سریال زندگی در بهشت | قسمت 174

سلام خدا قوتتون بده

مریم اسکندری هستم 23ساله

پدر من از اون دسته از آدماست که 90%زمانی که منزل هست رو فقط اخبار میبینه,حساب کنید من از بچگی چقد باورهای مخرب از جامعه خودمون و کشورهای دیگه مثل عراق,افغانستان,سوریه,یمن,امریکا و…دارم

من آمریکا رو یه کشوری تصور می کردم که مردمش هر روز دارن اعتراض می کنن بر علیه سیاست های ظالمانه ی دولتشون و پلیس ها با لباس زرهی و اسلحه و باتوم و کلاه جنگی و ماشین آب پاچ مردمو دور می کنه و هر روز اونجا دعوا,پلیسا مردم سیاه پوست رو می زنن و می کشن و زن ها و مردها به همسرشون خیانت می کنن,البته اینو از فیلم ها برداشت می کردم,مثلا اگر زن یا مرد میرفت سرکار و خونه خالی می شد و اونیکه خونست سریع یه جنس مخالف میاورد خونه و به همسرش خیانت می کرد,من فکر می کردم که فوق العاده نژادپرستن و اگر ما مهاجرت کنیم و بریم آمریکا و از ما بپرسن که اهل کجا هستین و ما بگیم ایرانی هستیم ,به شدت با ما برخورد بدی می کردن و مورد خشونت قرار می گرفتیم,معمولا تو ایران کسانی که زیاد مشروب می خورن,خودشونو کنترل نمی کنن و کارهای فاجعه ای انجام میدن,ولی توی اون فیلمی که شما فرستادید از ورزشگاه تمپا من نه دعوا دیدم و نه خشونت,نه بی احترامی ,بلکه فقط خوشی بود ,زن ها می رقصن و هر ادایی که دلشون بخواد رو درمیارن و اصلا اینو عیب نمی دونن و خجالت نمی کشن و حتی هیچکسی هم قضاوتشون نمی کنه و نگاه سنگینی روشون نیست و موقعی که شما از اونها فیلم می گرفتید اونها سعی می کردن که خوشحالی بیشتری از خودشون منعکس کنن,من در دوران مدرسه تو کتاب جغرافیا خونده بودم که هوای معتدل هم وجود داره ولی هیچ وقت باورش نکردم و همیشه آرزو داشتم که ای کاش جایی باشه که هوای معتدل داشته باشه و من برم اونجا زندگی کنم,جایی که همه جاش سرسبز باشه و پر از درخت و دریا و دریاچه و یه جای تمیز ,جایی که رو میز و صندلی ها و ماشین ها خاک نگیره و همیشه تمیز باشه,من همیشه آرزو داشتم که جایی باشم که کمه کم روزی یک ساعت بارون بیاد و همه جا تمیز و لطیف و سبک بشه و از نفس کشیدن توش لذت ببرم,دلم می خواست جایی زندگی کنم که خریدن ماشین تمیز و مدل بالا و کولردار خیلی ساده و در دسترس باشه,همیشه وقتی کارتون یا فیلم هایی میدیدم که خونه هایی داره شیروانی و تمیز ,که دور تا دورش چمن کوتاه شده و یکدست باشه که دیواری بین حیاط و کوچه نباشه,همه ی خونه هاش شبیه هم باشه,همیشع فکر می کزدم این فقط تخیل یک نویسنده یت نقاش می تونه باشه و اینا دروغ یا غیر قابل دسترس,خونه ای که استخر و جکوزی داشته باشه که سقف و دیوار های استخرش شیشه ای باشه که نور اونجارو پر کنه و ازش لذت ببری,من از بچگی فکر می کردم که که اسباب کشی یعنی اینکه خونت رو با وسایلش بزاری روی جرثقیل و ببری یه جای دیگه, من هیچ وقت فکر نمی کردم که فکرم تبدیل به واقعیت بشه و بشه خونتو با خودت هر جا دلت خواست ببری,اونم با تمام تجهیزات,اصلا من هنوزم باورم نمیشه که توی ماشین در حال حرکت بتونی حموم بری,دستشویی بری😂آشپزخونه ی حرفه ای داشته باشی,سینک ظرفشویی ,کابینت ,اجاق گاز,لباس شویی,خشکن,تخت,مبل,میز و صندلی صبحانه خوری,کولر,وسایل گرمایشی,برق ,گاز ,خدای من ,خیلی سخته باور کردنش ولی من حتما به همشون میرسم,منی که الان حقوقم ماهی حدودا یک میلیون در سال1400ولی من به همشون میرسم,چقد تو آمریکا همه چیز روساده می گیرن,مثلا وقتی می خوان برن مهمونی هر کسی غذای خودشو میبره و این اوج صمیمیت از نظر من,تو اونجا جز عشق چیز دیگه ای پرسه نمی زنه,خدای من اصلا من نمی دونستم اینهمه حرف تو دلم بود کهونی تونستم بزنم یا به قول استاد خدا داره میگه و من فقط دارم مینویسم,الان چشام پر شده از لشک و بغض گلومو گرفته,خیلی چیزا دلم می خواد,دلم می خواد کلی لباس بخرم ,کفش و کتونی بخرم,ماشین ,خونه,دلم مسافرت می خواد,رودخانه,اسب سواری,هواپیما,قطار,وسایل خونه با بالاترین کیفیت,کلی غذاهای خوشمزه و متنوع تو بهترین رستوران ها و هتل ها,خدایا می خوام همشو توکلت می کنم به خودت

ممنونم از استاد گل و مریم جان گل

دوستون دارم