live | سودمندترین سرمایه گذاری

سلام به دوستان و استاد عزیزم

داشتم مستند ارنولد رو میدیدم

چقدرررر تاثیر گذار بود تمام حرفایی که استاد میخواد یاد بده به ما رو داشت میزد و مشخص شد برام که موفقیت قانون داره وهر ادم موفقی اون راهو رفته که رسیده

چقدر در مورد این صحبت کرد که وقتی به هدفم میرسیدم سریع دنبال هدف بعدی میرفتم و هدف بعدی مشخص میکردم

میگفت ادمی که سرش شلوغ باشه و مدام در حال کار و فعالیت باشه اصلا به فکر غم و غصه نمیفته میگفت من حتی برای مرگ پدر و برادرمم ناراحت نشدم چون هدفهام مهمتر بودن

جالبه میگفت وقتی میخواستم بازیگر بشم یکی زنگ زد گفت درمورد بازیگری صحبت کن گفت من بازیگر نمیشم ستاره میشم

یا همیشه میخواست بهترین بدنساز جهان بشه که بهش رسید

میگفت من و برادرم هر دو در بک شرایط سختی بچگیمون‌ گذروندیم خانواده نابسامان و پر خشونت داشتیم و این برای من انگیزه شد که از اونجا بزنم بیرون و اینهمه موفق بشم اما برادرم چون ضعیف بود خودشو کشت

میگفت خوشحالم که تو اون خانواده بدنیا اومدم

خیلی یاد گرفتم از این مستند خیلی…

یه چیزایی هم درمورد خودم فهمیدم

من اصلا روحیه ی رقابت طلبی ندارم چون به خودم باور ندارم که تو رقابت پیروز بشم

ارنواد میگفت من همیشه دنبال یه محرک و یه رقیب میگشتم و تو بازیگری هم سیلویتر استالوته رو کردم رقیبم و میخواستم همیشه بهتر از اون بشم و انگیزه پیشرفت بهم میداد

من هرگز روحیه رقابتی نداشتم اگرم موقعیت رقابت پیش میومد من خودم کنار میکشیدم و خودمو توجیه میکردم که من دیگران برام مهم نیستن من تمرکزم رو کسی نیست و ازین حرفا ولی میدونم بخاطر عدم لیاقته و از رقابت میترسم از اینکه کسی رو رقیب خودم بدونم و باهاش رقابت کنم و بخوام بهتر باشم میترسم چون فکر میکنم منم که همیشه بازندم چون فکر میکنم اینطوری در مقابل کسی خودمو دوست ندارم و به خودم باور ندارم من واسه هیچکدوم از توانایی هامم ارزش قایل نیستم حتی دوره احساس لیاقت اون قسمت فکر کنم یازده یا دوازده که درمورد ارزش قائل شدن برای ویژگی هامونه ذهنم اصلا جدی نمیگیره و سطحی گوش میدم و همش میخوام بگذرم ازش و میگم ول کن این قسمت اصلا مهم نیست بخاطر همین شدم اقیانوسی به عمق یه سانت از هر کاری یکم ورود کردم با ذوق و شوق بعد انچنان بی انگیزه میشم که میبوسم میذارمش کنار این الگوی تکراری زندگی منه

اصلا تو سایت وقتی فایلی میبینم که درمورد این موضوعاته چنان برام بی اهمیته ذهنم میگه ول کن برو روی احساس گناه کار کن روی مثلا چیزای مهم کار کن اینا هیچ اهمیتی نداره و همیشه در رفتم از این بحثها ولی باید بیشتر کار کنم و وقت بزارم روش

من هیچ هدفی ندارم اصلا خودمو لایق هدف داشتن نمیدونم