سریال زندگی در بهشت | قسمت ١43 - صفحه 9 (به ترتیب امتیاز)

سلامی به اندازه ی زیبایی های بی پایان این فیلم

سلامی به اندازه وسعت قلب استاد

سلامی به اندازه ی قدرت خلق استاد

سلام به همگی، به استاد و مریم عزیز و دوستان عزیزم در این بهشت پربرکت

یکی از دلایلی که دیدن این فیلم ها نسبت به اون همه فیلم و کلیپ که توسط افراد دیگه توی شبکه های اجتماعی گذاشته میشه، اینه که شما اینو خلق کردید. شما در یک خانواده ی امریکایی مرفه، زاده نشدید، شما از سخت ترین وضعیت، الان در یک زندگی مرفه، زیبا و پر از برکت و نعمت خداوند، هستید. مهمتر از اون دلیلش اینه شما طبق قانون دارید پیش میرید. شما با آگاهی پیش میرید. شما وقتی به زندگی مرفه امریکایی رسیدید، استپ نکردید. برای پیشرفت بیشتر، تجربه های بیشتر، ساختن زندگی با کیفیت تر ادامه دادید. یعنی طبق آموزه هاتون پیش میرید، اگر میگید: بچه ها حرکت کنید، فقط برای دانشجوهاتون نیست. می بینیم خود شما حتی در اون شرایط بی نیازی بازهم دارید به آموزه هاتون عمل می کنید. و این خیلی لذت بخشه که ما می بینیم و جاپای شما پا میزاریم. اینقدر که از بچگی و همه جا طرف فقط و فقط نصیحت کرده، وقتی به عمل خودش نگاه کنی، میبینیم خودش به هیچ کدوم از این نصیحت ها عمل نکرده، خیلی اذیت کنندست حتی شنیدن اون نصیحت ها. شاید نصیحت هاشون خوب باشه، ولی کمی سخته بخوایم بهش فکر کنیم یا بهش عمل کنیم. چون ذهن ناخودآگاهمون میگه انجام اون نصیحت نشدنیه، اگه شدنی بود، خودش تاحالا انجام داده بود. و ما کلی باید انرژی بزاریم تا ذهن ناخودآگاهمون رو قانع کنیم که نه!! شدنیه. ولی وقتی با استادی پیش بری که خودش عملگراست….چقدر راحت میشه پذیرفت…و دست به عمل شد.

علاوه بر اون، اینکه استاد در طول فیلم ها، قانون رو توضیح میدن، برجذابیت و ارزشمندی اون ها افزوده.

این خیلی لذت بخشه که یک ایرانی رفته رسیده اونجا، منظورم از یک ایرانی، اصلا تعصب نیست، بلکه احساس نزدیک بودن به اون شخص هستش. از همین کشور، از همین شهرها، از بین همین مردم فقیر، از بین همین محدودیت ها و افکار، از بین همین شرایط رفتن و رسیدن به اون جایگاه که آرزوی خیلی هاست…پس واقعا واقعا واقعا شدنیه…هرچقدر میتونیم باید برای ذهنم دلیل بیارم که شدنیه، و باورپذیرتر بشه.

اون وقت چی؟؟!!! استاد شما الان چیزایی رو تجربه می کنید که همون ساکنان امریکایی از شما الگو میگیرن…. ببینید چقدر میشه بالا رفت…این خیلی حرف هااااا…

این فیلم برداری که درون می کنه، خدای من، چقدر با افکت و حرفه ای…انگار یه تیم فیلم برداری و تدوین با کلی تجهیزات اون کلیپ هارو ساختن…بالامیره، زوایه اشو عوض می کنه…از پشت و از روبرو سوژه رو دنبال می کنه…عجب تصاویری خلق می کنه خدای من…چقدر لذت بخش بود این قسمت…دلم می خواست تموم نشه…هرچقدر این قسمت رو ببینم بازم کمه…

وقتی درون رفت بالا چه امکاناتی نمایان شد…تمام اون همه زیبایی ها یک طرف…اون امکانات تفریحی که توسط انسان ها ساخته شده بود، یک طرف…توی شهر ما چندسال پیش تمام تاب های فلزی پارک هارو کندن و بردن و همه رو پلاستیکی و سایز کوچیک گذاشتن فقط برای بچه ها، چون عاشق تاب بازی ام و این مساله توی ذهنم موند، وقتی درون رفت بالا، زمین بازی بچه ها رو دقیق نگاه کردم ببینم بزرگترها هم میتونن سوار شن؟ دیدم بابا…اصلا پارک به کنار، یه تاب خانوادگی، توی حیاط خودت، یه تاب عجین شده با طبیعت…روی درخت، با اون بندهای بلند و لذت بخش، در محیط آرامش بخش، وجود داره. تابی که مریم جان داشتن روی آن لذت می بردند و اون حس لذت بخش رو باما هم شریک می شدند. اون تاب دیگه همه چی رو تموم کرد…چقدر لذت بخش، چقدر آخه..اصلا دلم می خواست درون دنبال سوژه ی دیگه نره و فقط از تاب بازی مریم گلی فیلم بگیره…خدای من، وقتی آدم سوار تاب میشه، سرشو بالا می کنه و به آسمان نگاه می کنه، ابرها و درخت ها میان و میرن…باد لذت بخشی که به صورت می خوره، اون حس گهواره وار، چقدر لذت بخشه… چقدر میشه ریلکس کرد موقع تاب بازی…یه هدفون بزارم فایل های زبانم رو گوش کنم، فایل های استاد رو گوش کنم، آهنگ خوب گوش کنم و ساعت ها تاب بخورم…می سازمش…چقدر حس این کار و حتی فکر کردن بهش بی پایان زیباست…بی پایان لذت بخش و آرامش بخشه…

خدایا شکرت برای دیدن این کلیپ بی نهایت پر از حال خوب و باورهای خوب…

خدایا شکرت که هربار دارم بیشتر و بیشتر مکالمه های انگلیسی توی فیلم رو درک می کنم و متوجه میشم. اینقدر می خوام زبان انگلیسی رو مسلط بشم، وقتی توی پس زمینه فیلم، با صدای آهسته، یه جمله ی انگلیسی شنیدم متوجه بشم. مخصوصا وقتی بچه ها صحبت می کنن. همانطور که برای فارسی متوجه میشم.

خدایا شکرت با این فیلم می تونم سطح پیشرفت انگلیسی خودم رو ببینم.

خدایا شکرت برای لحظاتی که منم با مریم گلی رفتم تاب بازی.

خدایا شکرت برای داشتن این همه نعمت

خدایا شکرت برای آرامشی که توی زندگیم دارم

خدایا شکرت، به مسیر پراز آگاهی هدایتم کردی، تا وقتی به تضادی بر میخورم احساس مستاصلی نکنم و فقط از خودم بپرسم، قراره چی از این تضاد یاد بگیرم؟ چطور عمیق تر باید نگاهش کنم؟ قرار به چی برسم؟ و وقتی اینطوری می پرسم، خیلی زود جواب بهم گفته میشه، و راهش رو پیدا می کنم و میرم برای پیش رفتن طبق راه حل گفته شده…میرم برای ساختن خودم. میرم برای نگاه عمیق تر از زوایای عمیق تر به مسائل… خدایا شکرت که من این مدلی ام….خدایا شکرت من اینجام…خدایا شکرت منو آفریدی…