live | باور به «امکان پذیری»

هوالرزاق

سلام به استاد عزیزم خانم شایسته ی بی‌نظیر و دوستان فوق العاده

گام چهارم

هدف نویسی مهمترین گام در مسیر موفقیت هست که خواسته ها هرچقدر هم که مهم باشند اما انسان یادش می‌ره و زود درگیر روزمرگی میشه و حتی وقتی مینویسیم بعداز چند وقت اگر نخونیمش فراموش میکنیم . بعد از نوشتن هم لازمه که در مسیر هدف و خواسته ها بتونیم هر روز قدم های کوچکی برداریم تا همین کوچولو ها مثل قطره دریا بشه.

اعتراف میکنم که من اول هر سال چندین هدف تعیین میکنم و آخر سال میبینم که یکی دو مورد محقق شده و بقیه نه و این بخاطر مستمر نبودن قدمهاست

همین چند ثانیه ی اول فایل کللی آگاهی بمون میداد. اینکه ما هر چیزی بخواهیم باید کانون توجهمون روی همون مسئله باشه چون دنیا طبق قوانین بلاتغییر الهی عمل می‌کنه و این توجه کردن به آنچه که میخواهیم است که نتایج را میسازد و موضوع توجه خودش نیاز به کنترل ذهن دارد و خود بحث کنترل ذهن موردی بسیار سخت هست و با خیلی تمرین میشه به اون رسید .

دیدن نکات مثبت اطرافیان و تمام آنچه که در زندگی ما میگذرد باعث میشه تا کنترل ذهن چموش را دردست بگیریم و با انجام زیاد آن باعث میشه ما عادت کنیم به دیدن زیبایی ها و کنترل راحتتر میشه

برای رسیدن به اهدافی که نوشتیم باید روتین روزانه ایجاد کنیم مثلاً اگر اندام زیبا میخواهم پس هر روز ورزش کنم

باور. باور باور هست که باعث میشه ما دست بکار شویم و برای تغییر زندگیمون تلاش کنیم قدیمای خودم رو نگاه میکنم میبینم طی مثلاً پنج سال باری بهر جهت بدون هدف با چشم داشت اینکه شوهرم باید پولدار بشه و این کارو کنه فلان جا ببره اونو بیاره و…. داشتم زندگی میکردم و نه روابط خوبی با همسرم داشتم نه با دیگران و احوالات بد از جمله شب ها تا صبح بیدار بودم و بعد تا لنگ ظهر می‌خوابیدم و درگیر مریضی و اتفاقات بد.

بعد که دیدم و فهمیدم که توقع از دیگران بدترین رفتاره شروع کردم به تغییر و از منطقه ی امنم که جهنمی بود در اومدم و توی این پنج سالی که از اون منطقه ی مثلاً امن اومدم بیرون زندگیم فقط رو به رشد بود . شغل و درآمد دارم جایگاه اجتماعی فوق العاده دارم ، از لحاظ تحصیلی رشد کردم ، سلامتم رابطه ام خییییلی با همسرم رویایی شده و خیلی اتفاقا ت خوب دیگه

در این مسیر البته می‌تونست از این هم بهتر باشه اگر بیشتر به حرفهای استاد گوش میکردم و بیشتر مثل استادم رفتار میکردم

الان واقعا چرخ زندگیم رونتر شده و لذت میبرم

بزرگترین عامل از دست دادن نعمت ناسپاسی هست

این چند سالی که زندگیم روان هست از زمانی شروع شد که هر روز صبح به محض بیدار شدن شکرگذاری نوشتم و عادت من شده که هر روز شکرگزاری بنویسم و هرساله سررسیدی برای شکرگذاری تهیه میکنم

اما واقعا همیشه سپاسگزار بودن سخته اینکه استاد میگه یا در حال سپاسگزاری هست یا ناسپاسی آویزه ی گوشم شده اما باز غر میزنم گاهی وقتها و برای همین هم از داشتن بعضی نعمتها موندم

سپاسگزار بودن خودش باعث حال خوش میشه و این حال خوش اتفاقات خوب را رقم میزنه

اگر الکی سپاسگزار هم باشیم چون احساسمون هنوز به فرکانس کافی نرسیده نمیتونیم به خواسته هامون برسیم

کارکردن خیلی خوبه آدم زنده میشه وکارنکردن و بی تحرکی زندگی را فاسد میکند

تکامل هم همیشه مد نظر باشه چون مسیر هدف بااااید طی بشه

مچچچچکرم از دوستانش که کامنتم را خوندید و وقت گذاشتید

دوستتون دارم

خدایا شکرت