سریال زندگی در بهشت | قسمت 17

سلام به استاد و مریم عزیزم

سلام به همه ی دوستای ارزشمندم در این سایت ارزشمند

این قسمت رو فکر می کنم بیست بار شد که دیدم و شنیدم… یکی از مخفی ترین باگ در درونم رو بیرون کشید.

اینکه در تمام این مدت در این مسیر بودنم، بسیار شنیدم که باید خودمون رو ارزشمند بدونیم. حتی در یکی از فایل ها استاد می گن: باید بتونیم این باور رو ایجاد کنیم که: ‹‹من همینی که هستم ارزشمندم››. اما درون من نمی پذیرفت. نمی تونستم قانعش کنم من ارزشمندم. و یکی از سوالهای بی جواب درونم این بود که چطور احساس کنم ارزشمندم. چطور احساس لیاقت را درون خودم زنده کنم. البته کامنت بی نظیر دوست عزیزم، آیدا جان، در درک عمیق تر این قضیه بسیار تاثیرگذار بود. که لینکش رو می زارم براتون:

abasmanesh.com

اون کامنتی که اینطوری شروع شده: عزیزم با اطمینان ۱۰۰ درصد بهت میگم که همه این اتفاقات داره از باور عدم لیاقت و ارزشمندی آب میخوره. تمام اونچیزی که ما تو رابطه عاطفیمون تجربه میکنیم تمام حرفای آزاردهنده ای که از طرف مقابل میشنویم، رفتارها و کارهایی دلخراشی که باهامون انجام میده همش بخاطر باورعدم لیاقت و ارزشمندیه.

——————–

این درکی که بهش رسیدم خیلی کمکم کرد به احساس ارزشمندی بیشتری برسم، و جالب اینکه نتیجه اش خیلی زود خودشو نشان داد. اگر به دنبال رسیدن به احساس ارزشمندی هستید، با تفکر بخونید تا عمیق تر درک کنید.

در تمام قسمت های سریال زندگی در بهشت، متوجه شدم، بسیاری از خصوصیات و رفتارهای من شبیه مریم عزیز هستش. سلیقه، خانه داری، عشق ورزی، پایه و همراه بودنش برای انجام کارهای داخل و بیرون خانه، خرید و مسافرت، شور و اشتیاق داشتن، اعتماد به همسر ، فعال و با انگیزه بودن، هدف دار پیش رفتن، شاد بودن و … اگر این خصوصیات را از مریم عزیز بیشتر نداشته باشم، کمتر هم نبوده. اما این سوال مدام برام مطرح می شد که: چی میشه ایشون از همسرش از شریک زندگیش اینهمه تحسین دریافت می کنه، از این حجم زیاد کاربرا تحسین دریافت می کنه، ولی برای من اینطور نیست…پس به باسلیقه بودنم یا توانایی هام و استعدادهام یا … ربطی نداره…چیزی در درون مریم عزیز هست، ارتعاشی هست که باعث دریافت این تحسین میشه…اون ارتعاشه در من نیست…

استاد چقدر بابت این چنین سریالی که قرار میدید ازتون متشکر باشم؟ هم از شما هم مریم عزیز. اینچنین سریال ها به مرور در درون ما رسوخ می کنه. مثل همین ضربه های متعددی که به میخ میزنن بره داخل دیوار، و این قسمت، آخرین ضربه بود.

چیزی که بهش رسیدم، به لطف الله کشف کردم اینطور بود که:

حالت اول……›› زمانیکه من به نفع طرف مقابلم از خودگذشتگی میکنم، اون موقع احساس ارزشمندی می کنم. احساس می کنم در حقش لطف کردم. احساس ارزشمند بودن کارم رو دارم. احساس اینکه طرف مقابلم باید قدرمو بدونه، باید ازم متشکر باشه.

حالت دوم……››…زمانیکه همراه با طرف مقابلم کاری انجام دادیم، و خودم لذت بردم، خودم دوست داشتم، دیگه احساس نمی کنم نیازه طرف مقابلم ازم متشکر باشه، یا احساس نمی کنم در حقش لطف کردم. چون برای خودم اون کارو انجام دادم. پس کارم ارزشمند نیست. (البته اصلا نباید منتظر باشیم طرف مقابل ازمون متشکر باشه تا احساس ارزشمندی کنیم، من برای شفاف تر توضیح دادن این چنین بیان کردم)

نکته ای که در این قسمت دیدیم این بود که استاد از همین ویژگی(حالت دوم) مریم عزیز متشکره. وقتی استاد میگه بریم موتور سواری، مریم جان از روی فداکاری نیست که قبول می کنه، از روی علاقه و اشتیاقش به این کار هستش.

دوستان عزیزم و خانواده ی مهربونم، بارها و بارها بهم گفتن چقدر خوبم، چقدر ارزشمندم، چقدر بی نظیرم. ولی من هیچ گاه تعریف هایی که میشد رو در خودم احساس نمی کردم. و البته تحسین نکردن های همسر عزیزم باعث شد من پیگیر این باگ بشم، و مثل یک مساله ی ریاضی بهش نگاه کردم که باید حلش کنم. و واقعا حلش برام جالب بود. از اونجایی که ما ترکیبی از باورهای خوب و بد داریم، منم ترکیبی از رفتارها رو از همسرم یا بقیه ی اطرافیانم دریافت می کردم. و هدفمون در این مسیر اینه که روز به روز بهبودش بدیم. تا رفتارها و شرایط خوب بیشتر دریافت کنیم.

من هیچ گاه حالت دوم به چشمم نمی اومد، فکر نمی کردم کار بزرگی انجام میدم، بهش توجه نمی کردم. اما با دیدن بارها و بارها این قسمت درک کردم اتفاقا همین کارهای من، بی نهایت ارزشمنده. من وقتی خودم این کارهام رو پیش خودم ارزشمند نمی دونم، چطور در بیرون از خودم انتظار سپاسگزاری بابتشون دارم؟ انتظار تحسین دارم؟

اول از همه من باید در درون خودم کارهام رو ارزشمند بدونم، این چند روز اینقدر کارهای ارزشمند در خودم پیدا کردم که مدام داره این جمله توی ذهنم تکرار میشه که پس من بی نهایت ارزشمندم که اینهمه عمل ارزشمند ازم سر میزنه.

برای اینکه پی ببریم به ارزش کارمون، بیایم خلاف(حالت بد) اون رو بصورن گذرا ببینیم. بعد متوجه میشیم چقدر کارمون ارزش داره. البته این نباشه که مدام به حالت بدش توجه کنیم، یکی دوبار که دقت کنیم، دیگه متوجه میشیم داستان چیه و تک تک کارهامون رو با ارزش می بینیم ناخودآگاه.

مثال اول: اگر همسرمون(طرف مقابلمون) بگه بریم مسافرت، خودمون خیلی دوست داریم بریم و قبول می کنیم. این همراه و پایه بودن ما ارزش داره. حالت بدش: اگر همسرمون بگه بریم مسافرت و من با نق و نوق قبول نکنم، آیا تو ذوقش نمیخوره؟ پس وقتی قبول میکنم،(حتی وقتی خودم دوست داشتم انجام بدم، از روی اجبار نبوده) باز هم لطف کردم به طرف مقابلم. بازم کارم ارزشمنده.

دوستان در چنین مواقعی من هیچ وقت فکر نمی کردم کار با ارزشی دارم انجام میدم، اتفاقا فکر می کردم کار همسرم ارزشمند بوده که این پیشنهاد رو داده. درستش اینه هم ارزش کار ایشون رو میدیدم و هم ارزش پذیرفتن خودم رو.

مثال دوم: اگر من لباس مرتب و زیبا(حتی راحتی) می پوشم، به طرف مقابلم لطف کردم که این دید خوشایندرو بهش عطا کردم.(بارها شده خودمون از دیدن پوشش زیبای افراد لذت بردیم. اون شخص شاید بخاطر سبک شخصی خودش لباس پوشیده باشه ولی ما لذت بردیم. پس اون در حق ما لطف کرده، کارش ارزش داشته، پس اگر منم تمیز و مرتبم، بخاطر خودم انجام دادم، ولی به اطرافیانم لطف کردم.)

و از همه مهمتر اینکه برای به احساس ارزشمندی رسیدن قرار نیست ما کاری کنیم، وقتی ما کارهایی که بهش علاقه داریم و باب میلمون هستش انجام میدیم، همون ها ارزشمنده. لازم نیست فداکاری کنیم. لازم نیست حرکت خاصی انجام بدیم.

———————–

و در آخر: دیشب فایل اینستای استاد رو دیدم، همون که رفته بودن تمپا برای انجام چندین کار، و در حین دیدن ویدئو چقددددددددر احساس ارزشمندی کردم. اینکه من چقددددر ارزشمندم که خداوند منو در این مسیر قرار داده. مردم، جمعیت 99 درصدی که درگیر چیزای بی خودین، و من چقدر ارزشمندم که جز این یک درصدم که به این مسیر هدایت شدم. چقدر ارزش و خوبی در من هست که من الان اینجام. تا الان به خودم نامهربونی کرده بودم که این حجم از لیاقت و ارزشمندی رو در خودم نمی دیدم، و قول میدم توجه کنم به خودم، به خدای درونم، به مهربونی ها و خوبی هام…

از تمام دوستان عزیزم که با کامنت هاشون کمک کردن تا به این درک ها برسم بی نهایت ممنونم. شاد و ثروتمند باشیم.