سریال زندگی در بهشت | قسمت 101

به نام خداوند دلهای پاک

که نامش بود در دلم تابناک

به نام کسی که مرا افرید

سرآغاز عشق است و نور و امید

سلام به استاد توانا و مریم بانوی عزیزم امیدوارم که حال دلتون خوبه خوب باشه

اول ازهمه بگم که استاد همین مکثی که بین صحبت دارین چقد زیباست اینکه هر لحظه منتظرین تا خداوند شما رو هدایت کنه

سوال:هدایت

استاد من از جوابتون اینو برداشت کردم که هنگامی که توی دوراهی قرار میگیرین به کوچکترین نشانه ای که بر میخورین اینو به منزله هدایت میدونید و دیگه جای حرفی باقی نیست که بگید نه خدا باید یه نشانه دیگه بفرسته و… زمانی که این نشانه کوچیک رو میبینین اینو برداشت میکنین که این همون هدایتست

من خودم زمانی که تو چنین شرایطی قرار میگیرم با کوچیکترین نشانه دیگه میگم این همون چیزیه که می خواستم

موضوع بعد اینکه توی احساس عجز موندن یا سرزنش کردن استاد من پارسال با مشاور صحبت کردم که من یه اتفاق که میفته وقتی میخوام به کارام برسم اون اتفاقه نمیذاره جلوشو میگیره احساس سرزنشه همش توی مغزمه دیگه جوریه که عصبانی میشم بهم گفت هر موقع این مشکل دوباره رخ داد یه برگه بردار توش بنویس ببین من بهت رسیدگی میکنم تو الان برو بذار من کارم رو انجام بدم(و البته بهم گفت که فقط اینو بگو و دیگه سراغش نرو انگار بازییش دادی) استاد به خدا از اون روز که من به سمت این حرفا هدایت شدم برای هر کاری که من این ترفند رو انجام میدم یعنی بطور خیلی منتظره ای جلوی فایل کات میشه انگار اصلا دیگه چنین موضوعی نبوده

خالی میشی از هر چی احساس بده انگار قبل از اینکه تو بری سراغش و درموردش فک کنی خودش موضوعو رو حل میکنه میره دیگه

موضوع نگران اشتباه کردن

وقتی ادم یه اشتباهی میکنه و نمیتونه جلوی نگرانیشو بگیره و انقدر به این نگرانی پر و بال میده که هر لحظه فرکانس منفی بیشتری به جهان ارسال میکنه و باعث تداوم بیشتر و بیشتر اون اتفاق میشه

و افرادی که سریع میتونن جلوی نگرانیشو بگیرن خود به خود جهان این موضوع رو از دور خارج میکنه

استاد نترس بودن شما در کاراهاتون واقعا ستودنیه

اینکه اینقدر به الله ایمان دارین اینقدر خدارو توی قلبتون حس میکنین و شرایط اینجوریه که توی چنین موقعیتی اینقدر زود بخودتون میاید که ا‌ون احساس ترسه تا بخواد خودشو جلو بندازه تردید رو ایجاد کنه یکی خوابندید زیر گوشش

و وقتی دارین در مورد کارهایی که انجام دادین و نذاشتین ترسه جلوشو بگیره صحبت میکنین لبخند میزنین خیلی خیلی شیرینه باعث میشه ادم فک کنه چقدر نترس بودن عالیه واقعا ازتون ممنوم که یه حس خیلی عالی رو بهم منتقل کردین

و مسئله اخر که منو رو بیاد یه خاطره انداخت

حرف زدن در مورد ریل های قطاره و چون من از خدا میخوام توی نوشتن هدایتم کنه وقتی در مورد این موضوع صحبت کردین هدایت شدم که من خاطره ای که در مورد ریلا دارم رو بنویسم

پدرم توی راه اهن کار میکنه بچه که بودم عاشق این بودم که برم سر کار پدرم و پیشش بمونم

تقریبا بیشتر اوقات مادرم غذای پدرم رو بهم میداد که براش ببرم و خدا میدونه چه لذتی داشت اینکه توی ریلا بدو بدو میرفتم تا قطار یوقت از یه طرف نیاد،

ما توی روستا زندگی میکردیم و عموم توی یه روستای دیگه پدرم وقتی میخواست بره خونشون از توی تونل میگذشت میرفت با اینکه اون زمان خیلی بچه بودم اما به خوبی یادمه به زور خودم رو باهاش همراه میکردم وقتی توی تونل میرفتیم تاریک تاریک بودو ماهم فقط با یه چراغ قوه

من میرفتم روی ریل و پدرم بهم میگفت فاطمه از الان تا اخر تونل تو سر ریل راه بیا من اینقدر پول بهت میدم هر بار که افتادی من 500 تومن از پول کم میکنم و تا وقتی ما از تونل درمیومدیم هیچی از پول نمونده بود و من چقد میخندیدم

خیلی خیلی تشکر میکنم که هرروز با صحبتاتون منو به سمت یه خاطره هدایت میکنید و باعث میشه با تمام وجودم از خداوند سپاسگذاری کنم مرسی که هستین.

•خدایا شکرت•