live | "توحید" و فعال کردن قدرت خلق درونی

با نام و یاد خداوند

اولین روز مهر ماه 1403 رو با خانه تکانی ذهنم آغاز کردم. از دیشب برای این کلاس جدید مداد خودکارام رو آماده کرده بودم و هیجان زده بودم برای شروع این کلاس که خداوند با همکاری استاد و خانم شایسته برامون ترتیب دادن.

هیچوقت انقدر برای اول مهر هیجان نداشتم. خدایا این دوره یک ماهه قراره چه تغییراتی رو در من ایجاد کنه؟ وای که چقدر عالیه.

من ردیف جلو نشستم و قبل اینکه استاد بیاد 3 دور فایل رو گوش دادم تا الان سر کلاس با تمرکز بنویسم و دانسته هام رو تثبیت کنم.

توحید؛ یعنی جلسه اول کلاس رو جز با این مبحث نمیشد شروع کنیم. توحید همه چیزه. اصل و اساسه. به خدا اگه اینو درک کنیم و بتونیم تو یه مسیر تکاملی روز به روز توش بهتر بشیم، باقی مسائل خودشون حل میشن.

توحید چیه جز اینکه چشمم رو به روی همه ببندم. به کسی قدرت ندم.

اگه حرفی میزنم یا کاری میکنم که بقیه خوششون بیاد یعنی مشرکم.

اگه هنوزم تصمیماتم بر اساس نظر بقیه است یعنی مشرکم.

اگه هنوز هم اگه حرفی به کسی میزنم و بعدش دارم تا ساعتها به این فکر میکنم که چه برداشتی از حرفم میشه یا از دستم ناراحت میشه یعنی مشرکم.

اگه فکرم اینه که اوضاع سیاسی ایران بهتر بشه تا روی کار من تاثیر بذاره یعنی مشرکم.

اگه نگاهم اینه که مشتری منه که داره به من رزق میرسونه یعنی من مشرکم.

اگه پشت بقیه قایم میشم و مسئولیت کارم رو نمیپذیرم یعنی مشرکم.

استاد یه جا گفتید اگه فکر میکنی این دوقرون دوزار به شما کمک میکنه، یعنی خودتون رو از میلیونها میلیون دلار ثروت در آینده محروم میکنید. این جمله بی نهایت درس داشت.

ما نمیتونیم بزرگ فکر کنیم. نمیتونیم تصویر رو از بالا ببینیم.

شاید من الان از بسیاری از این به اصطلاح فرصتها استفاده نکنم، فرصت وام، فرصت به دست آوردن یه چیز مفت، به اصطلاح بزنم تو گوشش، برم تو صف برای یه غذای نذری، برم ماشین ثبت نام کنم که دوقرون گرونتر تو بازار آزاد بفروشم. اما در نظر من کسایی که اینطوری زندگی میکنن انگار تو یه دشت بزرگ پر از نعمت، سرشون رو انداختن پایین فقط دارن علفای زیرپاشون رو جمع میکنن. خیلی شنیدم از آدمهایی که افکار فقیر دارن که شما زرنگ نیستین، برید فلان جا فلان چیز رو ثبت نام کنین بعد برین آزاد بفروشید فلان قدر گیرتون بیاد. اما من نمیخوام تو اون لیگ بازی کنم. من میخوام تو لیگ خداوند بازی کنم. من میخوام بزرگ باشم و بزرگ فکر کنم.

استاد یه سری از چیزهایی که گفتید رو من حتی زمانی که خیلی داغون هم بودم، بهشون باور نداشتم و یکیشون ارثیه بود. اطرافم پر بود از خونواده هایی که همیشه دعوا داشتن سر ارثیه و همیشه برام جای سوال بود که چرا به جای اینکه خودشون کار کنن و پول در بیارن منتظرن که یه ارثیه بهشون برسه، تازه میرسه هم باعث خوشبختیشون نمیشه بلکه باعث شر و دعوا میشه. چقدر خونواده ها رو میشناسیم که سر ارثیه روابطشون به دعوا و کتک کاری و دادگاه کشیده شده.

همینجا به خودم تعهد میدم که در مسیر زندگیم مسئولیت کامل زندگیم رو خودم به عهده بگیرم. کار کردن روی خودم وظیفه همیشگی منه و این کار کردن یعنی من پذیرفتم که تمام زندگیم با افکار و باورهای من شکل میگیره، پس من مسئول بی چون و چرای زندگی خودم هستم.