live | چگونه با قانون آفرینش، خواسته هایم را خلق کنم

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استادعزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم….

دقیقه 34 …باید استپ میزدم فایل رو و میومدم اینجا و مینوشتم این درکی که از آموزشهای شماکسب کردم و یه سپاسگزاری جانانه هم از خداوند وشما استاد عزیزم داشته باشم بازم، به خاطر درک این چیزی که میخوام صحبت کنم در موردش….

الهی هزاران بار شکرت ای خدای خوبم که بهم فرصتی دادی تا قبل مردنم وقبل از دست دادن باقی عمرم در جهالت، اینو باور کنم که هیچ چیز وهیچ کسی در خوشبخت وبدبخت کردن من نقشی نداره..

اینکه من فرزند کی هستم؟ تو کدوم روستا یا شهر یا کشور زندگی می کنم؟ قد و هیکل وظاهر و رنگ پوستم وحتی زبان وگویشی که باهاش حرف میزنم چیه؟ کی رهبر ورئیس جمهور مملکتم هست واصلا اقتصاد کشورم در چه وضعی هست؟

واصلا در بیرون از کله ی من، بیرون از فکر وقلب واحساس من، بیرون از اعقاید وباورهای من، بیرون از عملکرد من، بیرون از زندگی من چه خبره؟

که بدون شک هیچ چیز وهیچ کس تاثیری توی زندگی من نداره، مگر اینکه خودم بخوام…

استاد قشنگم این درک وباور قشنگ رو از آموزشهای صادقانه وعاشقانه ی شما دارم، که باعث شده توی این یکی دوسال اخیر به معنای واقعی نفس راحت بکشم وخوشبختی و ارامش و آسایش نسبتا خوب و حس رضایت درونی خوبی داشته باشم ….

همین دو روز پیش، توی محل کارم، همکارا گفتن فهمیدی دیشب چی شد؟

گفتم نه چی شد؟

گفت: ایران واسرائیل ….حمله هوایی و….

گفتم نه والله خبر ندارم، گفت: مگه میشه؟ مگه اخبار نمی بینی؟ مگه تو فضای مجازی وبین این مردم نیستی؟؟

گفتم جسمم هست ولی روح و روان وقلبم نه!!!!

گفت: بابا مینا تو دیگه کی هستی، سر جریان انتخابات ریاست جمهوری هم همینطور بودی حتی نمیدونستی منتخبین کیا هستند وچه روزی روز انتخابات هست و کی اصلا رئیس جمهور شده!!!!!!

گفتم اون مقدار که لازم باشه بلاخره میشنوم و می بینم وبه گوشم میرسه، بلاخره تو همین مملکت تو همین دنیا دارم زندگی میکنم ولی اینها الوییت زندگی من نیست، یعنی اهمیت خاصی برام نداره…

همکارم گفت: خوش به حالت!!!!!!

واقعا خوش به حالم خوشا به سعادتم، که حداقل بعد یک عمر نادانی وجهالت و گمراهی و باری به هرجهت زندگی کردن و وسط حاشیه ها بودن، خدا بهم لطف کرد دستمو گرفت آورد توی مسیر کسی مثل شما استاد قشنگم قرار داد تا بیشتر وبهتر خودم وخودش و قوانین جهان هستی واصل مهم و رمز وراز خوشبختی وسعادت وخیر دنیا وآخرت رو بشناسم..

الان که دارم این مطالب رو مینویسم حس میکنم مثل یه قاصدک سبک هستم، ذهنم خالی از همه ی فکر وخیالهای پوچی هست که داشت نابودم میکرد…

مدام توی ذهنم این بود توی گذشته، کاش بابام اینجوری نبود انجوری بود، کاش وضع مالیمون اونجوری بود، کاش ظاهر و اندامم اینجوری بود، کاش تواین شهر وتواین کشور نبودم، کاش اصلا دختر بدنیا نیومده بودم، کاش شوهرم اونجوری بود، کاش رهبر ورئیس جمهورم اونجوری بود، کاش وضعییت اقتصاد جامعه فلانجور بود، کاش وکاش و ایکاش ها، حسرتها، دردها، تلاشهای کاذب و پی در پی ولی بدون نتیجه، مقایسه ها، قضاوتها، ترسها وتردیدها پدر منو در آورده بود، سرم همیشه سنگین بود، همش استرس داشتم، مدام منفی حرف میزدم، اشکم دم مشکم بود، عبادتهام پراز گله وشکایت و اشک وآه، حرفهام بوی ناامیدی میداد و رفتارم مثل آدم سرگشته و پریشونی بود که دنبال سراب میرفت و نمیرسید، تمام آرزوهام قبل اینکه به زبونم بیان توی قلبم می مردند و…..اکثر اوقات شبانه روز غمگین بودم….

چرااااا؟؟؟؟

چون باور داشتم همه چیز اون بیرون همه کس اون بیرون، باید باب میل من تغییر کنند تا من بتونم یه نفس راحت بکشم و بتونم زندگی کنم…

ولی از وقتی اگاه شدم درک کردم وباور کردم که جهان من اول خلاصه شده بین من و خدای من که خالق منه و از نیازهام از حال واحوالاتم، از دردها ورنجها وخواسته های قلبیم و از سختی ها و مشکلاتم خبر داره و اتفاقا یه اصلی رو یه قانونی رو گذاشته که اگه بهش عمل کنم زندگیم سراسر خیر وخوشی میشه، جهانم به گونه ای زیبا دگرگون شد…

داستان تغییرات من از اونجا شروع شد که یه تایم چند ماهه گفتم مینا سعی کن بشینی به تماشای خودت و جهان، تا بتونی خودت رو درک کنی، خیلی سخت بود برای منی که هم برای خودم وهم برای دیگران خدا بودم، نشستن، هیچ کاری نکردن، سکوت کردن، تسلیم بودن برام خیلی درد داشت، ولی گفتم منکه همه راه هارو رفتم و نتیجه نگرفتم، اینم بذار امتحان کنم، بذار ببینم کله ی سیدحسین عباسمنش منو کجا میبره…

حتما تجربه اش کردید، زمانهایی که جز سکوت کردن و تماشای گذر زمان ، گذر اتفاقات هیچ کاری نمی تونستید انجام بدید!!

یعنی اونقدر عاجز بشه آدم که بگه من غلط بکنم دیگه حرفی بزنم وکاری بکنم، فک کن طرف بیاد بهت بگه، اصلا نه زنگ بزنه پیام بده وهرچی بد وبیراهه بهت بگه، اصلا قضاوتت کنه، بهت تهمت بزنه، تهدیدت کنه، بعد توبگی نه من دیگه نمیخوام مثل قبل رفتار کنم که باز همون نتایج نسیبم بشه، من اومدم که تغییر کنم و هیچی نمیگی، وفقط گوش میکنی فقط می بینی سکوت میکنی، در حالیکه نجواها میان سراغت بهت میگن همینطوری وایسادی که با حرفاش نابودت کنه؟؟؟؟

جنگی برپامیشه بین قلبت و نفست(ذهن نجواگرت) خب عادت کرده به طغیان کردن، حالا سکون وسکوت براش زجر آوره، ولی به خودت قول دادی یا بمیری یا درست زندگی کنی…

اونجا که چشم باز میکنی میبینی، زندگیتو، خونتو، مال واموالی که جمع کرده بودی، هویت وشخصیتی که بهش مینازیدی، خانوادت، همسرت، حتی فرزندت و نزدیکترن عزیزت، همه چیزت انگار از جلوی چشمات دور ونابود شدند، اصلا انگار هیچوقت وجود نداشتند، جوری بی پناهی رو با تک تک سلولهات حس میکنی که باور میکنی تنها ترین آدم روی زمین هستی، قلبت میشکنه، نا امید شدی ترسیدی، میخوای پاشی مثل قبل یه کاری بکنی.، بری حقتو که فکر میکنی فلانی بالا کشیده بگیری ، انتقام بگیری از کسایی که فکر میکنی زندگیتو خراب کردند، عشقی که فکر میکنی جونتو پاش گذاشتی وحالا می بینی دروغ بوده وفریب خوردی رو باید بری هر طور شده حقشو بذاری کف دستش و بهش خیانت کنی تا بفهمه درد خیانت و دو رویی چه جوریه، بری زار بزنی و داد وبیداد کنی و گریه کنی و التماس کنی پیش خانوادت و کسایی که فکر میکردی همیشه پشتیبانت هستن و…

ولی یکی اومده که بهت گفته، اونا همه خودت بودی خودت هستی، مشکل ونقص از خودته، خودت مسئول زندگیت هستی، تو خووووودت باعث همه ی این بدبختیها بودی…..

اونجاست که حس میکنی باخاک یکسان شدی، و نمی تونی حتی از خودت انتقام بگیری، و فقط باید بشینی رو خرابه های زندگیت، ودرستش کنی، آجر به آجر، خشت به خشت…..

من حدودا یکسال اول آشنایی باشما، اینهارو دیدم چشیدم لمس کردم ولی نبریدم، ولی موندم ولی طاقت آوردم چون میخواستم تغییر کنم، اوایل گنگ بودم، مگه میشه ها دیونم کرده بود، مگه میشه اینجام من گند زده باشم؟

مگه میشه اینجام منم مقصر بوده باشم؟

پس فلانی چی؟

پس خدا وتقدیر وسرنوشت از پیش نوشته شده و جبر این دنیا چی؟؟؟

ولی خب صبر وسکوت من در کنار باز کردن گوشها وچشمها وقلبم بروی اگاهی های این سایت باعث شد به لطف خدا غبار از آینه ی وجودم پاک شد،وقتی آینه های دیگه رو شکستم، وتونستم خودم رو توی آینه ی زندگیم ببینم، اونچه که میدیدم دلخواه وخواستنی نبود، من میدونستم که آینه داره منو نشون میده فقط وفقط خود منو…

و اونچه که توی آینه ی جهانم می دیدم همون بهم برمیگشت….

دیگه نه می تونستم کسی رو مقصیر ومسئوا بدونم نه می تونستم بهانه ای برای حال بدی و نرسیدن به ارامش و خوشبختی داشته باشم…..

من از وقتی فقط سرسوزن، مسئولییت افکار وگفتار واعمالم رو پذیرفتم، از وقتی یه کم صبورتر شدم، یه کم سپاسگزار وقدردان داشته ها ونعمت هام شدم، از وقتی یه کم ایمان و توکلم بیشتر شد، از وقتی سعی کردم با خدا شریک بشم توی انجام اموراتم، دارم طعم شیرین خوشبختی ، خواب خوب ، ارامش درونی و سلامتی و رابطه ی عاشقانه با خدا رو می چشم…

دیگه مهم نیست بیرون از زندگی من چه خبره وخیلی خیلی مراقبم که کنترل ذهنم از دستم خارج نشه وتمرکزم روی اصل وقانون باشه و بتونم درست انجامش بدم….

به قول شما استاد عزیزم مهم نیست چه بهونه ای وجود داشته باشه برای حال بدی، من حق ندارم اگاهانه دستم رو بکنم تو آتیش…

من باید باید مراقبت کنم از خودم، و وقتی تمرکزم روی خودم هست روی ارتباط تنگاتنگ و دو طرفه ام با خالقم، چرخ زندگیم راحت و روان داره میچرخه خدارو شکر…

مگه دیگه چی میخوام از این زندگی، به قول شما گیرم که تجربه داشتن کلی سفر به بهترین کشورها و زندگی توی برج و سوار شدن وداشتن لوکس ترین و بهترین ماشین هارو هم داشته باشم…

به الله قسم که بعد اومدنم تواین مسیر انقدر تجربه های عالی داشتم ولی خدا خودش شاهده هیچوقت احساس رضایت وخوشبختی الان من به حد اون روزهای اولی که با قوانین اشنا شدم و اگاه شدم نمیرسه، به اون روزها وشبهایی که پولی نداشتم و شرایط ظاهری زندگیم اسفناک بود ولی من میرفتم کنار شالیزار قدم میزدم، وحس میکردم خدا داره باهام راه میادو باهام حرف میزنه نوازشم میکنه قربون صدقه ام میره وبهم میگه دیگه دردات تموم شد دیگه تو آغوش من جات امنه، من واقعا اون روزها فقط به خاطر اینکه خدامو پیدا کرده بودم وفقط خودش رو میخواستم از خودش، و باور داشتم که دیگه هیچ کس وهیچ چیز قدرتی در زندگی من نداره، و من وخدا باهم زندگیم رو میسازیم هر طوری که دلم بخواد، واقعا احساس خوشبختی وآرامش شدیدی داشتم….

الانم اون حس رو دارم شکر خدا، ولی خب آدمیزاد تا وقتی تو دنیای مادی هست خواسته هاش تمومی نداره خدا رو میخواد که ازش خواسته هاش رو بخواد…..

نمیدونم منظورم رو تونستم برسونم یا نه….

من این حس امنیت وآرامش وحس خوشبختی که خداوند بهم اختیار کامل داده تا زندگیم رو انطور که دلم میخواد زیر نظر خودش و با کمک خودش بسازم رو با هیچی عوض نمی کنم تو این دنیا…

حالا دیگه هر اتفاقی میخواد توی جهان بیرون از من رخ بده، من در پناه امن خداوند هستم و تنها صاحب اختیار من خداست….

استاد قشنگم، توی تمام فایلهاتون یکتاپرستی حرف اول و آخرو میزنه، اونکه رفته به سمت یکتاپرستی فقط میفهمه….و اونکه میفهمه دیگه پادشاه بخت خودشه…

ان شالله هممون هر لحظه وهمیشه در پناه امن خداوند توی این مسیر ثابت قدم باشیم،آمین

دوستتون دارم استاد ومریم عزیزم

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استاد عزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

سلام ترنم جان، عزیز دلم، باورت میشه با تک تک سلولهام احساساتت رو وحس وحالت رو درک میکنم؟

منه مینا دقیقا همینکارو با همسرم کردم تو ازدواج دومم، من تجربه این له شدن تو رابطه رو دارم، ولی وقتی تموم شد وقتی گذشت، دقیقا منم هزاران بار خدا رو شکر گفتم که از زندگیم رفت، فقط خدا میدونه که اگه اون آدم می موند من هیچوقت تغییر نمیکردم واینی که الان هستم نمی شدم، اصلا بریز دور اون پیشرفتهای مادی و خانوادگی و اجتماعی که نسیبم شده، اگه فقط قرار باشه به یه دست آورد ویه نتیجه ی بزرگ ویه موهبت الهی فکر کنم تواین از دست دادن، اون پیدا کردن، شناختن و رفیق شدن با خدام بود، خدایی که اصلا تا قبل این شکستن نمی شناختمش، چون خودم رو نمیشناختم، وقتی فهمیدم که خداوند چقدر عاشقم هست عاشق خودم شدم وجهانم خلاصه شد توی رابطه ی عاشقانه ی خودم وخدای خودم…

نمیگم الان که تو رابطه با جنس مخالفم نیستم احساس رضایت درونی دارم نه، داشتن رابطه عاطفی وعاشقانه حق طبیعی من وهرکسی هست، ولی من میدونم که هنوز انطور که باید عاشق خودم نیستم وبدون قید وشرط خودم رو دوست ندارم، برای همین تنهایی فعلا برام بهتره، چون نمیخوام که اون شرایط ناجالب دوباره برام تکرار بشه…

من می پذیرم که هنوز صد درصد با خودم به صلح نرسیدم برای همین نمی تونم کسی رو بدون قید وشرط دوست داشته باشم، من توی برقراری روابط با جنس مخالف مشکل دارم چون از بچگی یه سری باورهای مخرب به همراه تجربه های مخرب و وحشتناک رو از سر گذروندم، برای همین به خودم فرصت میدم، تا اماده اش بشم، من شکر خدا توی تمام جنبه های زندگی وشخصیتم رشدی عالی داشتم، برای همین نمیخوام دلنگران این موضوع باشم، اینکه تنها هستم و چرا نتونستم رابطه ی عاشقانه ای رو بسازم، بدون شک دارم تکاملم رو در این مورد طی می کنم، ترنم جان، همه ی ما یه روزی یه جایی جوری شکستیم که فکر میکردیم دیگه امکان التیام وجود نداره، اما همون شکستن وعاجز شدن باعث شد کلی برکت ونعمت دیگه وارد زندگیمون بشه..

من یقین دارم هر کسی وهرچیزی هر موقعییتی وهر شرایطی که برام وجودش حیاتی بشه و بهش وابستگی ودلبستگی شدید پیدا کنم طوریکه زمام امور زندگیمو از دستم خارج کنه، منو نابود میکنه، چون من اومدم به این دنیا که روحم ارتقاء پیدا کنه و هرکسی وهرچیزی که باعث استپ من بشه باعث بشه از خود واقعی ودرونم دور بشم، جهان اونو ازم میگیره تا به خودم برگردم…

اگر چه اینکه خداوند من ویا شمارو مورد لطفش قرار داده و کمکمون کرده که به این درک وباور برسیم که نباید به هبچکس محتاج ونیازمند و وابسته باشیم جای شکر داره….

خیلی ها هستند که هیچوقت نمی تونند از یه رابطه نادرست واز وابستگی کشنده دست بردارند و همون وابستگی نادرست نابودشون میکنه…

امیدوارم تک تک ما هر لحظه وهمیشه در پناه امن خداوند توی این مسیر درست ثابت قدم باشیم و اونقدر رابطمون با خداوند قوی و پراز عشق باشه، که متجلی عشق خداوند در جهانش باشیم، جوریکه همه چیز وهمه کس رو خودش ببینیم، واز طرف خودش وهیچوقت هیچ کسی وهیچ چیزی رو اونقدر ارزشمند بزرگ وبت نکنیم که خدایی ناخواسته از مسیر حق ویکتاپرستی دور بشیم…

ترنم جان برات بهترینها رو از خداوند خواستارم، در پناه امن خدا باشی ان شالله وبهترین عشق دنیا نسیبت بشه .