live | باور به «امکان پذیری»

سلام خدمت استاد عزیزم خانم شایسته عزیزم و تمامی دوستان گل سایت

ممنون خانم شایسته عزیز بابت این دسته بندی جدیدتون

امروز به خاطر تضادی که این اواخر بهش برخوردم تصمیم داشتم توی ذهنم یه موضوع را بررسی کنم و به قول شما خانه تکانی انجام بدم

راستش یکی از ترسهای شرک آلود من برمیگرده به وابستگی مالی من مشکلی که خیلی از خانومها باهاش درگیرند

درسته که من به کمک آموزه های شما از جایی که فکرش را نمی کردم برای اولین بار یه کار خوب بهم پیشنهاد شد و الان 2، 3 سال هست من برای اولین بار در عمرم بعد 34 سال به درآمد رسیدم حتی درآمد ماهانه ام بیشتر از همسرم هست چیزی که تمام این سالها منو آزار میداد این شغل و درآمد خیلی باعث شد اعتماد به نفسم بالا بره. اما چون شغلی نیست که من بتونم تمام عمر روش حساب کنم و به احتمال زیاد مجبور بشم به خاطر شرایط جدیدم که قراره مادر بشم کنار بذارم و دوباره درآمدم به صفر برسه و از لحاظ مالی باز وابسته تر بشم باز نگرانم

این وابستگی مالی که من نه خونه نه ماشین و نه درآمدی دارم باعث شده من گهگاهی مجبور بشم به همسرم باج بدم یا اینکه از طرف اون شخصیتم تخریب بشه و در برابر ظلمی که بهم میشه مجبور به سکوت بشم و تو تنهایی اشک بریزم و این برام خیلی آزار دهنده است

خوب من می دونم این ترسم باعث این رفتار هست و فرقی نمی کنه این آدم تو زندگیم باشه یا آدم دیگه ای من تا زمانی که این ترس باهامه این رفتار را در مورد خودم خواهم دید

اما راه چیه؟ تو دوره احساس لیاقت استاد میگه نباید ما احساس لیاقتمون وابسته باشه به عوامل بیرونی الان من وابسته پول همسرم هستم و اگر به لطف خدا بتونم از لحاظ مالی به استقلال برسم وابستگی من برمیگرده به پول خودم انگار! اینم یه ترمز هست که البته زیادقوی نیست و خیلی بهتر از وضعیت الان من میشه .

من به همسرم به خاطر امنیت مالی کمی که ایجاد کرده برامون باج میدم و این خاطر ترسم هست و من می دونم هر ترسی از شرک میاد پس مسلمه که من تا این ترس را برطرف نکم ضربه های این شرک را خواهم خورد قلبم مدام درد خواهد کشید

یکی دو موردی که همسرم طی بحثهای پیش اومده مستقیم و غیر مستقیم به من گفته که از خونه برم من خیلی ضربه خوردم رفتم خونه پدریم ولی به کسی چیزی نگفتم ولی خیلی درد کشیدم با اینکه می دونم در بدترین شرایط پدرو و بردارهای عزیزم حامی من میشن می دونم که اونا منو رها نمی کنند اما من نمی خوام از یه دست به دست دیگه ای وابسته شم این با درون من منافات داره و من تنها کسی که می خوام وابسته اش باشم خود خداست نه هیچ بنده ای

برای خودم مثال میارم که یکی از فامیلهای نزدیکمون با همسرش مهاجرت کرد به یه کشور دیگه همسرش رهاش کرد و اون تنها موند با تمام این اوصاف داره زندگیشو به تنهایی توی یه کشور غریب مدیریت می کنه پس من هم می تونم

ممنون میشم از دوستان اگر مثال‌هایی دیگه ای دارید منو راهنمایی کنید تا بتونم بر این ترسم غلبه کنم

دوستان عزیزم بعد ارسال این نظر یه حسی آرامشی بهم دست داد حس ارزشمندی امودم احساسم را اینجا بنویسم تا هم رد پایی برای خودم باشه و هم شاید برای دوستانی که احساساتی مثل من را تجربه کردند

خوب از دلایلی که باعث می‌شد من جلوی همسرم یه احساس عدم لیاقت داشته باشم این بود که اون داره خرج زندگی را میده خونه برامون فراهم کرده و یه آسایش نسبی پس من باید جلوش سر خم کنم فارغ از تمام تلاش‌های بی مزدی که برای زندگیمون میکشم من آسایش نظم و.. را به خونه و بچه ها میدم بعضی وقتها واقعا از خودم مایه میذارم که همه چی درست و منظم و به موقع باشه