سریال زندگی در بهشت | قسمت 168

چه هوایی … چه طلوعی!

جانم …

باید امروز حواسم باشد

که اگر قاصدکی را دیدم

آرزوهایم را

بدهم تا برساند به خدا …!

به خدایی که خودم می‌دانم!

نه خدایی که برایم از خشم

نه خدایی که برایم از قهر

نه خدایی که برایم ز غضب

ساخته‌اند!

به خدایی که خودم می‌دانم!

به خدایی که دلش پروانه‌ ست …

و به مرغان مهاجر

هر سال راه را می‌گوید !

و به باران گفته ست

باغ‌ها تشنه شدند …!

و حواسش حتی

به دل نازک شب بو هم هست!

که مبادا که ترک بردارد …!

به خدایی که خودم می‌دانم

چه خدایی … جانم …!

“سهراب سپهری”

استاد عزیز سلام و درود، چقدر این فایل درس داشت، درس زندگی، درس عاشقی با خدایی که اگر باورش کنی اگر با تمام وجودت به او اعتماد کنی، آنوقت تو را به درجه ی از فراوانی میرساند که قابل شمارش نیست و در ذهن تو نمیگنجد.

خدایی که خود می‌گوید : اگر تمامی درختان قلم شوند و تمامی دریاها مرکب گردند قادر نخواهید بود تا نعمتهای مرا بشمارید.

و این قسمت از سریال زندگی در بهشت درست همین درک را برایمان به همراه داشت.

درک از خدایی که بسی غفور، رحیم، بخشنده، مهربان و….. است.

چه خوب که با شما همراه هستیم و می‌توانیم به این درجه از آگاهی برسیم و ذهنمان را به روی فراوانی ها بگشاییم ،ذهنی که او را با قانع بودن به آنچه که هست، پُر کرده اند.

از کودکی به ما گفتند: که بچه پایت را به اندازه ی گلیمت دراز کن، گلیمی که کوچک بود و از کوچکیش، وقتی شکایت میکردیم می‌گفتند :که خدا خواسته است، قَدرِمان همین است و ما باید راضی باشیم به رِضایش….

آخه این چه رِضایی بود، که می‌گفت: خدا عادل نیست، خدا بعضی ها رو دوست دارد و برایشان نعمت های بسیار قرار داده اما برای دسته ی دیگر نه؟؟؟!!!!

استاد تمام حرفهای شما از دل می‌آید و بر دل ما می‌نشیند، حرفهایی که بوی خدا می‌دهند. چه خوب که شما را پیدا کردم تا خدای واقعی را بشناسم،نه خدایی که از خشم، غضب، بلا، مصیبت، غم، اندوه، عذاب، آتش و سوزاندن و……. برایم ساخته بودند.

چقدر این کلام شما زیبا بود و چه اندازه واقعی که تا به ثروت و فراوانی نرسی، هرگز و هرگز نتوانی که ببخشی و بگذری از آن.

درست مثل کسی که روزه است.

در آن زمان هر چیزی برایش بسی بزرگ و دوست داشتنی می‌آید، گاهی حتی آب هم برایش عطر و بوی خاصی دارد، با حسرت به کسانی که در حال خودن و آشامیدن هستند، نگاه می‌کند، زمان برایش سخت طولانی می‌شود.

زمانی که افطار می‌شود و شروع به خوردن می‌کند درست دقایقی بعد آنقدر سیراب می‌شود از غذایی که تا همین چند ساعت پیش برایش دست نیافتنی بود که حتی نمی‌تواند به غذا نگاه کند…

زمانی می‌توانم به بخشندگی برسم، بخشندگی به معنای واقعی که خدایم است، که به درجه ی بی نیازی رسیده باشم، زمانی که پُر شوم از نعمتهایش، زمانی که به درجه ی از فراوانی برسم که سیراب شده و مثل رود جاری شوم.

رودی که به هیچ سنگ ریزه ای چنگ نمی‌زند تا بماند و از حرکت‌ به سوی دریا بایستد .

استاد هزاران بار خدایم را شکر می‌گویم برای حس حضورش در زندگیم و نعمت خوب، داشتن شما که به ما درس زندگی را به گونه ی واقعیش، آموختید.

وقتی با شما همراه شدم، زندگی را عاشقانه تر نفس کشیدم، قدم هایم را شمرده تر اما محکم تر برداشتم، گوشهایم را فقط بر روی شنیدن صدای زیبایی‌ها و نجواهای انرژی بخش گشودم، چشمانم را به روی زیبایی‌ها اطرافم باز کردم، قلبم را عاشقانه تر تپیدم، خودم و زندگیم را محکم تر بغل کردم و خدایم را عاشقانه تر پرستیدم و همه ی اینها را از شما و از تک تک لحظات زندگی شما آموختم.

آموزگار مهربان من چه عاشقانه عشق را به ما هدیه کردی🥺☺️❤️🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

حال جسورانه تر به درگاهش دعا میکنم و میطلبم آرزوهایم را، آرزوهایی که دلیل زمینی بودن من است، دلیل نفس کشیدنم و قلبی که در سینه ام میتپَد.

خدایا برای حس حضورت،برای هدایتت، برای مهربانیه بی اندازه ات و برای وجود استاد عزیزم هزاران هزار بار شکر تو گویم🙏❤️❤️❤️❤️❤️