سریال زندگی در بهشت | قسمت 173

استاد دیدن سریال های “زندگی در بهشت” و “سفر به دور آمریکا”، چقدر دیدگاه من رو نسبت به آمریکا تغییر داده. من قبلاً به خاطر چیزایی که رسانه ها و مدرسه بهم گفته بودن، دیدگاه خیلی منفی ای نسبت به آمریکا داشتم. یادمه وقتی مدرسه میرفتم، هر روز بعد از مراسم صبحگاهی، مدیر مدرسه مون از ما می خواست که بر علیه آمریکا شعار بدیم. هر روز مدیر مدرسه بهمون میگفت با صدای بلند “مرگ بر آمریکا” بگید تا صداتون به امریکا برسه. ما هم باور می کردیم و گلومونو پاره میکردیم تا بهتر صدامون برسه به آمریکا. من مجری مراسم های مدرسه بودم و کل مراسم های ۲۲ بهمن (سالروز پیروزی جمهوری اسلامی)، ۱۲ بهمن، روز قدس و … من برگزار می کردم. الان که یادم میاد، اون موقع ها چقدر بدون فکر به این کارام افتخار می کردم. یادمه ما یه مزرعه داشتیم که با شهرمون یه ساعت فاصله داشت. وقت برگشتن از مزرعه، من و دوستام پشت ماشین وانت پدرم می نشستیم و توی این یک ساعت، یکسره علیه آمریکا شعار می دادیم. می خوام بگم که اصلاً دست خودمون نبود و ذهن ما جوری برنامه ریزی شده بود که این دیدگاه منفی به آمریکا توی ناخودآگاهمون نقش بسته بود. الان که یادم میاد، خنده ام میگیره که بابا، یه کم فکر کن… آخه توی اون بیابون این شعارا چه تاثیری روی آمریکا داره یا کجاش به ضرره کشور آمریکا میشه.

یا یه نگاه منفی دیگه ای که درباره آمریکا توی ذهنم بود این بود که این کشور بی قانونه و هرکی هر فسادی که بخواد انجام میده. یادمه هر وقت فردی توی محله یا حتی خونه قانون شکنی می کرد، بابام میگفت: “اینجا ایرانه. اینجا آمریکا نیست هر کی هر کاری دلش خواست بکنه و هیچ قانون هم نباشه”. از طرف دیگه، هر روز از اخبارهزاران مورد منفی درباره کشور آمریکا می شنیدم. تا اینکه خدا رو شکر با استاد عباس منش آشنا شدم تا زندگیم رو از نو بسازم. بعد هم پیگیر سریال های “زندگی در بهشت” و “سفر به دور آمریکا” شدم. وقتی این صحنه های زیبا از مردم آمریکا رو توی این سریال ها دیدم، متوجه شدم که واقعیت کشور آمریکا، میلیاردها درجه با آنچه به من درباره آمریکا گفته شده، متفاوته. الان که رفتار و نگاه قبلی نسبت به کشور آمریکا یادم میاد، چقدر ناراحت میشم از اینکه بدون آگاهی این کارا رو کرده بودم و چقدر الکی این همه باور منفی توی ذهنم جا داده بودم. الان با دیدن تصاویر واقعی از آمریکا، دارم چقدر تلاش می کنم تا افکار قبلی رو از ذهنم دور بریزم. تصاویر این قسمت از سریال، خیلی روی ذهنم تأثیر گذاشت تا نگاه منفی قبلیم از بین بره. نکاتی که توی این قسمت برام جالب بود این بود که:

چه ورزشگاه زیبا و تمیزی بود و چقدر مردم لحظه های قشنگی رو سپری می کردن. چقدر ساده از یک بازی لذت میبرند. هر فرد یه صندلی کمپینگ آورده بود و داشتند مسابقه رو کنار هم نگاه می کردن. همه جا نظم برقرار بود. مردم از مرد و زن، پیر جوان نشستن در کنار هم و هر فردی داره به سبک خودش لذت می بره. هیچکی به دیگری توهین نمیکنه. با اینکه دختر و پسرای جوون با پوشش آزاد کنار هم هستن، اما هیچ کس نگاه بد به دیگران ندارن و هیچکی زنا و دخترا رو اذیت نمی کنه و کاملا امنیت هست. با اینکه مسلمان نیستن، اما همه شرم و حیا دارن. خانم ها و آقایون با آزادی پوشش، دارن از تماشای مسابقه لذت می برن و چقدر به هم احترام میزارن خصوصا به خانما. نکته جالب اینجاست که من ندیدم خانما آرایش غلیظ داشته باشن و چقدر ساده بودن. با وجود این همه جمعیت، ذره ای آشغال در آن محوطه که در اختیارشان بود به چشم نمی خوره. پلیس ها خیلی مهربان و خوش برخورد کنار مردم دارن می خندند. چقدر امنیت و صلح تو این فضا حاکمه. هرچقدر ریز شدم ندیدم یه نفر سیگار دستش باشه که بخواد ته سیگارش کف خیابون بیفته.

چقدر جلوی دوربین شما با مهربونی، شادیشون رو نشون می دادن. دارم توی این تصاویر می بینم که چقدر آمریکایی ها دوست داشتنی هستن و چقدر انرژی مثبتشون حتی از توی تصاویر حس می شه. مردم چه نظم فوق العاده عالی ای تو خروج از استادیوم داشتن. خیلی با آرامش و در نهایت شادی از پله ها میومدن پایین. با اینکه مشروب خورده بودن و نوشیدن آب جو در اون محل آزاد بود، اما هیچ فردی قانون شکنی نمی کرد و نظم رو به هم نمی ریخت. واقعا این کشور فوق العاده است. از خدای خوبم سپاسگزارم که منو به این تصاویر زیبا و مسیر شادی هدایت کرد.