سریال زندگی در بهشت | قسمت 174

سلام به استاد عزیز، خانم شایسته و دوستان خوبم

وقتی قبل از دیدن ویدیو، متن رو خوندم با خودم گفتم من که هیچ ذهنیت بدی درباره آمریکا ندارم. پس چیزی برای نوشتن ندارم. ولی همینطور که فایل رو میدیدم کم کم چیزهایی یادم اومد از گذشته و ذهنیت های بدی که قبلا درباره ی آمریکا و کلا کشور های پیشرفته داشتم و جالب اینجا بود که با دیدن فایل های سفر به دور امریکا و زندگی در بهشت این ذهنیت اینقدر آروم آروم حذف شده و جاش رو به ذهنیت های خوب داده بود، که من فکر میکردم هیچ وقت هیچ ذهنیت بدی درباره ی آمریکا نداشتم و این برام خیلی جالب بود.

یکی از ذهنیت های بدی که من قبلاً داشتم این بود که آدم های آمریکا خیلی خودشون رو بهتر و با کلاس تر از کشور های در حال توسعه مثل ایران می دونن و خیلی براشون جالب نیست که باهاشون معاشرت داشته باشند. البته توی همین سریال زندگی در بهشت متوجه شدم که چنین دیدگاهی دارم. چند قسمت از سریال هست که یکی همسایه های استاد در تمپا که چهار تا پسر داشتن آخر هفته اومدن پرادایز. من هر لحظه از این قسمت ها با خودم می گفتم الان یه اتفاق بدی میفته. :) دقیقاً هم نمی دونستم چه اتفاق بدی ولی همش استرس داشتم تا زمانی که این دوستان برگشتن به تمپا و یک روز نگذشته زنگ زدن که اگر اجازه بدید می خوایم دوباره برگردیم. اینجای داستان انقدر ذوق زده و شوکه بودم که چندین بار این قسمت ها رو دیدم. این فروتنی آدم های آمریکایی واقعا برام جدید و جالب و هیجان انگیز بود. بعد از دیدن همین لحظات توی سریال، یه آرزوی بزرگ و قشنگ برای اومدن به آمریکا توی وجودم شکل گرفت. انگار که این یکی از بزرگترین ترمز هایی بود که داشتم و خودم هم متوجه ش نبودم. البته من توی ایران هم همین ذهنیت رو داشتم. نمی دونم به چه دلیل ولی فکر می کردم تهرانی ها خودشون رو بالاتر از شهرستانی ها می دونن و اگر من مهاجرت کنم به تهران قطعاً توی اولین برخورد هام ضایع میشم و احساس کوچیکی می کنم.

یکی دیگه از ذهنیت های بد من در مورد آمریکا این بود که بچه های یک خانواده چون نسبت به ایران حق و حقوق بیشتری دارن و از ۱۸ سالگی کاملاً می تونن مستقل باشن و … خیلی بچه های سرکشی خواهند بود و پدر و مادر به سختی می تونن کنترلشون کنند. بعد از دیدن چند خانواده که به عنوان مهمان به پرادایس اومدن چند نکته ی فوق العاده رو فهمیدم: اول اینکه در عین مهربانی و محبت زیادی که بین افراد خانواده در جریان هست، قوانین خیلی محکمی هم دارند که هم پدر و مادر خیلی خوب این قوانین رو اجرا می کنند و هم بچه ها هیچ سرکشی ای در برابر چیزی که ازش منع شدن ندارن. برخلاف اینجا که توی فامیل خودم هم پدر و مادر هایی که دیدم اکثراً مطیع بچه ها هستند و هم بچه ها وقتی از چیزی منع می شوند، پنهانی یه راهی پیدا میکنند برای انجام دادنش. و این قانون مندی توی خانواده های آمریکایی خیلی خیلی برایم قابل ستایش بود و هنوز هم باورم نمیشه چطور یه بچه انقدر خوب می تونه ذهنش رو کنترل کنه و به دستوراتی که به صلاحش هست عمل کنه.

دومین چیزی که در مورد این بچه ها برام خیلی جذاب بود این بود که هر بچه ای توی خانواده اجازه داره علایق خودش رو دنبال کنه، اگر دوست داره به جای بودن توی جمع بره توی اتاق کتاب بخونه سرزنش نمیشه. اگر دختری بخواد توی سن راهنمایی و دبیرستان همچنان با عروسک هاش بازی کنه بازم بین بقیه بچه ها با همین علایقش پذیرفته میشه و کسی مسخره ش نمی کنه. و بچه ها خیلی با هم مهربون و سازشگر هستند.

یکی دیگه از ذهنیت های اشتباه، که واقعا فکر نمی کردم اشتباه باشه و خلافش رو توی سریال دیدم این بود که کنار ساحل که همه ی افراد کمترین نوع پوشش خودشون رو دارن هیچ وقت کسی با پوشش کامل نمی تونه حضور داشته باشه و خیلی معذب خواهد شد، همه نگاهش می کنن و در کل جایی برای یک آدم محجبه توی این مکان ها نیست و باید قید این تجربه ی شیرین رو بزنه و اون جایی که کنار ساحل خانمی رو دیدم که با حجاب کامل و البته زیبا در کنار خط موج و در بین جمعیت زیادی از افراد با ظاهر متفاوت خیلی راحت قدم می زد و لذت می برد بدون اینکه هیچ مشکلی براش پیش بیاد، یکی دیگه از تحسین های بزرگم برای مردم آمریکا رقم خورد. واقعا از ته دل ستایششون کردم. توی همین ایران یادم میاد وقتی که با جمع خانواده می رفتیم لب دریا و یکی از اقواممون همیشه با چادر می رفت توی آب چقدر پشت سرش همه مسخره ش می کردن و به نظرشون کار ضایع و بی کلاسی بود. و به همین دلیل فکر می کردم توی آمریکا که دیگه این تفاوت خیلی بارز تر هست و آدم های محجبه خیلی خیلی بیشتر باید مسخره بشن و کاملاً خلاف این رو توی این مستند دیدم.

استاد و خانم شایسته عزیز واقعا به خاطر تولید این مستند ها ازتون سپاسگذارم. نمی دونم واقعا از چه راه دیگه ای ممکن بود بتونم انقدر آروم و بدون تلاش خاصی، انقدر باور های زیبایی برخلاف ترمز های قوی ذهنم پیدا کنم. امیدوارم بتونید این راه رو تا همیشه ادامه بدید.

با سپاس