live | رعایت قانون تکامل = هموار شدن مسیر رشد - صفحه 31

سلام آقای حسینی

اول اینکه تشکر میکنم بابت کامنت خوبتون خداروشکر که زندگی داره اون روی قشنگ و زیبا و راحتش به شما و همسرتون نشون میده

دوم خیلی خوشحال شدم وقتی خوندم والیبال بازی میکنید من خودم یه بار توی سن کمتر از 15 به تیم شهرستانمون دعوت شدم و خیلی ها بهم میگفتن برای والیبال خوب هستی و حتی یکبار دم عابر بانک بودم یک خانم بعد از تموم شدن کارم بهم گفت خیلی خوبه قدت خواهرم فلان شهر تیم داره بیا اونجا بازی کن

دستای کشیده و قد بلندم چیزی بود که هرکسی میدید میگفت تو خیلی خوبی

حتی بسکتبال هم پیشنهاد داشتم از یکی از مربی‌های شهرمون

ولی علاقه همیشگیم فوتسال و فوتبال بود و دوست داشتم فوتسالیست بشم از 14 15 سالگی به خودم میگفتم

از 18 سالگی شروع کردم

و الان 24 سالمه تقریبا میشه گفت 1 سالی میشه برگشتم ولی بخاطر اینکه میخواستم از همون اول سنگ بزرگ بردارم مثل وحید شمسایی توی قدم اول برم لیگ برتر و اولین بازی، بازی کنم و گل بزنم وبه تیم ملی دعوت بشم

حتی اگر بهم میگفتن فلان تیم استانی توی یه استان دیگه میای میگفتم نه، با خودم میگفتم من آمادگی ندارم بعد برمیگشتم خونه میگفتم اگر قرار باشه برم یه استان دیگه همینجا توی استان خودمون دوتا تیم لیگی برتری هست میرم اونجا

همین سنگ بزرگ باعث شد من اصلا نتونم قدم از قدم بردارم

کلی دور سر خودم چرخیدم و اومدم از باشگاه شهرمون دوباره استارت زدم

بارها آرزو ها کردم کاش برمیگشتم به 18 سالگی چقدر خوب اونجا داشتم تکاملم طی میکردم هر روز شجاع تر میشدم

با هم تیمی هام موقعیت گل میخواستیم پاس گل میدادم یا گل میزدم، پا به توپ بازیکن حریف رد میکردم میرفتم جلو

پشت سرم یارم بلند میگفت آفرین

اوایل یادمه عقب گیر میبودم کسی اعتماد نمی‌کرد پاس عقب بهم بده چون خیلیی میترسیدم

که اشتباه کنم کم کم ترسم ریخت

کلی از بازی‌های تفریحی سالن لذت میبردم

خلاصه کلام بگم همش لذت بود لذت و یادگیری و نگران هیچ چیزی اون جلو نبودم

یادم با خودم میگفتم من میتونم با کار کردن روی باورام توی 6 ماه به اندازه ی کسی که 2 یا 3 سال کار کرده رشد کنم الان که بیادش آوردم برام سخت بود ولی باید بپذیرم که گذشته دیگه گذشته و باید این لحظه دریابم

دقیقا باورم این بود و قدم به قدم مسیر میرفتم

توی فاصله بین 18 تا الان 24 سالمه بارها رفتم سالن حتی یه بارم رفتم چمن ولی هربار رها کردم

چمن رها کردم چون وقتی برگشتم خونه تمام بدنم سلول به سلول درد میکرد

دومین بارش سالن بود که اونم رفتم و برگشتم چون فهمیدم مربی بدون تمرین کردن میخواد تیم بفرسته مسابقات و دوم اینکه من حین بازی توی سالن همش احساس میکردم کشاله رانم میخواد پاره شه اصلا یه ترس عجیبی داشتم که منو بیخیال کرد و با گریه از این موضوع برگشتم خونه کلی هم مسخره شدم توسط بقیه که کم آوردی و فلان

همین تیم رفتن مسابقات وکلی مصدوم دادن البته خداروشکر میکنم که باهاشون همراه نشدم

بار سوم وقتی رفتم اینقدر رر خاطرات سالن و اینکه مثل قبل نیستم منو اذیت میکرد که همه چیو هر بار قورت میدادم هر بار دلم میخواست خاطرات گذشته رو یادآوری کنم

هر بار بگم قبلا چقدر خوب بود

یک کلام گذشته از ذهنم پاک نمیشد و من به خاطر این موضوع و همینطور یکسری بی ایمانی هام دیگه نرفتم

تا دوباره میتونم بگم 1 ماه بیشتر دوباره تصمیم گرفتم برسم سالن دقیقا از همین تابستون تا اینکه کم کم به تضادی خورد فوتسال شهرمون از 3 جلسه شد 2 جلسه و بعدش گفتن کلا کنسل

منم خداحافظی کردم و توی این چند هفته اخیر سعی کردم چندقدم بردارم برای هدفم

بعد از گوش دادن یکی از گام های قبلی که استاد گفت باید کار بزرگ و هدف بزرگ قسمت کنی من گفتم امروز چطور میتونم اولین قدم بردارم چند ساعت بعد مربی بهم پیام داد که بیا تمرین دوباره اول خیلی خوشحال شدم دقیقا روز پنج شنبه بود

من از قبلش همش حس اینو داشتم که پنج شنبه نیست بابا شنبه ست واقعا حس شنبه داشتم و شروع کردم کارها و وسایلم مرتب کردم آماده کردم برای پنج شنبه

تا اینکه پنج شنبه رسید و من اسنپ گرفتم رفتم همین که وارد شدم دیدم همه پشت در وایستادن گفتن تمرین کنسل

نمیدونید اون لحظه چه حس داشتم دلم میخواست تلفن را از مربی بگیرم با نایب رئیس کلی حرف بزنم خیلی عصبانی بودم

اینقدر که به همه گفتم من میمونم تا اروم شدم میرم و وسطاش گریه کردم

حالم گرفته شد گفتم خدا تو گفتی بیا مگه بهت نگفتم امروز باید یه امید بزرگ میدادی چرا اینطور شد

سگ نگهبان اومد چند دقیقه توی فاصله چند متری کنارم نشست هی نگا میکرد

نمیدونستم چیکار کنم

اخه خیلی امسال تلاش کرده بودم و بعد از اون صحفه گوشیم را باز کردم دیدم کامنت یکی از دوستان جلوی روم و دقیقا درمورد تضاد هاست و همون نشونه دیدم از اون روز سعی کردم با این نشونه به مسیرم ادامه بدم و هر روز فایلها گوش بدم

امروز احساس میکنم احساس میکنم باید روی احساس لیاقت کار کنم و خودم لایق بهترینها بدونم

دقیقا همین الان که دارم برای شما کامنت میذارم مربیم پیام داد و یه خبر شنیدم که منو داره ترغیب میکنه که باید برای خودم ارزش قائل باشم و کمتر از بهترین قانع نشم

بهترین در هر مرحله و مداری که هستم

بهترین یعنی چیزی که از مدار و شرایط من یک مدار بهتره نه بیشتر نه کمتر

بهترین یعنی رفتن به سمت چیزی که من توی این لحظه آمادگیشو دارم

بهترین یعنی چیزی که حالم باهاش خوبه احساس نمیکنم از سر من زیادیه

من لایق بهترینام

خداروشکر میکنم

آقای حسینی اصلااا فکرش نمیکردم که قراره یه همچین کامنت طولانی برای شما بنویسم اصلا قصدش نداشتم ولی اینجوری پیش رفت، میخواستم اخرش بیام در مورد قانون تکامل نتیجه گیری کنم ولی تا همینجا نگه میدارم

در پناه خدای مهربان