live | سودمندترین سرمایه گذاری

با سلام خدمت خدمت همه عزیزان

بنظر من هر آدمی با توجه به باورهایی که داره تو زندگیش بدنبال یه سرمایه گذاری هستش که ممکنه مادی باشه یا معنوی

ثروت فقط تو پول خلاصه نمیشه و فرد ثروتمند اونی هستش که هم پول داره هم اخلاق نیک و هم سلامتی و هم رفتار نیک

همیشه خیال میکردم اگه پول داشته باشم که بتونم هرچی دلم میخواد رو باهاش تهیه کنم انسان خوشبختی هستم و همین برام کافیه ولی الان متوجه شدم که بهبود شخصیت بزرگترین ثروت و سرمایه گذاریه

همیشه خودم رو آدم خاص و حق به جانبی می دیدم و به خاطر شرایط سختی که تو زندگی از سر گذرانده بودم خیلی خودم رو پخته و باتجربه میدونستم و خداییش وقتی با یکی دیگه حالا چه دوست چه آشنا و فامیل یا غریبه ارتباط میگرفتم حرف اول و آخر رو خودم میزدم و قشنگ متوجه میشدم که طرف مقابلم چی زیرزبونش هست و سریع حدس میزدم اونم تقریبا بدون خطا و سریع ادامه حرف هاش رو قطع میکردم و به نوعی حالیش میکردم که میدونم چی تو دلشه و چی میخواد بگه و جوابش رو میدادم و حتی خیلی وقتها به این غریزه ام افتخار میکردم که چقدر آدم باهوشی هستم و کسی نمیتونه منو بپیچونه و این روند آنقدر ادامه دار بود که کم کم اطرافم خلوت و خلوت تر شد و دوستان قدیمی ام ازم فاصله گرفتن چون بشدت معتقد بودن من آدم مغروری هستم و برای دیگران هیچ ارزشی قائل نیستم و بقولی عقل کل تشریف دارم

ولی برای من این نوع برداشت آنها مهم نبود و تخته گاز به این رفتارم ادامه میدادم تا اینکه با استاد عباس منش آشنا شدم و حالا بخاطر تغییر فرکانسم بود یا هرچی از قبل هم تنهاتر و تنهاتر شدم و این مسئله کم کم باعث آزارم شده بود و ناراحتم میکرد البته ناگفته نماند با وجودیکه هیچ دوست صمیمی تو این چندسال نداشتم اصلا حس بدی بهم دست نمی داد و ته دلم قرص قرص بود الانم هم همینطوره ولی بعضی اوقات نمیتونم حریف نجواهای ذهنم بشم که دائم منو بخاطر تنهایی ام دچار استرس و ناراحتی میکنه خب بهرحال انسان یه موجود اجتماعی هستش و طبیعتا بایستی که با چندنفر مراوده داشته باشه ولی من تنهای تنها بودم و الانم هستم ولی واقعا نمیتونم بخاطر این تنها بودنم خودم رو سرزنش کنم یا زانوی غم بغل بگیرم چون بشدت حس خوبی نسبت به زندگی دارم و عاشق زندگی و این جهان زیبا هستم و معمولا هر روز تنها پیاده روی میکنم و اصلا متوجه گذر زمان نمی شوم

البته تا این اواخر دلیل این طرد شدن هامو از سوی دوستان و همکلاسیهای قدیمی ام رو نمیدونستم چی بود و همچنان بر این اعتقاد بودم که چرا بقیه از من فاصله میگیرن و دلشون برام تنگ نمیشه منکه حرف بدی بهشون نزدم گذشت و گذشت تا اینکه تو آگاهی های دوره قانون آفرینش استاد عزیز درباره قدرت کلام و معصیت نکردن با کلام و کتاب چهار میثاق صحبت کردن و کنجکاو شدم اون کتاب رو تهیه کنم و ببینم به دردم میخوره یا نه و همونجا متوجه شدم که ایراد کارم کجا بوده و پاسخ سوالم رو دریافت کردم و بابت این آگاهی ارزشمند هزاران بار از خداوند و بعدش استاد عباس منش و نویسنده کتاب چهار میثاق اثر آقای میگوئل از درگاه خداوند سپاسگزاری کردم

زبان واقعا یه شمشیر دولبه اس که باید حواست بهش باشه که در چه جهتی داری ازش استفاده میکنی و اقرار میکنم که من ناخواسته سالها داشتم از قدرت کلامم بر ضد خودم استفاده میکردم و با وجودیکه در درونم هیچ نیت بدی نسبت به آدمهای زندگیم نداشتم ولی عملا طرف مقابلم رو تحقیر میکردم و خودم رو دانا فرض میکردم

جلوی ضرر رو هروقت بگیری منفعته و بهتر دیدم بجای تاسف بخاطر این اشتباهم در حق خودم و دیگران قدم اول رو که بخشش خودم بود بردارم و مراقب گفتارم از این به بعد باشم و اگر حرف خوبی نمیتونم بزنم حداقل حرف بد نزنم و با زبانم کسی رو مورد رنجش قرار ندم چون آدمها اصولا دوست دارن شنیده بشن و نیازی با فتوای دیگران ندارن چون بهرحال تصمیم آخر رو خودشان میگیرن و هرطوری که صلاح دیدن عمل میکنن پس پیش بسوی سرمایه گذاری روی شخصیتمون و استفاده درست از کلام و گفتارمون و اینکه هیچ چیزی رو به خودمون نگیریم و تصورات باطل نکنیم و بیشترین تلاشمان رو بکنیم