سریال زندگی در بهشت | قسمت 14 - صفحه 7

راست میگین استاد هر چه قدر بیشتر به گفتگو های ذهنیم پی میبرم میبینم چه گفتار های نهانی هست که هر بار که میفهمم دست به کار میشم تا مثل اشغال از ذهنم بردارم و هر بار که بر میدارم احساس میکنم یک انرژی از من ازاد شده تا بتونم به هدفم یا چیز مورد دلخواهم بتونم اگاهانه توجه تمرکز کنم و هر چه قدر که به این گفت و گو های ذهنی پی میبرم و سعی میکنم رفعشون کنم.میبینم که چه اتفاقاتی که مربوط به اونه رفع میشه و چه ارتباطی که دارن.دقیقا مثل علفچه های هرز و اون پیچک های دیده نشده هست که وقتی اون پیچک ها رو برمیداری تازه میفهمی که چه چیز هایی بوده و تو تا ورنداشتی نمی دیدی

اره استاد در یک برحه ای از زندگیم این قدر نازک دل بودم و به خاطر باور های اشتباه خودم بود و از اون انگل ها هم ضرر دیدم فهمیدم که منطق درسته نه اون احساست الکی که جهل نام دارن

شاید از نظر منی که تا حالا مرگ عزیزش رو تجربه نکرده راحت باشه و حتی خودم هنوز هم مرگ عزیزان رو در ذهنم راحت حس میکنم و سعی میکنم هر بار وابستگیم رو کمتر کنم و بیشتر به خدام ایمان بیارم به هدایتش و به قدرتش و این که من با وجود اون چه طور تنهایی رو حس کنم.اما زمان تجربه کردن این به میان میاد که چه قدر مطابق قانون عمل میکنیم که تقوا پیشه کنیم و به این فکر کنیم که ما هم روزی از این دنیا به سمت پروردگارمون میریم و این رو یک هدایت و ارامشی از خدا بدونیم

من بهتون افتخار میکنم.افتخار میکنم دارین در عمل به اجرا درش میارین.به قول خودتون شدنیه و درستش همینه خیلی خوش حالم از این استادی که دارم داره ذهنش رو اروم میکنه و همواره حتی در زمان کندنن این درخت های هرز این قانون رو به یاد میاره

خداروشکر

میدونین منم وقتی اولش اون صحنه اتش سوزی درخت ها رو دیدم یکهو یکجوری شدم ولی چند لحظه بعدش گفتم شاید این کار اونجا خیلی عادی و منطقی به نظر میرسه و این قدر پر از درخته که ریشه کن کردنشون تازه به منطقه اون جا کمک مبکنه یا همین کربن دی اکسید غذایی میشه برای این همه درخت و طبیعت خودرو

یا زمانی که شروع کرده بودن همون قسمت اول که میخواستین اون درخت های کنار دریاچه رو ور دارین اولش تعجب کردم ولی وقتی به کارتون نگاه کردم و سعی کردم از دید شما نگاه کنم که ببینم چه طوری میشه دیدم و وقتی منظره دریاچه رو بدون اون درخت ها تصور کردم تازه فهمیدم که چه تصمیم هوشمندانه و چه اراده و شجاعتی که در این کار میبینم و کلی به شما افتخار کردم و خوش حال شدم که اولا هر روز دارم پیشرفت استادم رو میبینم و این که اراده میکنه وهمت میکنه تا اون همه درخت رو بکنه و تازه جابجا هم کنه.خیلی لذت بردم.این کار هر کسی نیست.این کار کسیه که ایمان داره به هر روز پیشرفت کردن و این همون عمل حقیقی به ایمانیه که میگه با تکامل همه چی امکان پذیره

اره استاد راست میگین.خیلی از دید های اشتباه و محدود کننده و معیار های اشتباهی که در ذهنم بود با سفر به دور امریکا رفع شد

اون نوع زندگی که لذت بردن ساده تر از این حرف هاست و از هز چیز کوچیکی لذت میبردین حتی تمیز کردن شیشه های RV هم برای شما لذت بود چون اون نقطه پایانی رو تو ذهنتون میوردین که وقتی روی صندلی میشینین چه قدر شیشه تمیزه و لذت میبرین از این همه شفافیتی که میتونین از منظره های شگفت انگیز ببینین.این برای من یک درس خیلی مهم بود

وقتی دیدگاه ها و رفتار های متفاوت رو از دروبین شما در سفر میدیدم خیلی از معیار های غلط ذهنیم برداشته شد.اون دیدگاه ها او قضاوت نکردن ها اون راحتی و سادگی.لازم نبود برای لذت بردن خرج های بگم چی بکنین بلکه سفر در RVچه قدر میتونه لذت بخش باشه

خیلی لذت بردم از این کارتون که دارین هم جنگلتون رو تمیز و پاک میکنین و هم از باور ها خیلی ملموس تر یاد میگیرین و هم دارین بدنتون رو قوی میکنین و هم دارین از طبیعت و درش بودن با اون همه زیبایی لذت میبرین از اون هوا و هم دارین زیبا میکنین برای کلی از تفریحاتی که قراره انجام بدین.خیلی از این دیدگاهتون لذت بردم.شاید هر کس دیگه ای بود به این فکر میکرد که چه قدر این کار خسته کننده یا تموم نشدنی و وقت تلف کردنه اما این به من این رو یاد داد که وقتی ذهنیتم رو به یک چیز عوض میکنم چه قدر نعمت و فراوانی و درس و زیبایی میتونم ازش یاد بگیرم

چه قدر قشنگ دارم این درس ها رو یاد میگیرم و سعی میکنم هر بار بهتر در عملم انجام بدم.خیلی خوش حالم از این استادی که دارم و از این مریم قشنگم که با این کاری که میکنه و هر لحظه فیلم میگیره چه قدر به ما اجازه یادگیری و کلی درس رو به ما میده که شاید یادگیریش به این ملموسی و واضحی در زندگی کمی سخت تر یا نا مفهومی تر میشد و با اشتراک گذاشتنش به من این اجازه رو میده تا هر چه که یاد گرفتم رو بنویسم تا در ذهن و در اعمالم بیشتر ثبتش کنم

این کار خدای منه که هر بار باعث اسون تر شدن و روون تر شدن کار ها میشه این گسترش جهانه

خدایا شکرت میخواستم لپتاب رو خاموش کنم اما یک حسی بهم اجازه نمیداد و گفت کاری هست که نکردی و تو باید بنویسی.چیز هایی در ذهنم بود اما گفتم اگه رفتم جلو لپتاب چی بنویسم گفت برو خودم بهت میگم.

میدونین وقتی اون اتیش رو دیدم بعد از تغییر زاویه دیدم گفتم woooooooپس جایی هست که این قدر درخت فراوونه که بدون هیچ نیازی فقط سوزونده میشه بعد گفتم خدا چه قدر فراوانی هست که من تازه دارم میفهمم.یعنی جاهایی هم وجود داره که این قدر فراوون طبیعت وجود داره که کندن درخت های حتی بیست هکتار زمین هم چیز مهمی نیست که الان گفتین این طبیعت چند ملیونه.اره این فراوانیه چه قدر این فراوانی رو دوست دارم من تازه اون موقع با سفر به دور امریکا فهمیدم اصلا مناطقی وجود دارن که شهر و طبیعت با همه یکسانه وقتی راه میری همشش دور و برت درخت و چمن و گله.گفتم اره این همون جاییه که من میخوام زندگی کنم وگرنه من فقط این رو در رویاهام و در زمانی که فیلم پرنسس ها رو میدیدم میتونستم متصور بشم.اما خدارو شکر که الان میبینم و دارم هر بار باور و چیز های بهتری رو در ذهنم جای میدم

استادم باز هم بهت تبریک میگم و خیلی خوشحالم که استادم باز هم خودش رو کنترل کرد از رفتن دوست عزیزش

براش اروزی رحمت میکنم و مطمعنم که جاش قشنگ ترین جاست. این به ما یاد اوری میکنه تا دنیا رو همیشگی نبینیم و وابسته چیزی نباشیم بلکه بتونیم دوست بداریم و عشق بورزیم بدون هیچ وابستگی ای.این هنری هست که باید بیاموزیم.

خداروشکر که این قسمت ها رو میبینم و این درس ها رو یاد یگیرم و مینویسم.خدایا شکرت چه قدر خوش حالم

اون جا خیلی قشنگه و دل انگیز.اگه من باشم فقط بین اون درخت ها میدووم و میدووم.دست هام رو باز میکنم انگار که دارم بین درخت ها مثل عقاب رها و ازاد پرواز میکنم.مریمم چه قدر لذت بردم وقتی استاد اون شاخه اضافی رو کند گفتی این شاخه اضافی کنده شد تا به بالا رشد کنه.درسته جمله ام اون نبود ولی مفهومش خیلی قشنگ و حقیقی بود

راستی یک درس دیگه ای که یاد گرفتم و دارم در هر قسمتش میبینم اینه که خیلی لذت بردم اصلا در کار هم دیگه دخالت نمیکنین بلکه هر کسی سعی میکنه بهترین کار خودش رو انجام بده داخل این قطع کردن یا حتی زمانی که میخواستین این نرده ها رو بردارین.زمان هایی پیش میاومد که انگار اون کار جواب نمیداد اما شما باز هم صبر کردید و گذاشتید خود استاد فکر کنه و راه حل رو پیدا کنه و شما راه حل هاتون رو با پیشنهاد بهشون میگفتین.خیلی لذت بردم.

از این نوع احترام اصلا کار های هم دیگه رو قضاوت نمیکنین هر چه قدر هم که غیر منطقی یا غلط یا حتی ابلهانه باشه بلکه سعی میکنین دیدگاهتون رو بهش عوض کنین یا در نظر پیشنهاد بهش کمک کنین یا بگین بابا جان این سلیقه خودشه.بزار هر جور میخواد انجام بده و لذت ببره نتیجه کار مهمه که من مطمئنم هر کسی کار خودش رو میخواد به بهترین نحو و کیفیت انجام بده و نتیجه مهمه.خیلی از این نوع دیدگاه و احترام لذت بردم.بلکه هم دیگه رو تشویق و تایید میکردین خیلی زیباست

مریمم ممنونم که همیشه از این طبیعت فیلم میگیری و دل شیدایی ما رو هر بار دیوانه و شرگشته و مطمءن تر میکنی به فراوانی و این نوع زندگی خدایا شکرت

یک درس دیگه ای که گرفتم این بود که دقیقا ور داشتن اون همه اشغال های ریزه ذهن که مثل یچک های نازک اما ادامه دارن چه قدر با همین تکامل در طول زمان برداشتن هماهنگ با همین هرس کردن و خالی کردن این جنگل و تمیز و پاکیزه کردنش هست درسته زیاده یا حتی بعضی وقت ها بیهوده به نظر میرسه اما در طول زمان میبینی که مثل همین راه جنگلی چه منظره ها میبینی و چه لذت هایی که قرار ببری.اره هر روز باید روی باور ها و کنترل ذهن کار کرد هر روز و دز طول زمان و با تکامل هست که چنین نتایج شیرین و لذت بخشی به بار میاره همین لذت بردن که با سرعت موتور در اون هوای خنک و سایه ها با اون منظر دلبر دارین موتور سواری میکنین و کلی لذت میبرین.اره این درس خیلی مهم و ارزشمنده و همیشه باید یادم باشه.مرسی ازتون

خدایا شکرت

راستییییی میخواتم از یکی از دیدگاه های جالبم در اخرین سفری که رفتم بگم.خب تا قبل از اون شیرازی ها یا تا جایی که فکر میکنم بیشتر مردم ایران به غیر از کردستانی ها کسی رو که شلوار کردی بپوشه رو مسخره میکردن و میخندیدن و واقعا یک چیر شوخ و خیلی خنده دار به نظر میاومد.وقتی ما داشتیم از استان کردستان و شهر هاش میگذشتیم وقتی وارد اولین شهرش شدیم دهنمون از تعجب باز مونده بود و اب دهنمون خشک شده بود تمام افراد شهر چه افرادی که برای شهر دار کار میکنن چه پلیس های راهنماشون و چه افراد فروشنده شون شلوار کردی میپوشن و اصلا لباس اصلی شون همینه.جز خیلی کم افراد جوون بود که این جور نمیپوشیدن و این درس رو برامون داشت که هیچ وقت یعنی سعی کنیم یاد بگیریم که مسخره یا قضاوت نکینیم و خیلی چیز ها میتونه وجود داشته باشه و ما ندونیم و همین طوری قضاوت نکنیم.هیچ وقت اون صحنه ورود به شهر رو یادم نمیره البته قبل از ورودش کنار جاده افرادی رو میدیدم که همون لباس محلی رو پوشیدن و دارن اسبابشون رو میفروشن.یک درسی بود که هیچ وقت یادم نمیره