live | قدرشناسی و پاداش های این ویژگی شخصیتی

به نام ربّ یگانه هدایتگر جهان هستی

گام یازدهم از پروژه “خانه تکانی ذهن، گام به گام”

سلام به همه دوستان نازنینم در این پروژه و دوره پر برکت

باز رسیدیم به یکی از موضوعات موردعلاقه من که هر چقدر دربارش بنویسم و صحبت کنم کمه یعنی سپاسگزاری

من یه مقایسه‌ای رو انجام دادم بین شخصیت قبلی و فعلی خودم توی بحث سپاسگزاری و دوست داشتم به عنوان تمرین این جلسه نتیجه رو بنویسم

من همیشه یک شخصیت رقابت طلب داشتم انگار که توی یک مسابقه همیشگی باشی برای کسب بهترین عنوان ها، موفقیت های بیشتر و.. خیلی جاها مخصوصا دوران بچگیم لذت بردم چون این رقابت جنبه فان و لذت داشت و مسلما با دیدگاه لذت بردن خیلی اوقات رسیدم به هر چیزی که خواستم ولی وقتی مسائل جدی میشد و این تیکه مهمه می خواستم به هر قیمتی به یک چیز برسم یکم اوضاع فرق می‌کرد و مثل قبل همه چیز لذت بخش یا به دید فان پیش نمی رفت چون موضوع خیلی بزرگ و جدی میشد توی ذهنم و اون رسیدن مهم میشد،، ریشه این قضیه هم بر می گشت به مقایسه کردن خودم با دیگران که بعضی اوقات باعث می‌شد با وجود کلی موفقیت بازم سرزنش کنم خودم رو برای چیزهایی که ندارم و تمرکزم روی اونها باشه و اینطوری هر بار با این مقایسه کردن یا سرزنش کردن که ‘چرا مثل اون دوستم یا یکی دیگه، این موفقیت رو هم ندارم؟’ یک قدم من رو از در صلح بودن با خودم دور تر می کرد

با اینکه هنوزم این ویژگی رو دارم هرچند که کمرنگ تر از قبل شده و دارم روی این بحث ‘مقایسه با دیگران’ در دوره عزت نفس کار می کنم اما چیزی که توجه من رو جلب کرده از زمانی که روی ویژگی سپاسگزار بودن کار کردم تا در خودم ایجادش کنم و بخشی از شخصیتم بشه،، این بوده که با سپاسگزاری و زاویه دید جدیدی که بهم داده برای دیدن موضوعات این دقت عملی که ایجاد این ویژگی شخصیتی بهم داده اینکه اون کانون توجه رو از روی چیزهایی که نداشتم برداشته و لیزری میزاره روی تمام نعمت ها و برکاتی که همین الان و در همین لحظه در اختیار دارم و من رو درمقابل تمام آنچه که دارم بینا کرده و انقدر احساس فوق‌العاده و آرامشی به من میده که اصلا دیگه مثل قبل خودم رو در اون مسابقه های همیشگی که تلاش بود برای سریع رسیدن احساس نمی کنم بلکه جمله معروف استاد رو هر بار بهم یادآوری میکنه که

“برای موفق شدن نیاز به مسابقه نیست”؛ نیاز به اون همه استرس و حرص نیست که خودت رو توی مسابقه ای فرض کنی که هیچ‌وقت قرار نیست تهش برسی و خط پایانی براش تعریف نشده! چون هیچ انتهایی برای موفقیت وجود نداره، انتهایی برای پیشرفت در زندگی وجود نداره و همیشه افرادی هستند که موفق تر هستند و اگر قدردان بودن از ویژگی های شخصیتت نباشه اصلا هر موفقیتی هم که کسب کردی به چشمت نمیاد، زیبایی به چشمت نمیاد، حتی اون رسیدن ها هم به چشمت نمیاد میگی ‘همش همین؟’.. چون کانون توجهت هنوز متمرکزه روی نداشته ها و خب احساست هم بد میشه که در نتیجه قانون اتفاق بد هم به همراه خواهد داشت

من تا جایی که یادم میاد اصلا آدم غر زدن و شکایت کردن از وضعیت و.. نبودم اما درمقابل نعمت هایی که توی زندگیم وجود داشت نا بینا بودم، می شنیدم شکایت بقیه مردم و خانوادم رو درباره هر چیزی بخاطر همین وقتی اولین بار این فایل و دیدگاه شما رو دیدم که می گفتید “از اینکه توی اون شرایط و توی این کشور بودید خیلی راضی هستید و اگر به عقب برگردید باز هم همین شرایط رو انتخاب می کنید” چون همه این تضاد ها موهبتی شدند که نعمت ها و زیبایی ها براتون طبیعی نباشند و شما رو به انسان مخلص تر و سپاسگزار تری تبدیل کرده.. من دیوووانه شده بودم از این دیدگاه شما استاد، از این دیدگاه که تا زمانی که من توی این شرایط توی این کشور خوشبخت نباشم قرار نیست هیچ کجای دیگه از این کره زمین هم خوشبختی رو احساس کنم‌‌! تا زمانی که توی این شرایط و توی این کشور زیبایی ها رو نبینم و تحسین نکنم قرار نیست برای زیبایی هیچ کجای دیگه از کره زمین هم ذوق کنم و هدایت بشم به سمتش! از این دیدگاه که تضاد فعلی نویدبخش یک شخصیت قوی در آینده خواهد بود؛ نویدبخش یک شخصیت سپاسگزار تر و بینااا تر در برابر نعمت ها؛ نویدبخش یک شخصیت خوشبخت به معنی احساس آرامش، حال خوب، ذهن بی دغدغه و اشتیاق و ذوقی که داره برای نعمت های زندگیش و زیبایی هایی که فرصت دیدنش رو داره؛ نویدبخش شرایط بهتر و محرک رسیدن به خواسته ها؛ نویدبخش هدایت شدن و کنده شدن از بدنه جامعه به شرایط دلخواه و موقعیت جغرافی دیگه

سپاسگزاری و ایجاد این ویژگی شخصیتی بهم یاد داد که من در این لحظه کلی نعمت و برکت فوق‌العاده در زندگیم دارم که اصلا امروز که داشتم سپاسگزاری روزانه م رو می نوشتم مثل خیلی اوقات دیگه دستم درد گرفت و دیدم تا الان 5صفحه نوشتم و هنوز نرسیدم به این ساعت!!! و گفتم بقیش رو بعدا بنویسم،، می دونم این تجربه رو خیلی از بچه ها داشتند و دارند و من هر بار وقتی به این نقطه می‌رسم میگم ‘دخترر دمت گرم که انقدر بینااا شدی نسبت به داشته هات’

خیلی لذت می برم وقتی کلمه کم میارم برای سپاسگزاری وقتی دفتر سپاسگزاری تمام می کنم یا جوهر خودکار ازبس که نوشتم تمام میشه،، چون تغییر رو در وجودم می بینم؛ می بینم که چقدر نسبت به گذشته حرصم کمتر شده، رقابت طلبی در وجودم کمرنگ شده؛ می بینم که دیگه زندگی رو زمین مسابقه نمی بینم و ترجیحم لذت بردن و دیدن زیبایی های این مسیر هست؛ می بینم چقدر ذهنم و روحم در آرامش بیشتر و احساس خوب و سپاسگزاری بیشتری هست؛ می بینم هر چقدر بیشتر سپاسگزار تر هستم برای نعمت های فعلیم، برای موفقیت ها و دستاورد هام انگار خیالم راحت میشه و از خودم بیشتر راضی هستم و دیگه خبری از سرزنش و مقایسه به شدت قبل نیست؛ می بینم به ازای هر بار سپاسگزاری برای داشته هام، چقدر خداوند آسان و با لذت من رو به سمت خواسته هام هدایت میکنه؛ می بینم چقدر بیشتر با خودم و دیگران در صلح هستم و قدم به قدم من رو به نقطه “لعلک ترضی” نزدیکتر میکنه با همین چیزی که هستم؛ و می‌دونم همه چیز قراره بهتر و قشنگ تر و عالی تر جلو بره

در همین بحث به نظرم انسانی که روی این ویژگی شخصیتی درحال کار کردنه،، اولین چیزی که از برخورد با دیگران توجهش رو جلب میکنه همین نکات مثبت و زیبایی های طرف مقابله و نه برچسب های دیگه چسبوندن بهشون چون بالاخره درحال تربیت کردن خودش برای دیدن زیبایی ها و توجه به نکات مثبت اطراف خودشه و با اینکه هیچ انسانی کامل نیست ولی یک شخصیت سپاسگزار اولین چیزی که توجهش رو جلب میکنه اون ویژگی خوبه هست، خاطرات و تجربیات خوبه هست چون قانون رو میدونه که با توجه کردن به هرچیز از همون جنس اتفاقات و شرایط و افراد رو به زندگی دعوت میکنه حتی اگر بعضی تجربه ها هم دلخواه نبوده باشند نکته اینه که اون همه تجربه های خیلی خوبی که داشته رو به یاد بیاره و به صرف یک تجربه نادلخواه بقیه افراد رو به یک چوب نزنه چون در اینصورت داره به خودش ظلم میکنه

خداروشکر بخاطر فرصتی که دارم تا این گام رو هم با تعهد بردارم^^