live | دلیل دلسردی در مسیر و حلّ ریشه این مسئله - صفحه 17 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدایی که طبق قانون بدون تغییرش هرکه را میخواهد عزت میبخشد و لایق تجربه ی نعمتهای خوب جهان میکند

سلامودرود خدا به شما استادان عزیز و توحیدی و لیاقتمند در مسیر تجربه های بهترین نعمتهای خداوند

خدایاشکرت که دارم دراین مسیر پیشرفت توحیدی گام برمیدارم و ذهنم رو از هرگونه نجواهای پلید و شیطانی دور میکنم و‌خودم رو لایق تجربه های بهترین نعمتهای خداوند میکنم

سپاسگزارم ازشمامریم‌جان واستادعزیز که باپرسیدن سوالهای اساسی وکلیدی کل مغز مارو کالبد شکافی میکنید تا ببینید کجای درون ما مشکل داره که به خواسته هامون دست پیدانمیکنیم

تموم سوالهایی که صادقانه به خودم جواب دادم،ریشه ی اون برمیگشت به احساس عدم لیاقت که چقدر در تمامی جنبه های زندگیمون ریشه کرده و ریشه کن کردن این احساس عدم لیاقت واقعا نیاز به منطق های خوبی داره تا بتونیم طعم واقعی تجربه ی نعمتهای خدارو بچشیم

من خودم شخصا یک خواسته ای چندین ساله که دارم و بااینکه مسیرم رو درست پیش میرم ولی قشنگ میفهمم که درقدم آخر چون ازدرونم یک سری ترمزها آزارم میده باعث میشه نتیجه ی مورددلخواهم رو نگیرم

امروز بررسی کردم،و به خودم صادقانه جواب دادم دیدم که چقدر من وقتی میبینم کسی به اون خواسته ای که میخوام برسم ولی مثلا خواهرم به اون خواسته نرسیده،ذهنم درگیر میشه،که چرا من به خواستم برسم ولی خواهرم به همین خواسته ای که منم دارم نرسه!

مثلا پیش خودم میگم اگه به این خواستم برسم اون‌وقت جلوی خواهرم خجالت میکشم،یا همیشه دعامیکنم میگم خدایاقبل ازینکه منو به خواستم برسونی اولش خواهرم به اون خواسته برسه!

بااینکه خواهرم یک فردی هست که واقعا از رسیدن به خواسته های من که خواسته ی خودش هم هست خیلی خوشحال میشه،و همین خوشحالیش منو اذیت میکنه و بیشتر اجازه نمیده که من از رسیدن به خواستم خوشحال باشم و باخودم میگم ای کاش خواهرم هم به اون خواسته برسه!

یعنی فکرمیکنم همون احساس عدم لیاقته که فکر میکنم اگه من به تنهایی یک خواسته ای رو تجربه کنم انگار به همه ی اونایی که به خواستشون نرسیدن ظلم کردم!

همین باور دربوداغونم باعث میشه که هرچقدرهم برای رسیدن به خواستم تلاش میکنم و ازلحاظ مالی بهاش رو هم پرداخت میکنم اما قشنگ میفهمم بااین طرز فکرم انگار آبیه که به سبد ریختم و تموم تلاشم به باد میره و به اون خواسته نمیرسم

الان خیلی سعی کردم که این فکرو از سرم بیرون کنم و باخودم تکرارکنم که من وخواهرم به یک اندازه به خداوند نزدیک هستیم و خداوند طبق عدالتی که درجهانش داره اجرامیکنه هرکسی رو به اندازه ی لیاقتش به خواسته هاش میرسونه

پس من کارندارم که خواهرم چقدر برای رسیدن به خواستش شوروشوق داره و چقدر باورای هماهنگ در جهت رسیدن به خواست داره

وقتی من خودم اینهمه شوروشوق دارم که اون خواسته رو‌تجربه کنم و انقدر دارم بااین آگاهیا خودم رو لایق تجربه ی رسیدن به هرنعمتی میدونم،پس بنابراین به اندازه ی تلاشی که از درون برای بهبود احساس لیاقتم میکنم نتیجه میگیرم

شاید خواهرم نتونه تو این خواسته خودش رو لایق بدونه پس بنابراین دلیل نمیشه که من هم بخاطر لایق ندونستن خودش برای رسیدن به خواست،منم به خواستم نرسم

حالا نه تنها خواهرم،بلکه خیلی افراد فامیل رو‌هم که میبینم خیلی دوست دارند به خواستشون برسند ولی راهش رو بلدنیستند که به چه صورت اول ازهمه از درونشون شروع کنند،من یکم دلم بحالشون میسوزه و میگم ای کاش ازین قانون جهان بهتر خبر داشتند که بیشتر عامل درونی برای رسیدن به خواسته ها مؤثره نه عامل بیرونی…

اون وقت همین احساس دلسوزی کردن خودم باعث میشه که مثل یک کوری باشم که عصاکش کور دیگه ای میخواد بشه

بااینکه میدونم بیشترین عامل نرسیدن من به خواستم همین احساس دلسوزی و عدم لیاقت هست،اما این ذهن چموش گاهی وقتا میخواد یک سری عوامل بیرونی رو هم مقصر بدونه و بگه دلیلش فلان کار بود که انجام ندادی،درصورتیکه الگوهایی رو که حتی اون کار رو خیلی دقیق انجام نداده و به همون خواسته رسیده

و بااین فایل کاملا میفهمم که مشکل از درون خودمه که تابه اکنون رسیدن به خواستم به تأخیر افتاده و حتی شده برعکس اون خواسته رو رسیدم و راضی تر بودم و باخودم گفتم اشکالی نداره فلانیو فلانی هم هنوز به خواستشون نرسیدن

یعنی سریع ذهن منو باآدمایی مقایسه میکنه که به خواستشون نرسیدن و من بیشتر از درون احساس بی لیاقتی بهم دست میده

دربعضی از موارد اینجوری هستم ولی در بعضی از موضوعات دیگه ی زندگیم خداروشکر به نسبت خوبی تونستم احساس خودارزشمندیم رو بهتر کنم

مثلا درحوزه ی روابط بااطرافیان،جوری با طرف مقابلم رفتار میکنم که فکر میکنم اون داره بامن اون رفتاررو میکنه

یعنی مثلا کسی که خونمون میاد اون نفر رو جای خودم میذارم و تو بهترین ظرفها براش چای و میوه و غذامیذارم و با بهترین رفتار ممکن بااون برخورد میکنم

و همین انتظار خودبخود درمن بالارفته که خونه ی هرکسی مهمون هستم به بهترین شکل ممکن میزبانی میکنه و همین اتفاق پیش میاد،یعنی دقیقا آدمایی که قبلا برای پذیرایی ازمن خیلی خوب برخورد نمیکردند،به طرز عجیبی رفتو آمدمون بسیاربسیار کمتر شده،و با همون‌خانواده ی خودم هم که رفتوآمدمیکنم پدرمادرم به بهترین شکل ممکن ازمن پذیرایی میکنند و برخورد بسیارخوبی بامن دارند

ازوقتی که خودم برای مهمونام بیشتر ارزش قائل شدم و سعی کردم جوری رفتار کنم که انگار اون مهمون خودم هستم،واقعا دیگه کسانی وارد زندگیم میشن که برای خودشون ارزش قائل هستند

اون آدمایی که خیلی براشون مهم نبود تو چه ظرفو ظروفی غذامیخورن یا تو چه ظرفی جلوی مهمون غذا میذارن میتونم بگم رفتوآمدمون با هم از صد به بیست رسیده

و این رفتاررو هم در تنهایی خودمون باخودمون داریم،یعنی تو بهترین ظرفها غذامیخوریم،سعی میکنیم به اندازه ی وسع مالیمون لباسای شیک و مناسبی بپوشیم و همون لباس رو جوری بپوشیم که انگار ثروتمندترین آدم روی زمین هستیم،اون وقت اتفاقا بازخورد خوبی از نوع پوشش لباسمون ازدیگران میگیریم ومورد تحسین واقع میشیم

خیلی وقتا میبینم آدمایی رو که گرونترین لباس رو میپوشن ولی اونقدر بااحساس نارضایتی و عدم لیاقت اون لباس رو میپوشند که بازخورد مناسبی هم از نوع پوششون نمیگیرند

خیلی موضوعات رو به یادخودم اوردم که بااحساس عدم لیاقت چقدر نعمتهارو ازخودم دور کردم

و بااحساس خوردارزشمندی خودم چقدر تونستم بهترین نعمتهارو تجربه کنم

ازوقتی هم که برای نوع برخورد اطرافیان بامن به یک احساس خودارزشمندی رسیدم به خدا قسم اون آدمایی که همیشه وِرد کلامشون غر زدن و شکایت کردن بود و همیشه دم از گله ووگلایه میزدن رابطشون باما از صد به سی رسیده و به ندرت پیش میاد باهمدیگه برخورد کنیم واون هم درحده یم سلامواحوال پرسی و نهایتاً یک غذا سر سفره ی دسته جمعی خوردن باشه

ولی شده اون آدما برخوردنامناسبی بامن هم داشته باشند اما درسال یکبار پیش میاد،و اون هم دیگه فهمیدم با جواب ندادن و اعراض کردن و دنباله دار نکردن موضوع اون آدم خسته میشه و دیگه حوصله ی پیگیری کردن یک موضوعو نداره

خیلی دارم یادمیگیرم که چطور باآدما رفتارکنم و چطور خودمو لایق برخوردهای مناسب از آدما بدونم

خیلی بیشتر دارم در تنهایی خودم به‌خودم احترام میذارم و میییبینم که چقدر تأثیرداره همین احترام‌ گذاشتن به خودم،دیگران هم بااحترام بامن برخوردمیکنند و هر حرفی رو بی پروا جلوی من نمیزنند،جوری که انگار من یک رئیس جمهورم و میدونن که هرحرف ناپسندی رو نباید جلوی رئیس جمهور زد!!خخخ

اما همین پاشنه ی آشیلمه که دوست دارم قبل از من،عزیزانم به‌خواستشون برسند و بعد من برسم که خیالم راحت باشه اونها قبل ازمن اون نعمت رو تجربه کردن!

ان شالله که بتونم تواین مورد بهتر عمل کنم و باخودم میلیاردها بار تکرار کنم که هرکسی به اندازه ی لیاقتش نعمتهای خدارو‌تجربه میکنه و من وهمه ی عزیزانم به یک اندازه به نعمتهای خداوند دسترسی داریم….

هرکجاهستید شادوپیروز باشید