live | بهبود عملکرد، یک روند دائمی است

به نام خداوندبخشنده ی مهربان

سلام به استادعزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم

روزشصت وسوم،‌روزشمارتوانایی تشخیص اصل از فرع..

موندن تو مسیر درست!!

این درس امروز من بود،یعنی اینکه وقتی بعد اینکه من تسلیم وعاجز شدم در برابر هر طرز تفکر وهر باور وهر راه و روشی که تا به امروز داشتم که باعث شده بوده که زندگیم پر از سختی وبدبختی باشه!!!، حالا که فهمیدم، آگاه شدم، درک کردم که مسیر درستی وجود داره ، طرز تفکر جدید ودرستی وجود داره، باورهای درست و کاربردی وجود داره، عملکرد درستی وجود داره که شخصی واشخاص زیادی ازش استفاده کردند، چرا منم از همون مسیر استفاده نکنم ودرش نمونم؟؟؟؟

چرا هی بخوام راهمو کج کنم؟؟؟

چرا هی بخوام مسیرهای نادرست و بیراهه ای که به بن بست ختم میشه رو ادامه بدم؟؟؟

غیر از اینه که عاجز نیستم هنوز؟

غیر از اینه که هنوز فکر میکنم وگاهی باور دارم که راه و روش خودم درسته؟

غیر از اینه که هنوز روی عقل و ذهن خودم وروی قدرت وتوانایی خودم حساب باز می کنم؟؟

غیر از اینکه که هنوز از تغییر می ترسم و ترسهام اجازه نمیده که وارد مسیرهای تازه ای بشم و سبک وروش جدیدی رو امتحان کنم؟؟

منم اون اوایل با هزار تا بهانه و توجیه پیش میومد که قانون رو نادیده میگرفتم، میدونستم سیدحسین عباسمنش داره به جا ودرست میگه ها، میدونستم اصلا راه و روش درست همینه ها، اماااااا

نمی تونستم که صبور باشم، نمی تونستم روشهامو تغییر بدم، چون هنوز همون روش داشت بهم جواب میداد، یعنی یه جورایی برام منطقی تر بود که نسبت به شرایط زندگیم تو اون لحظه اون حرفو بزنم، اون تصمیم رو بگیرم و اون عملکرد رو داشته باشم…!!!

چون عقلم میگفت کی بهتر از خودت میدونه که توی زندگیت چه خبره؟ کی میدونه که الان تو چه شرایطی هستی؟ پس خودت خیر وخوبی خودت رو بهتر میدونی…

پیش خودم میگفتم خب سیدحسین عباسمنش حالا در نقش یه استاد و یه راهنما داره آگاهی میده، ولی اگاهی هاش کلی هست، صرفا که همه ی آموزشهاش مناسب کل زندگی من نیست که!!!

واااای خدای من، همین فکرهای پوچ و باورهای نادرست وتوجیهات باعث شده، حدودا دو سال دیرتر وارد سایت بشم، همین طرز فکر باعث شد چند بار از کانال تلگرام خانواده صمیمی عباسمش لفت بدم و هی باز وارد کانال بشم…

همین طرز فکر و باورهای مثلا منطقی که برای خودم میاوردم باعث شد، که نتونم زودتر تغییر کنم برای همین جهان با چک ولگد بهم فهموند که بابا جان به نظرت این تو نیستی که داری اشتباه میکنی؟؟؟؟ آیا این تونیستی که منیت هات داره زندگیتو نابود میکنه؟؟؟

آیا فکر نمیکنی این تویی که نمی تونی ونمی دونی که چی برای زندگیت خوبه والان تو چه شرایط بد و اسفناکی هستی؟؟.

بله اینطوری شد که بلاخره با چک ولگد جهان منو وارد تو این مسیر پر خیر وبرکت کرد…

وقتی دید من دستی دستی دارم خودم رو به خاک سیاه می نشونم، چون بر خلاف ظاهرم واون مقاومتی که میکردم در برابر تغییر، گاهی انقدر خسته و عاجز میشدم که التماس کنان وفریادزنان واشک ریزان از خداوند طلب کمک میکردم…

وهمون دلشکستگی ها، همون اشک وگریه زاری هایی که از روی درماندگی وناتوانی وعجز می ریختم، به حدی رسید که کلا دیگه تسلیم شدم، یه روزی یه جایی گفتم که دیگه نمی تونم خداجون واقعا از دست خودم خسته شدم، خودت به فریادم برس…

و خداوند نزدیک تر شد بهم، خیلی نزدیکتر، طوریکه وقتی دستمو گرفت بدجوری بهش چسبیدم، بهش گفتم من دیگه نمیخوام ازت دور بشم، نمیخوام دستتو ول کنم فقط بگو راهش چیه، چطوری می تونم در پناه امنت بمونم؟؟

گفت از قبل گفته بودم ولی تو توجه نکردی، باید بری توی مسیری که دارم مدتها نشونت میدم، اونجا که باشی انگار هر لحظه کنار منی…

خیلی فکر کردم، پیش خودم گفتم کجا رو میگه؟ تو کدوم مسیر؟؟

دقیقا یادم نیست چطور شد که یه شب دوباره وارد کانال خانواده صمیمی عباسمنش شدم وقتی میزدم روی لینک دیدگاهها منو میاورد توی سایت، ولی چون عضو سایت نبودم احساس غریبی داشتم، چند روز گذشت ومن یه جیمیل برای خودم ساختم و وارد سایت شدم، یادمه صبح تاشب تو سایت بودم….

انگار جهان کاری کرده بود تا شرایط طوری پیش بره که هیچ کاری نداشته باشم وهیچ جایی برای رفتن، یکی دوماه توخونه بودم تنها، فقط درحدی میرفتم بیرون که یه کم خرید کنم برای اینکه گشنه نمونم فقط همین…

هیچ ارتباطی با دنیای بیرون نداشتم، تواون یکماه، اون موقعه ها فک میکنم فایلهای سایت زیر 700و800 فایل بود همشو دیدم همشون رو چند بار گوش دادم، اونجا تازه حس کردم که یه مدته دارم هیچ کاری نمی کنم ویه جورایی استپ کردم، واین برای من نشونه خوبی بود، که می تونم بگم اون سکون به معنی صبر بود برای من، به معنای اینکه هیچ کاری نکردن بهتر از کاراشتباه کردنه، انگاری دیگه پذیرفته بودم که کل مسیر وراه زندگیم رو بیراهه رفته بودم بیراهه ای پراز دست انداز…

پراز خار وخاشاک و ….

چطور به این درک رسیده بودم؟

از اونجا که سیدحسین عباسمنش با باورهایی قوی ومنطقی والبته با دست پر، هر روز هر ساعت هر دقیقه داشت بهم این فهم واگاهی واین درک رو میداد، که میناااااا راه درست فقط همینه، هیچ راه درست دیگه ای وجود نداره، فقط باید توراه ومسیر درست باشی وانقدر باشی تا این مسیره درستر بشه، سر راست تر بشه ، راحترتر بشه، دلچسب تر بشه برات هر روز…

خدا بود که داشت از زبون استادقشنگم با من حرف میزد، حالا چطور این حسو داشتم؟؟؟

چون حرفی که به دل میشینه که حرف خدا باشه، انقدر آرومت کنه انقدر بهت حس خوب بده انقدر بهت امنیت بده، که حس کنی تمام ناامیدیهایی که تمام عمر داشتی به امید وانگیزه تبدیل شده…

نه اینکه تاوقتی که فقط اون حرفهارو میشنوی این حسو داشته باشی نه، حتی بعدش حتی ساعتها وروزها وروزها این حس خوب ادامه داره، این امید ادامه داره، بهت حس کاذب نمیده که فقط تو لحظه حالت خوب بشه و بعدش دوباره برگردی به اون حال بدو حس بدی که داشتی…

آره حرف خدا صدای خدا این شکلیه، زیبا دلنشین ،شیرین و دلچسب و گوارا….

حالا جهان اوردت تو مسیر و خداوند کار خودشو کرده با اون حس خوبی که گرفتی، اونجایی که باشنیدن اینهمه آگاهی قلبت باز شده، وامیدوار شدی به لطفش…

حالا قدم بعدی چیه؟! چطوری میتونی حرکت کنی وبه پیش بری؟؟؟

نیاز داری به عملکرد…

پیش نیاز، و نیاز بودن توی این مسیر، تسلیم بودن در برابر قدرت خداوند، صادق بودن، درستکار بودن،صبور بودن، با ایمان بود ومتوکل بودنه…

حالا چطوری میشه که اینطوری بود؟

برای منی که تا قبل این نه معلوم بود صادق ودرستکار ومتوکل و با ایمانم نه مشخص بود بی دین وکافرو بدکارم؟؟؟

وبین مسیر خیر وشر، گیر کرده بودم؟!!!

با بودن توی سایت وبه صورت مداوم چندین ماه پشت سرهم دیدن وگوش دادن فایلها، گوشهام وچشهام و قلبم باز شده بود، دیگه به وضوح می تونستم ببینم ودرک کنم که کجاها توی زندگیم با نادانی وجهالت به خودم آسیب زدم وبه خودم ظلم، کردم…

اولین کاری که باید میکردم این بودکه دست از ظلم به خودم بردارم، خب اوایل کار سختی بود..

منیکه همش باید حرف خودم رو به کرسی مینشوندم، باید حتی به زورهم که شده همه چیز طبق خواسته ی من پیش بره، منیکه عجول بودم بی صبر بودم شدیدا، منیکه از دیدم خدا وهمه ظلم کرده بودند در حقم، منیکه خودم رو عقل کل میدونستم و صدای من میدونم هام ومن می تونم هام گوش فلک رو کر کرده بود، منیکه به هرکسی امید می بستم و به هرکسی غیر خدا تکیه میکردم، منیکه فقط دو قدم جلوی چشمم رو میدیدم و به چیزی به عنوان حاصل ونتیجه ی افکار وگفتار ورفتاری رو که داشتم ، وپیامدهاش اصلا فکر هم نمیکردم، منیکه هر جا همه چیز اوکی بود واوکی میشد رو از زور وقدرت و توانایی وزرنگی خودم میدیدم و هرجا زمین میخوردم رو مینداختم گردن خدا و این و اون…

منیکه فقط فکر خودم ومنفعت خودم بودم همیشه و یه جورایی مغرور و خودخواه ، وگاهی از انور بوم میفتادم و به خودم برچسب فدا شده و دلسوز و مهربون میزدم که پای خوبی کردن به دیگران سوختم و فنا شدم…

منیکه حتی خوب وبد رو برای زندگی دیگران هم تشخیص میدادم و براشون نسخه می پیچیدم و خدای همه بودم…

حالا دیگه مثل پرنده ای که از یه سفری طولانی برگشته به آشیونش، پرنده ای که باد و بارون وطوفان و آفتاب، خسته و گرسنه و پرشکسته اش کرده، دیگه آروم گرفته بودم….

انقدر با احتیاط فکر میکردم با احتیاط حرف میزدم با احتیاط سکوت میکردم، با احتیاط عمل میکردم که نکنه جای سهم خودم و نیروی برترم عوض بشه و باز مرتکب اشتباه بشم…

این آزمون وخطاء مدتی طولانی ادامه داشت، هر چقدر من خودم وخداوند وقوانین جهان هستی رو بیشتر شناختم، تونستم شناخت بهتر وبیشتری از سهم خودم پیدا کنم…

هر چقدر بیشتر تونستم تو انجام سهم ونقشم موفق باشم،اموراتم هم با راحتی بیشتری به انجام میرسید…

انگار کوله بار سنگینی از روی دوشم برداشته شده بوده ، همون کوله باری که داخلش پر بوده از خودمحوریهام، از ترسهام، از ناامیدیهام، از نشناختن خداوند وقوانینش وبد بفهمی ها وکج فهمیهایی که در مورد خالقم وقوانینش داشتم، پر شده بوده از خستگیهام، از دردهام، از بی کسی هام، از ترس از دست دادن آدمها، از نشناختن خودم، کوله باری پراز تریدها، پراز عجله ها وبدو بدو هایی که منو از پا انداخته بودند….

دوره 12 قدم برای من یه ابزار خیلی خیلی کاربردی وپیش برنده بود که بتونم خرد بشم توی خودم برم توی وجود خودم تا بتونم با کنکاش خودم با شناخت خودم وخداوند وقوانینش، کم کم قدمهای محکمتری توی این مسیر بردارم، خصوصا با تهیه چکاب فرکانسی قدم اول، وتمرین ستاره قطبی 12 قدم، این مسیر هر روز برام زیباتر شد به لطف الله …

وقتی کم کم نقص ها وعیب وایرادهامو پیدا کردم و تونستم حسن هامو جایگزینشون کنم، وقتی حتی کوچیکترین تغییراتی که در شخصیتتم، ودر زندگیم به صورت مثبت پیش میومد رو میدیم و بابتش قدردان وسپاسگزار وخوشحال بودم، تونستم هر روز جاپامو توی این مسیر محکم کنم…

والبته اون خدایی که دستمو گرفته بود میدونست که دیگه نمی خوام ونمی تونم دستشو رها کنم…

برای همین کمکم میکرد تا نشونه ها رو دنبال کنم توی این مسیر…

دیدن زیبایی های اطرافم، دیدن داشته هام، بودنم توی سایت و دسترسی داشتن به اینهمه آگاهی، سقفی که بالاسرم بود و غذایی که برای خوردن و لباسی که برای پوشیدن داشتم و امیدی وانگیزه ای که داشتم برای اینکه اهدافم رو دنبال کنم اون اوایل منو نگهداشت تو این مسیر، وکم کم انقدر نتایج مثبت زیاد وزیادتر شد که تا امروز موندم و ان شالله که به لطف الله مهربان توی این مسیر ثابت قدم بمونم…

(((((به قول شما استاد عزیزم، منکه دارم تواین مسیر نتیجه میگیرم، دارم تواین مسیر بهتر میشم، چرا نیام این مسیرو قویتر کنم وادامه بدم؟؟؟؟)))