سریال زندگی در بهشت | قسمت 115

به نام الله یکتا

سلام

نشانه ایمان، آرامشه، احساس خوبه

و شما در تک تک لحظه های مواجهه با این مسئله آرامش و احساس خوبتون رو حفظ کردید

با حس اطمینان به الله، اینکه خداوند لاجرم دستهاشو میفرسته برای کمک به شما، هرآنچه که در ذهنتون بود، هر ایده ای که همون لحظه داشتید رو اجرا کردید.

دقیقا یاد ادیسون افتادم، اونم با همین اطمینان، با همین ایمان و یقین شروع کرد به اختراع لامپ. هر آنچه که در اون لحظه در ذهنش داشت رو به کار برد تا بتونه یا لامپو اختراع کنه یا به اختراع کردنش نزدیک بشه.

این اید هایی که اجرا کردید، نه تنها بیفایده نبودند، بلکه باعث شدند که متوجه بشیم که این کارا واسه این حالت گیر افتادن جواب نمیده،

مثل ادیسون که گفت من 999 بار شکست نخوردم، من 999 راه رو یاد گرفتم که از اون روش نمیشه لامپ ساخت.

با تنه درخت نیومد بالا بیشتر گیر کرد، فهمیدیم جواب نمیده، از اهرمش کمک گرفتیم، دیدیم جواب نمیده، طناب بستیم پاره شد، فهمیدیم زنجیر میخواد، داریم راه هایی رو یاد میگیریم که از اون راه ها نمیشه یه تراکتور به گل نشسته رو کشید بیرون. و تکامل داره در طی این پروسه طی میشه. هر دفعه ایده بهتر، ایده و راه کاری نزدیکتر به پاسخ، نزدیک تر به جواب به ذهنمون میاد، اگه اون اول فقط سرجاش تکون میخورد، بعدش حداقل یه ذره تکون خورد، یه ذره حرکت کرد و همین یه ذره حرکت یه امیدی تو دل آدم ایجاد میکنه، که ادامه بده، که مطمئن تر بشه که داره به جواب نزدیک میشه،

مگه واسه استاد کاری داره زنگ بزنه دو تا تراکتور بیان اینو بکشن بیرون؟؟؟ ولی این پروسه حل مسئله است که آدمو رشد میده، همینه که باعث شده سن تجربه استاد 500 ساله باشه.

و از همه مهمتر این که با جریان هدایت پیش میرن، اگه یه ایده ای جواب نداد، خیلی راحت میگیرن به خودشون و میرن یه استراحتی میکنن، یه کارهای دیگه ای که اون لحظه میتونن رو انجام میدن و در حین اون کارها خداوند در آرامش، ایده های دیگه ای رو بهشون الهام میکنه.

یه چیزی توی فکرمه، اینم اینکه این ایده ها مثل لول های یک بازی میمونن، توی بازی تا مرحله اولو رد نکنی مرحله بعدی برات باز نمیشه، اینجام فکر میکنم همینه، تا وقتی اون ایده هایی که الان داری رو اجرا نکنی و ازشون رد نشی، لول بعدی، مرحله بعدی، ایده بعدی برات باز نمیشه.

یه مثال باحال دیگه ای هم خداوند در مورد فاصله بین مدارها بهم الهام کرد، توی بازی ها یه چیزی داریم به اسم xp. مثلا شما برای اینکه از مرحله یک برید به مرحله دو، باید 100 تا xp جمع کنید، همینطوری که لولها میره بالاتر ، مقدار این xp ها هم افزایش پیدا میکنه، مثلا توی لول 10، شما باید 1000 تا ایکس پی جمع کنی، حالا یه چیز دیگه ای هم هست که درسته مقدار ایکس پی افزایش پیدا میکنه، در کنارش سرعت کسب ایکسپی هم افزایش پیدا میکنه، واسه فعالیتی که شما انجام میدید، تو لول یک مثلا بهتون 10 تا ایکسپی میداده، الان مثلا 200 تا میده،

حالا یه چیز دیگه ای هم که روش فکر کردم، در مورد این بود که یه سری میگن واسه چی من اینقدر روی خودم کار کردم پس لولم بالاتر نرفته؟ چرا هنوز همون امکانات قبلی رو دارم؟

فکر کردم که خب شاید این شخص، مثلا به جای اینکه 1000 تا ایکسپی جمع کنه، 990 تا جمع کرده، خیلی نزدیکه ها، خیلی خیلی نزدیکه، خرجش مثلا یه پرشه، یه دویدنه، یه ماشین سواریه(مثلا تو بازی) ولی ناامید میشه، نشانه ها رو میبینه که چقدر اون ظرفی که توش ایکسپی ها رو میریخته پر شده ها، ولی میگه اینهمه من جمع کردم ولی تا حالا نشده از اینجا به بعد هم نمیشه، و اون یه قدم کوچیک و ساده رو فدای ناامیدی میکنه،

این تراکتور که بالاخره درمیاد، ولیاگه استاد میخواست بگه آقا اینهمه من زحمت کشیدم اینهمه خسته شدم این تایرش فقط یه ذره تکون خورد که اصا بیخیالش میشد میرفت این تراکتورم میموند تا بپوسه، اما همون نشانه ها، همون تایید نشانه ها، همون سپاسگزاری به خاطر داشته ها، سپاسگزاری به خاطر همینکه حداقل یه تکونی خورد، باعث میشه که از همون چیزی که هست لذت ببره، از همون xpای که داره لذت ببره، نچسبه به اون لولی که قراره بیاد، به خودش میگه از اون لول مهمتر همین xp جمع کردناست، اون لول که بالاخره میاد، بالاخره که بهش میرسیم، از این مسیر لذت ببریم و چیز یاد بگیریم.

یه کسی که فقط میخواد به اون لول بالاتره برسه، میگه من هرطوری شده میخوام خیلی سریع به اون لول بالائه برسم، به قول استاد حتی اگه با زجر و بدبختی، با قرص و آمپول و دوپینگ در یه زمان خیلی کم به اون لول بالاتر برسه(که استاد گفتن که اصلا کسی با احساس نامناسب و زجر و بدبختی به هیچ جا نمیرسه اصا)، میگه خب! همین؟

اینهمه من زجر کشیدم برسم به لول 100 مثلا؟

هیچ لذتی نبردم، هیچ کدوم از وسایلمو ارتقاع ندادم، هیچ جای زیبایی تو بازی رو نرفتم ببینم، مرحله های فرعی جذابی که بود رو نرفتم ببینم تا برسم به این لول؟ همین؟

در صورتی که میتونستم با لذت بردن، خیلی راحت، خیلی ریلکس و آروم، بازی رو شروع کنم، برم این طرف اونطرف سرک بکشم، طبیعت بازی رو ببینم، جها های جدیدی رو کشف کنم، مرحله های فرعی رو برم، هر وقت عشقم کشید بازی کنم، لذت میبردم و میومدم جلو بالاخره یه روزی به این لول میرسیدم که!

پس چرا اینقدر به خودم زجر دادم و هیچ لذتی نبردم؟

مثلا اگه استاد میگفت من هرطور شده این تراکتورو باید همین امروز بیارمش بیرون، حالا اگر هم با زجر و بدبختی و خستگی میاوردش بیرون، میگفت همین؟ اینهمه خسته شدم همین؟ خب اینو میشد حتی تا فردا و پس فردا حتی بیشتر ولی خیلی آروم و ملایم بیارمش بیرون.

اره خلاصه

چقدر عاشقانه است این رفتار این جوجیا، بوقی و بوقه.🤣😂 چقدر زیبا بود واقعا چه صحنه قشنگی، من که عاشق دویدن اون مرغام از پشتاینقدر بامزه میدون که آدم میخواد فقط پشتشون راه بره و نگاهشون کنه. خدایا چقدر اینا بامزه ان، انگار یه قبله دارن اونم استاده هی میرن به سمتش، بعد خانم شایسته میگه آقا بیا اینجا! میدون میان اینجا، میبینن چیزی نیست میدون میرن پیش استاد😂

چقدر قشنگه کاراشون. خدایا شکرت

واقعا فکر میکنم به قول خانم شایسته باید از نزدیک تجربه اش کنم تا بفهمم چه لذتی داره. البته من خودمربچگیم خیلی هردفعه میگفتم جوجه میخوام و از این جوجه رنگیا میخریدیم و تک و توک هم بزرگ میشدن و درست حسابی رشد میکردم. خیلی بچه بودم حیوون دوست داشتم ولی خب زیاد بهم بها داده نشد😂🤣

ایشالا منم یه روز بالاخره مثل استاد حیوونهای خودم رو تو بهشتم پرورش میدم،خدایاشکرت

عاشقانه عشقتون رو دوست دارم

دستتون در دست الله یکتا