دیدگاه زیبا و تأثیرگزار علی عزیز به عنوان متن انتخابی این قسمت:
به نام رفیقم، رفیق هدایتگرم که من رو اینجا آورد❤️
✔️خدای من! بازم تمپا! کولونی هیجان…شهر زیبای بهشتی! هر وقت استاد میاد اینجا، یه خبر خوب هست!
✔️چقدر مسیر تا محل مسابقه زیبا، تمیز و رویایی بود! عاشقشم
✔️دیدن این مسابقه و تماشاگران این مسابقه، من رو به سالهای دور برد…. از سال ۷۰ تا سال۹۶، بیست و چند سال، من طرفدار قدیمی ترین تیم فوتبال ایران بودم و همیشه توی استادیوم . توی گرما و سرما من اونجا بودم، توی استادیومهای مختلف شیراز، تا تیم نارنجی پوش محبوبمان، برق شیراز را تشویق کنم،
شما کاملا درست میگویید، استاد عزیز. از یک جایی، سکوهای استادیومهای شیراز، محل عقده گشایی های قبیله ای و شعارهای نژاد پرستانه و توهین و فحاشی به زمین و زمان شد….و قدیمی ترین تیم فوتبال ایران را منحل کردیم رفت…حالا دیگه تیمی نداریم، چون از بازیهایش لذت نمیبردیم….چون توی بردهایش هم دنبال فحاشی به داور و سیستم برگزاری بازیها و فدراسیون و نظام کشورداری! و….بگیر تا قیافه ی همدیگر بودیم!
تیم از لیگ برتربه دسته های پایین سقوط کرد تا منحل شد! افتخار ما تماشاگران بی ادب و خشمگین و غمگین، انحلال تیمی بود که از ۱۳۲۵ فعالیت کرده بود!
حالا، زیباترین استادیوم ایران را برایمان ساخته اند، ولی دیگر تیمی نداریم تا تویش بازی کند! حالا داستان نوجوانی و جوانیهایم، توی استادیوم های ارتش و حافظیه شیراز، به افسانه شبیه است! هیچ یک از جوان‌های امروز و بچه های خودم باور نمی‌کنند!
چقدر زیباست لبخند! چقدر زیباست حال خوبی که بین تماشاگران، مسری است! چقدر عشق است، دیدن یک حرکت زیبا از یک بازیکن و بزرگ کردن ابعاد آن با غریو شادی و شور!
✔️راستی حالا که اینها رو نوشتم،یکی از بزرگترین معماهای زندگیم برایم روشن شد! چرا آنهمه شور و خنده و عشق سالهای دور، از استادیومهای شیراز پر کشید؟ چون تماشاگران، به مرور از تماشاگران شاد و بی غم لیگ تخت جمشید، به تماشاگران خشمگین و سیاسی و بی ادب دهه ۸۰، تغییر ماهیت دادند! چون ما بی ادب و خشمگین شدیم…چون تمام عقده های زندگیمان را به استادیوم میاوردیم تا دسته جمعی فریاد کنیم!
چقدر عجیب است این قوانین جهان هستی!
چقدر بدیهی و واضح است، قانون مدارها و فرکانس!
چقدر زیباست، زندگی
✔️چه بازی معرکه و عجیبیست این هاکی روی یخ! قوانین بدیهی و واضح فیزیک را به چالش میکشد! حرکت بازیکنان، با این سرعت، روی یک تیغه باریک و روی یخ، خیلی احتمالات را به ذهن، متبادر میکند! اینکه استفاده از قوانین و تن دادن به اصول، می تواند چه نتایج خیره کننده و عجیبی بدنبال داشته باشد! این ، فقط وزن بازیکنان است که این شتاب خیره کننده را روی یخ به آنها میدهد! ولی، وزنشان روی این تیغه باریک و در مواجهه با این اصطکاک ناچیز! در واقع، آنها هم دارند روی همین زمین ما راه میروند…با همین وزن ما، ولی به سرعتی چند برابر ما، که به یک گوی و چند تا چوب، جذابیتی فراتر از عرف میدهد و چند هزار نفر را دور هم جمع میکند برای دیدنش! چقدر فوق العاده است، این خرق عادت! این رفتن به دنیاهای جدید! این امتحان کردن چیزهای عجیب و جدید!به یاد حرف استاد درباره استفاده درست از قوانین جهان هستی افتادم، که میتواند آدم را تا ثریا بالا ببرد! این مدل اسکیت کردن، احتمالا اولش خیلی سخت بوده! مثل شنیدن و شنیدن و شنیدن فایلهای صوتی، حین مسافرکشی با پیکان دنده آرژانتینی
✔️چقدر حال خوش، مسری است چقدر استادیوم خوب است! چقدر حال آدم را بهتر میکند دور هم جمع شدن! برد و باخت، خیلی مهم نیست، با هم بودن مهم است! رقص دسته جمعی و لبخند دسته جمعی! جیغ دسته جمعی! چقدر خوب است!
✔️چقدر خوب است که با شما، توی وبسایت عباسمنش هستم! چقدر لبخند م الان واقعیست! چقدر دوستت دارم، سید حسین عباسمنش! چقدر دوستت دارم مریم بانوی مهربان! چقدر دوستتان دارم، دوستان عزیزم!❤️
منتظر نظرات زیبا و تأثیرگزارتان هستیم.
برای دیدن سایر قسمت‌های «سریال زندگی در بهشت»، کلیک کنید
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD455MB30 دقیقه
سلام استاد عزیزم.
امشب بعد مدت هاست که دارم کامنت مینویسم.
از نکات مثبتی که در این قسمت سریال زندگی در بهشت دیدم میتونم بگم که شگفت زده شدم.
واکنش متفاوت مردم‌آمریکا به دوربین که در قسمت های مختلف سفر به دور آمریکا و زندگی در بهشت دیدم جذاب ترین بخشه که نه تنها از دوربین فرار نمیکنن بلکه دست به شیطنت و شوخی و شادی جلوی دوربین میزنن که برای من خیلی جذاب بود که برخلاف چیزایی که من از مردمان کشورهای دیگه دیده بودم نه تنها ناراحت نشدن بلکه استقبال هم کردن.
شور و نشاط و هیجان مردم تمپا چه در بازی ه فوتبال آمریکایی و چه در هاکی تحسین برانگیز بود و آزادی که بهشون داده شده که برقصن،بخونن،بپرن و یا مثل بعد بازی فوتبال آمریکایی همگی با هرقایق و کشتی که دارن تو رودخونه حرکت کنن و تحسین برانگیز تر و جالب تر برای من این بود که اون هایی که به هردلیلی نتونستن در استادیوم باشن نه تنها ناراحت نشدن و اخماشون تو هم نبود بلکه داشتن از تماشای بازی در هوای آزاد لذت میبردن و امکان دیدن بازی هم برایشون در خارج استادیوم هم فراهم بود و همون شور و حالی رو داشتن که کسی که در استادیومه میتونه داشته باشه.
با دیدن خلاصه بازی هم واقعا هیجان به وجودم وارد شد و اتفاقا تیم های آبی رو دوست دارم که تیم تمپا هم آبیه.
عاشق بازی کردنشون بودم و عاشق صدای پرشور و هیجان تماشاچی ها که بعد مدت ها این صدا رو میشنیدم که به استادیوم حال و هوای متفاوت ، مثبت تر و شادتری داده که قابل احساسه.
از رقص بین دو نیمه اون خانم بگم که بسیار بامزه و قشنگ بود که با دو چراغ دستش به شکل جالبی میرقصید و شادمانی رو به همه هدیه میکرد.
برای من جالب بود که بعد زمین خوردن بازیکن تیم میامی بازی از سر گرفته شد و تا آخر بازی برخلاف اونچه که همیشه دیدم نه بحثی پیش اومد،نه دعوایی و نه اعتراضی به داور و از همه بهتر این بود که مردم واکسینه شدن و دیگه مجبور به تحمل ماسک و پنهان کردن لبخند پر انرژیشون از هم نیستن ،نگرانی هم ندارن از مبتلا شدن به بیماری و میتونن دوباره کنار هم برقصن،فریاد بزنن،خوشحالی کنن و با حضورشون در اون مکان و خوشحالی کردن به هم انرژی بدن تا حالشون عالی تر و مثبت تر باشه تا اتفاقات عالی تری رو در زندگیشون رقم بزنن.