سریال زندگی در بهشت | قسمت 173

به نام بی نهایتش

سلام به استاد مهربان ونازنین و مریم عزیز و دوستان خیلی خوب سایت

استاد نکته بسیار بسیار مهمی رو اشاره کرد، اینکه حواسمون باشه نعمتها و زیباییها ومهربانیها و عزیزان اطرافمون برامون عادی نشن،اونا هرگز عادی نیستن بلکه اونا عالی هستن.

واقعا جای شکر داره واقعا جای لذت و شادی داره و آدم حق داره که در پوست خودش نگنجه و حس کنه این جسم براش کوچیکه و دوست داشته باشه انقدر بزرگ باشه که کل این آدما و پلیسهای مهربون و کل فضا و ساختمونها و زیباییها و آسمون رو در آغوش بگیره،همه درختا همه مردم همه ساختمونها و خونه ها و ماشینها و تمیزی و نظم محیط و طوفان انرژی که اینجا برپاست و همه تو امواج بزرگش غوطه میزنن.

من اصلا به این مردم و فضا غبطه نخوردم مون خودمو قشنگ اونجا حس کردم، لبخند ملیح و توام با صلح و رضایت استاد عزیز رو که داره سلفی میگره حس کردم.من امواج انرژی و مهربانی و صلح و صفای اون مردم و اون مکان رو حس کردم و خودمو اونجا دیدم که دارم شیطونی میکنم و جیغ میکشم و میرقصم و این ور اون ور میدوم.

شاید این نتیجه یک ندار جدید و بالاتر باشه یعنی یه حالتی که یه ماشین خیلی زیبا رو میبینم انقدر تو زیباییش غرق میشم و ازش لذت میبرم که شاید صاحبشم اینطوری لذت نبره و تحسینش نکنه و بابتش شکر گزاری نکنه.خییییلی حس خوبیه ،فکر میکنم وقتی استاد میگفت با فرکانس خواسته تون هماهنگ بشین تا وارد دنیاتون بشه منظورش همین حالتیه که انگار داریش و انگار مال خودته ویه جا مریم شایسته عزیز هم نوشته بود طوری که دیگه انگار بهش احتیاجی نداری چون جزو مایملک ودنیای تو شده.

این حس و این ارتعاش علاوه بر اینکه باعث میشه کلی از مسیر و از زیباییهای مختلف در تمام ابعاد لذت ببرم باعث میشه یک حس بی نیازی و دارندگی و برازندگی بهم دست بده.ممنونم خدای خوبم😘

گاهی انقدر تو زیبایی جهان اطرافم غرق میشم که یادم میره شکرگزاری کنم اما میدونم که اصل شکرگزاری همین حس و حالته ،همین استفاده درست از نعمات وامکانات اطراف چون بصورت ناخودآگاه فرکانس شکرگزاری خودش جاریه.فکرشو میکنم که اگر این مهارت و هنر دیدن زیباییها و نعمتها و الوهیت وجود انسانها رو خیلی بیشتر از اینها درک کنم فارغ از اینکه جقدر نعمت وارد زندگیم میشه ، چقدر از اون لحظات و زیباییها لذت بردم و چقدر حس خوب رو تجربه کردم.

اون موقع که استاد عزیز داشت در پلیسها و مهربونیهاشون و رفتار فوق العادشون با مردم با اون یونیفرمهای زیبا و منظم و هیکلهای ورزیده و آماده خدمت عاشقانه صحبت میکرد دوست داشتم تک تک اون پلیسها رو بغل کنم و از صمیم قلب ازشون سپاسگزاری کنم و دستشون رو ببوسم که اینقدر جدای از انجام خدمت ،عشق و انرژی رو در جهان جاری میکنن.

برام سخته کلمات و جملاتی رو پیدا کنم برای تحسین این مردم الهی که هیچ حواشی ندارن نه جنسیت براشون مهمه، نه سن و سال ،نه طرز پوشش، نه جیغ زدن و دویدن و سروصدا کرد و غیره تا همشون هم هماهنگ در تشدید این شادی و رقص و خنده و لذت و سروصدا و خوشگذرونی همدست هستن.اصلا من با دیدن شادی اینها و خود بودن و واقعی و اصلی بودنشون وحرکات و رقصهای الکی پلکی و صرفا جهت شادی وسرگرمی ، به حالت مراقبه فرو رفتم.انگار قلبم میخواست از سینه ام بزنه بیرون و خوشحالم که من هم کاملا توی اون فضای ارتعاشی بودم و حضور داشتم البته هنوز هم هستم.

عااااشق اونهایی هستم که اصلا فکر نمیکنن که بالا زدن بلوز و یا رقصیدن با بی نظمی و جیغ زدن و سروصدا کردن و تکون دادن کمر و زبون درآوردن جلوی دوربین باعث بشه آبروشون بره و یا اینکه بی ادبی محسوب بشه،اونها انقدر به فکر شادی و لذت بردن از اون event که خودشون برای خودشون علم کردن و مهم کردن تا فرصت دوباره ای برای شادی و لذت و تفریح داشته باشن که اصلا فکر اینکه بیان بشینن این رفتار رو دیگران تایید میکنن یا نه؟ جزو آداب هست یا نه رو ندارن و در واقع توی اون زمینه خیلی خیلی از کشورهای جهان سوم و جهان دوم جلوتر هستن.ومن با تمام وجود این پیشرفت و تغییرشون رو تحسین میکنم و بهشون تبریک میگم.

چقدر خوبه که اکثرشون لباس تیم مورد علاقشون یا کلاه یا چراغ یا علامتی از تیمشون رو با خودشون دارن تا حس وحدت و هماهنگیشون با جمع و با تیمشون بیشتر باشه.

خودشون خودشون رو مدیریت میکنن و خیلی منظم صندلیها رو چیدن و عبورو مرور و ورود و خروجشون هم خیلی منظم و در کمال صلح و آرامش و با فاصله منظم هست.

تزئینات و تبلیغات زیبای تیم تمپا با رنگ آبی و صاعقه طلایی که همه جا دیده میشه رو تحسین میکنم ،خیلی هم با ذوق و سلیقه درست شدن،حتی پله های استادیوم رو هم آبی کردن وروش طرح کشیدن.

این بیرون هم یک جووفضای کاملا متفاوت و شاد برپاست و مجری و برنامه خودشون رو دارن،یعنی از همون به ظاهر محدودیت کلی فان و فرصت برای خودشون ساختن و چه جو و فضایی هم براشون فراهم شده، زیبا و آراسته و تمیز ،حتی مانیتور بزرگ هم براشون گذاشتن.

فضای بسیار زیبا و مزین با نور و روشنایی و رنگ و عشق در down town تمپای زیبا،با اون فضای بسیار تمیز و امنیت بالا هر کدومش ارزش گنجینه قارون رو داره و میشه از هر کدومشون کلی لذت برد.

وااااقعا اینها عادی نیستن عااااالی هستن.

چقدر جهان میتونه جای زیباتری برای زندگی بشه، چقدر هماهنگیها و لذتهای دسته جمعی و شادی کردنها و فرکانسهای جمعی میتونه بیشتر باشه و جهان رو به بهشت برین تبدیل کنه و هر انسانی فرشته شادی باشه که داره توش لذت میبره.به قول استادعزیز چقدر همه چیز سرجاشه و همه چیز خوبه.

اون فضای متحرک اتوبوسی بسیار زیبا با صندلیهای چوبی بی نظیر که استاد توش سرک کشید چقدر زیبا و آراسته و نورپردازی شده هست و قابل انتقال، و توی همچین رویدادهایی مورد استفاده عموم قرار میگیره.الهی شکر

اینا انقدر بی بهانه شاد هستن که اصلا زیاد خود بازی رو هم نگاه نمیکنن وبیشتر دارن کار خودشون رو میکنن.😂

چقدررر عالیه هیچ کس ماسک نداره و راحت وریلکس تو هم وول میخورن.😂

خود بازی و فضاش برای من هم کاملا جدید هست ،پوشش و ایمنی کل بدن و محافظ صورت و تور و توپ کوچیک و فضای کوچیک خیلی برام جالب هست و تنوع و فراوانی این بار در بعد ورزش رو به ذهنم القا میکنه.خیلی جالبه که زمین واقعا یخی هست نه یک سطح لیز، نمیدونم چطوری این فضا رو ایجاد کردن و بازیکنان سردشون نمیشه و یخ آب نمیشه ولی کلیتش نکات جالبی داره.

تعادل و کنترل بازیکنان با اون کفشها و اون توپ کوچیک و سطح کاملا یخی قابل تحسین هست، حتی داورها هم کفش مخصوص دارن و سر میخورن تو میدان بازی .مانوور بچها با این تجهیزات و سطح یخ زده عالیه.تخته های روی ساق دروازه بانها و استفاده از اونها برای دفاع از دروازه هم جالب هست.

مریم شجاع و مهربان هم تو پارادیس تنهایی با خدای خودش داره صفا میکنه و من عااااشق فضای تنهایی و سکوت هستم.

ممنون از استاد و مریم نازنین بابت این سریال زیبا و این فایل پرانرژی و رنگارنگ.

🥳🤠🥳🤠🥳🤠🥳🤠🥳🤠🥳🤠🥳