سریال زندگی در بهشت | قسمت 172

سلام خدمت تک تک همسفران سریال زندگی در بهشت .

دوباره شوقی بینهایت وصف ناپذیر و حسی که نمیدونم اسمشو چی میذارن ، سرو کلش تو مغزم پیدا شده .

میخام که این آتیش رو بخابونم ، راهی جزء نشستن پشت کامپیوتر و کلیک کردن روی این قسمت از سریال زیبای زندگی در پارادایس برام میسر نبود . پیکسل های رنگی صفحه ی مانیتورم و تصویر های زیبایی که مریم جون شایسته ی عزیز با دوربینش ثبت کرده ، تلفیقی عمیق و پایان ناپذیر بهم میده که نمیتونم از کنار این زیبایی ها ساده رد بشم .

عاشق تصویر برداری و شکار لحظه های زیبا هستم که مریم جون عزیز همواره و به مراتب این وظیفه رو به گردن گرفتند . شکار و پیداکردن از دل زیبایی ها که محیط پیرامون و اطراف مریم جون شایسته عزیز رو احاطه کرده .

دوری 360 درجه از فاضای سبز و رمانتیک پارادایس و در آخر رسیدیم به سولار . ایده ای که به ذهن استاد عباسمنش رسیده اینه که با سولار یه نور افکن روی تنه ی یه درخت نصب کنند و روشنایی اون محوطه رو بدون کابل کشی اجرا کنند ، ایده ای در نهایت سادگی و قابل اجرا که کلی از کارها رو راه میندازه . تکنولوژی آمریکا واقعاً پیشرفته گی خاص خودش داره که از هر موضوعی که به ذهنت برسه میتونی با کیفیت ترین شونو داشته باشی …. مثلاً همین ایده ای که استاد میخان تو پارادایس اجراشکنند ، مثل آب خوردن جور شده از اینترنت سفارشش دادن و الان میخان اجراش کنند . قابل تحسینه ، عشق و علاقه ی وحشتناک شدید کد بانوی پارادایس و استاد عباسمنش برای خلق یه درب کوچولوی نقلی واسه مامان طلا که اون جوجه های خوشکل شو بهشون برسه . نصب این درب نقشی کلیدی در بزرگ شدن و پرورش این بچه های زیبا داره . یه دژ قدرتمند جلوی حیوونای وحشی و یه درگاه برای دیدن زیبایی ها و تجربه ی قدم نهادن روی چمن ها و علفزار های پارادایس .

محیط پارادایس با تمام زیبایی ها و قشنگی هاشو برای مدت محدودی میذاریم کنار، وارد آشپزخونه ی نقلی و چوبی میشیم ، وسط تصویر کد بانوی خوشکل مریم جون با لبخندی ملیح و زیبا ، یه قابلمه با آب جوش و چند دونه تخم مرغ سفت شده ، دو دبه ی پلاستیکی شسته رو تمیز شده که درب شون باز هست و وارونه روی میزه . مواد لازم مهیاست : چند دونه پیاز خورد شده ، دو سه دونه فلفل دلمه سبز رنگ ، تعدادی فلفل تند و ادویه ی کاری جهت استخراج یه سرکه ی تخم مرغ مرغوب . نهایت زیبایی در فضای آشپزخونه چوبی به چشم میاد .

میایم از بهشت بی کران و ملکوتی بیرون ، راهی یه سفر کوچیک اما نزدیک پارادایس میشیم . در روزی آفتابی ، هوایی دلچسب و دل انگیز با مردمانی دوست داشتنی در ساحلی زیبا با ماسه هایی از جنس مرجان . سفیدی این ماسه ها دم از نظافت همیشه گی میزنن . اینجا رو میشه در سانت به سانتش کله ی زیبا رو بکار برد . راه رفتن و قدم برداشتن روی ماسه های سفید و مرجانی حس و حالی میده که انگار تمام سلول های زنده ی بدنت بیدار میشن و همه به تکاپو میفتند .

آسمانی آبی همراه با هوایی آرام و معتدل با نسیمی ملایم منجر شده تا موج های نرم و ملایمی لب این ساحل براه بیفته و نگاه هر بیننده ای رو به خودش جلب کنه که دور زدن تو این نقطه حس و حال هر مخلوقی رو دگرگون میکنه . کیه که با این زیبایی ها دور تا دورش گرفته باشه و به زبون نیاره که : خدایا شاکرم که منو هدایت کردی به این همه زیبایی و تمیزی . کلامم از وصف این توصیف ها بند اومده . فقط میتونم لذت ببرم و خیره بشم به نظمت .

قدرت تخیل و تجسمی خلاق منجر به ساخت هشت پایی از جنس ماسه های مرجانی کنار این اقانوس شده ، لابلای پاهای هشت پای ماسه ای مون یه مخلوق دوست داشتنی وایستاده ، با پیرهنی گلگلی ، شلوارکی که تا روی زانو رسیده ، عینکی آفتابی که رنگشم زرده و در آخر کلاه گپی که رو کله اش گذاشته ، ما بهش میگیم استاد عباسمنش ، چقدر زیبا تونستم شما رو توصیف کنم با سادگی هر چه تمام تر .

دقیقه ی 10:54 پرنده ای با نوک کشیده ، پا هایی بلند ، چشمانی درشت ، پر هایی رنگارنگ که روی سرش دو تا پر میرن به طرف عقب همانند دو تا شاخک ، این آفریده رو نمیشه با متن نوشتن توصیفی براش قرار داد ، حتما باید بری دقیقه ی 10:54 رو نگاه کنی تا به بزرگی و زیبایی این مخلوق پی ببری . تا بهتر درک کنی که فرهنگ این مرز و بوم در بالاترین سطح قرار داره که پرنده میاد لب ساحل و با مردم همراه میشه . قائل بودن و احترام گذاشتن به حقوق حیوانات به صورت واضح تو این کشور خودشون به نمایش میذاره ….

میانه های این فایل عکسی رو شاهدیم از یه رابطه ی عاشقانه ، توام با احترام و عزت از مریم خانم کد بانوی پارادایس و سید حسین عباسمنش شخصیتی که به هر آنچه خواسته دست پیدا کرده . میخام بگم : براتون آرزوی خوشبختی دارم که الگو ساز و باور ساز میشین برای منی که هنوز رابطه ای رو تجربه نکردم و به خودم یادآور خواهم شد که منم ازین دست رابطه رو طلبم ، ای خالق من … خودت ابتدای این راه رو بهم نشون بده تا من هم به ایمان به خودت این راهو تا تهش برم و لبریز بشم .

جنب اقیانوس بی پایان و بی کران ، شاهد آبی شیرین از دل رودخونه هستیم . قلعه ای شنی اما دوست داشتنی لب آب شیرین بنا شده . از دور دست های پیداست این سازه ی شنی چون همه جا یکدست و همواره ولی این بنای مامان همانند یه نگین برجسته است در بین این همه قشنگی .

مردی با یه تیشرت آستین کوتاه با بیلچه ای صورتی به دست که در حال خالی کردن ماسه های بیلچه روی زنشه ، همسرشم خوابیده ، در کمال آرامش و عزت واحترام واعتماد بنفس و بی اهمیت بودن به نظر بقیه دارن ازین موضوع لدت میبرند . تو قافه شون تابلوئه ، هیچ اهمیتی نداره ، افرادی که شاهد این صحنه هستند ، چه چیزی ازین صحنه در مخیله شو رد میشه و چه قضاوتی دارن در مغزشون انجام میدن .

خدایا از این همه زیبایی متشکرم .