نمیریم اما غافل از اینکه باز مجدد با تضاد برخورد کردم اما شکل و شمایل دیگه یعنی ظاهر شاید تغییر کرده باشه اما باتن که ذهن ماست تغییر نکرده یا تغییر کمی کرده که دیر یا زود مجددا از همان ناحیه ضربه می خوریم فقط شدت و مدتش به خودمون بستگی داره که کی و چه موقعی خودمون جمع و جور کنیم.

مدتی است که در وادی زندگی ماشینی و زندگی که گاه و بی گاه از روی سبقت گیری از هم دیگر گرفتار شده بودم و مدام بود به مسیر بسته می خوردم اما متوجه آن نمی‌شدم یا بهتر بگویم خودم زده بودم به یک راه دیگه.

این لایو زیبا و به موقع درست زمانی توسط استاد بیان شد که در، گیروداد پیچ در پیچ مسیر اشتباهم بودم اما خدا رو شکر با خداوند توسط دستان بی نهایتش مرا به مسیر درست هدایت کرد.

حال چیز های که از لایو زیبا که همچون سخنان ارزشمند باید آن را با طلا نوشت و از کامنت های زیبای خانواده ی خودم متوجه شده ام را مطرح و ثبت می کنم:

تکامل :

١کلمه ای است که نه در غالب زمان می گنجد و نه در غالب مکان گاه می‌شود سال ها از سن آدمی بگذرد و هنوزام که هنوزه به آن، آن طور که باید و شاید نرسیم پس تکامل زمانی خود را بروز می کند که خود به خود و آرام به آن برسی حال ممکن است ۱۸ ساله ات باشد به آن برسی (علتش هم به خاطر اینکه کم و بیش گرمی و سردی روزگار را کم و بیش کم کم متوجه می شوی) و حال آنکه ۴۰۵۰ساله ات شده باشد اما آن را به معنی واقعی درک نکرده باشی که به قول استاد همه چیز به نگرش آدم بستگی داره که باید آن را شخم زد درست است که من با ظاهر سازی به دیگران نشان دهم تغیر کرده ام اما اگر این فقط ظاهر سازی باشد دیر یا زود از این ناحیه مجدد ضربه می خورم که بلند شدنم چه بسا سختر و زمان بر تر است پس تکامل در چهار چوب زمان نمی گنجد چه بسا حضرت محمد (ص) در سن ۴۰ سالگی به پیامبری انتخاب شد اما حضرت مسیح از همان دوران نوزادی به پیامبری مبعوث شد.

اگر به جهان هستی بنگرم متوجه میشوم هر چه خداوند آفرید کم کم مسیر تکامل خود را طی کرده آن هم نه آنی بلکه آرام آرام پس هر گونه حرص و ولح زدن به اینکه زودتر به اون مسیری که هدف ماست برسیم نه تنها ما را از مسیر اصلی دور می کند چه بسا سقوط آزاد میزنیم به سمت نابودی.

٢_لذت بردن از زندگی دیگران فقط با نگاه کردن به عقبه چند سال گذشته آن نیست چه بسا علی دایی های بودن که چه روز ها سختی بود که قبل از آن که نامی از آن ها با زبان ها بیفتد و شهره ی عام و خاص شوند روزهای مشقت باری را از دید ما تحمل کرده اند بله مسقت باز از دید ما چون همان سختی ها برای علی دایی ها مهران مدیری ها مسی ها و…. برای آنها لذت بخش بود پس سختی و رسیدن به تکامل به این نیست که نظر دبران راجب اون چیه زمانی که که خودت شیرینی اون کار را به سختی اش احساس می کنی موجا میشوی اون کار درست است که از دید دیگران سخت است اما از دزد تو شیرین و گواراست به قول استاد اگر ۷۰ نفر تورا به انجام کاری تشویق کنند که تو آن را دوست نداری برابرست با مشقت بار بودن اون کار از دید خودت. چون باید ببینی خودت می دوست داری و هدفت از زندگی چیه.

به قول سخنان استاد همه ی مایی که که وقت و زمان صرف میکنیم به سخنان استاد گوش میدیم سه دسته ایم:

١_کسانی که به سخنان استاد گوش میدیم اما فقط از سر وقت پر کردنه زندگی مان است.

٢_کسانی که آن ها را قبول داریم اما فقط تا زمانی که داخل سایت هستیم با چند ساعت بعد از شنیدن سخنان استاد.

و

٣_کسانی که هم قبول داریم و هم عمل می کنیم که این دسته آدم ها باید در تمام مراحل روی خودشون کار کنن چه بسا مثل من یه دوره ای قبول دارن و میگیم خب ما علامه دار شدیم اما یه زمانی می‌بینیم یه روزی به همان تضاد اما با شکل و شمایل نو نوار ضربه می خوریم.

امید است من همیشه همیشه جزوه دسته سوم باشم و همیشه همیشه روی خودم کار کنم و هیچ گاه نوک دماغم نبینم.