سریال زندگی در بهشت | قسمت ١35

… راه میفتم بی هدف

مقصد راهو نمیدونم..

بَه بَه

ببین نشانه امروزم چه فایلی رو برای من آورد!

چه جالب چه باحال

کلی خندیدم تا دیدم که استاد تو ماشین هستن

برام نشونه بود

تو فکر یه چیزایی بودم که یه هو دیدم خیلی کیف داد

چون این روزا به مرحله جالبی از تصویرسازی ذهنی رسیدم برای بدست آوردن ماشین موردعلاقه م و این تصویر و حس نشستن توی اون ماشین با سقف باز… خیلی خوب بود

من مقاومت سیمانی و سختی برای تصور ماشین داشتم

چندسااال طول کشید تا به این مرحله الانم رسیدم

باید بگم جذب ماشین دلخواهم جزو چیزهایی بود که شاید پنج سال پیاپی و هرررروز واسش تصویرسازی کردم انقدر که دور بود برام و غیرممکن

اولش اینجوری شد که محل کارم افتاد تو بالاشهر و چندبار هم در محله های مختلف جابه جا شد و مدام ماشبنهای لوکس میدیدم و تحسین میکردم (دوتا دوسال اینجوری گذشت)

بعدش که مهاجرت کردم دقیقا طبق اونچه نوشته بودم هم خونه و هم محل کارم توی یک شهرکی بود که فقط و فقط ماشین های لوکس میدیدم از نزدیک

یعنی یک شهرک بسیار عظیم در منطقه‌ای بسیار لوکس که پشت سر هم نمایشگاه های ماشینهای لاکچری و متنوع و گرون بود

هرچی که بگین

یعنی نگم براتون که من چه ماااااشینایی دیدم

هر ماشینی که تو دنیا بود حتی اگه یه دونه ش توی اون کشور بود، اونجا بود (یکی دوال هم اونجا بودم تا همین یه ماه قبل که اومدم ایران)

ماشین های خفن هر لحظه کنارم بودن

نمیدونید چه لذتی داشت این متجلی شدن

…. من ماشین خفن که میبینم اصلا عین یه نوجوان که معشوقه‌اش رو دیده باشه قلبم شروع میکنه به تاپ تاپ

درین حد

و من بیشتر از حد تصورم با یک فراوانی عظیمتری از ماشینهای بی نهایت خاص و لاکچری روبرو بودم و اینجوری روزهام گذشت

اینش عااالی بود (الانم که ایرانم فقط ماشین خفن میبینم)

…. ولی یه چیزی که برام جلب توجه کرد این بود که چرا با اینکه 2سال هم توی این منطقه هستم و روز و شب اینا رو میبینم اما حتی یه بار نشده توشون بشینم! فقط میبینمشون!!! چرا؟

…. و به این رسیدم که باید خودمو تصور کنم توشون

….. مگه میشد حالا؟! نمیتونستم

وااااقعا سخت بود

باورتون نمیشه ولی اصلا نمیتونستم خودمو توشون ببینم

پافشاری کردم

هررروز و هر شب فیلم و عکسهایی سرچ کردم که مثلا طرف از پشت فرمون تصویربرداری کرده بود

پس زمینه موبایل و لب تاپم همش ازین عکسها بود و هست.

خلاصه

دیدم اینجوری نمیشه باید یه پله بیام پایین تر

مقاومتم زیاد بود

پس برای باورپذیری

اول اومدم تصویرسازی کردم که مثلا قسمت شاگرد نشستم و مثلا دوستام میان دنبالم و با ماشین اونا میریم بیرون (باورم نمیشد خودم صاحب اون ماشین باشم)

انقدر انجام دادم تا متجلی شد

تجربه ش کردم

دوستام با ماشین لوکس اومدن چندبار و من نشستن در ماشینهایی که قبلا از بیرون میدیدم رو تجربه کردم.

بعدش نوبت خودم بود

الان بعد از 5سال مغزم تازه تونسته تصور کنه که بشینم پشت فرمون

تونستم ببینم

شروع کردم به تکرار

و خبر خوب اینکه پریشب برای اولین بار خواب دیدم که تا صبح پشت فرمون، توی جاده دلخواهم هستم و ماشینم تقریبا شبیه ماشین شما بود با سقف باز (شبیه یه پورشه سیاه رنگ بود)

… وااای انقدر خوشحال شدم که مغزم پذیرفته و تونستم خوابشو ببینم.

و خبر خوب دیگه اینکه رفتم چند روز پیش گواهینامم رو هم تمدید کردم هم بین المللی کردمش

گفتم شاید بخاطر این هم هست که فکر میکنم نمیشه مثلا تو ایران پشت همچین ماشینی نشست

ولی حالا دیگه‌ای بهونه ای وجود نداره

…. من تاحالا ماشین نداشتم و برام خیلی هیجان خواهد داشت سوار شدن ماشین رویاییم و امیدوارم خبر دریافتش رو بیام بنویسم براتون به زودی

……….

یه چیز دیگه این که نزدیکه یه ماهه ایرانم

منتظر ویزا و جواب سفارتم تا یه سری مجوزها برای کارم بگیرم

چالش‌های عجیبی وجود داره برام که دوست ندارم همشو تعریف کنم

ولی حالم اینجوریه که یه روز خوشحال و امیدوارم یه روز ناراحت و نا امید

هر ایمیل و تلفنی حالمو تغییر میده و فکرم هزارجا میره

جلو روم هیچچچچی معلوم نیست

فقط یک قدمی جلوی پامو میبینم

بلاتکلیفی عجیبی دارم توی همه چی

و جایی مهمانم این روزها…

من تاحالا دوسه بار سر اتفاق های مختلف تجربه ریجکتی ویزا رو داشتم و یه جوریه حسم..

…. دارم به شدت به پلن های بی و سی تا زِد فکر میکنم!

همش وسوسه میشم بیام آمریکا

نمیدونم پولم میرسه؟

بشدت دلم میخواد با ویزای هنرمندی برم امریکا

و مدام دنبال اینم که ببینم چجوری.

همش دارم هدایت میطلبم

EB1 & EB2

این روزها حرفهای زیادی با خدا میزنم

تجربه مهاجرت شما و یک یک خاطراتتون جلو چشمم و توی گوشم هست

چقدر برام کمک کننده بود و هست مرسی استاد

.

……..

دیشب بطور اتفاقی توی اینستاگرام دیدم که با استاد عرشیانفر لایو داشتید

ندیده بودم تاحالا لایو بذارید تو اینستاگرام!

با جون و دل گوش دادم

ازونجایی شنیدم که داستان هدایتگر درونی و تسلیم شدن رو میگفتید درباره اون دوتا معتادی که در شهر قم بودند و نصفه شب رفتین پیششون

و همچنین اون داستان انفجار بندرعباس و نرفتنتون به سر کار…

منم تجربه کردم این جور چیزا رو

حتی اخیراً

خلاصه که مثل همیشه به موقع و خفن بود این حرفها و برام این روزها دل قُرص کن بود

وضعیت عجیبی دارم

تصمیم هایی باید بگیرم بین رفتن و موندن و کجا رفتن و انتخاب مقصد دیگری برای مهاجرت (در صورت ریجکتی) وووو

یه عالم قصه کاری هم هست که درباره بسیاریشون هیییچ کاری از من برنمیاد

تمام وسایلهام توی اون کشور مونده و من تو حالت تعلیقم و فعلا اجازه برگشتم نا مشخصه

…. دقیقا رسیدم به اون نقطه که موسی که به خدا گفت

بخدا نمیدونم… تو میدونی

من تسلیمم

من همه کاری کردم

هرچی ازم برمیومد

بیشتر از اونچه از من برمیومد حتی

…..

الهی شکر که هستید استاد

خداروشکر برای هدایت گر درونمون

شهودمون

آگاهیمون

در مسیر بودنمون

و برای همه خوبیهای خفن در جهان که داریم تجربه ش میکنیم

…..

….

…..

در ادامه فیلم

گُل نکته‌های امشب:

باور به قهرمانی بود

اینو باید یادم بمونه

… من قبلاً بارها و بارها از مسائل زیادی رد شدم

اینبار هم میتونم

به کمک خدا و هدایتهاش

…

و هیچ وقت دیر نیست

حتی توی سنین به ظاهر بالا…