live | ذهنیت خالق یا ذهنیت واکنش دهنده

بنام یکتای هستی بخش

روز 56 سفرنامه

لایو با استاد عباسمنش7

یادمه که چند سال پیش که این اتفاق افتاد من تازه با قانون جذب آشنا بودم و هنوز استاد رو نمیشناختم ولی همون موقع هم من همینکارو کردم یعنی خودمو جای اون کسی گذاشتم که دکمه رو اشتباهی فشار داده بود.حتی فکر کردن بهش هم خیلی سخت بود چه برسه به این واقعا تو اون موقعیت باشی و بخوای تصمیم بگیری.اونموقع واقعا به خودم گفتم از کجا معلوم که من اگه جای اون بودم این اشتباه رو نمیکردم.

به قول استاد همه ی ماها تو زندگیمون اینقدررر اشتباه کردیم که واقعا صادقانه با خودمون بشینیم به اشتباهاتمون حتی تو لول های خیلی کوچیک فکر کنیم هیچ وقت وارد این جریانات نمیشیم.حالا چه برسه اشتباه تو همیچین لولی که هیچ تجربه و هیچ درکی از شرایطش نداریم.

همین دیشب بود که یه کاری رو کردم فکر میکردم اگه همسرم متوجه بشه یه کوچولو شاید ناراحت بشه حالا همسر منم خیلییی آدم آروم و با منطقیه ولی خب من به خاطر باورهای اشتباهم میترسیدم با این که میگم اون مسئله خیلیییی کوچیک بود ولی از ترسم به همسرم نگفتم.و همین نگفته باعث شده بود که دچار عذاب وجدان بشم و امروز به خاطرش حتی سردرد داشتم .امروز که فایل رو دیدم وقتی استاد گفتن ما خودمون چندین بار شده کاری رو کردیم که جرئت نکردیم بگیم و پنهونش کردیم از ترس.بعد واقعا من نمیدونم چطور جرئت میکنیم که در مورد همیچین مسائلی به این راحتی قضاوت میکنیم.خدا رو شکر میکنم هزار بار.احساس میکنم که کم کم دارم از بدنه ی جامعه کنده میشم .نسبت به 3 سال پیش زمین تا آسمون فرق کردم.خیلیییییی روابطم با اطرافیانم کم شده میتونم بگم در حد صفر واقعا.فقط با خونواده ی خودم و همسرم ارتباط دارم که اونم یه ماهی چندماهی.خیلی خیلی کم.ولی وقتی حتی تو جمع اونام مثلا ماهی یه بار پیش میاد میشینم انگار اونا از یه فضای دیگه اومدن من از فضای دیگه ام واقعا اصلا نمیفهمم دارن چی میگن.اینقدر در مورد مسئل روز مره و پیش پا افتاده با کسی حرف نزدم که وقتی پیش خونواده ی همسرمم واقعا حرفی برای گفتن ندارم و اکثرا سکوت میکنم.

خداوند رو بینهایت سپاسگذارم