سریال زندگی در بهشت | قسمت 177

سلام ب همه عزیزان

نکات این فایل:

کارگران ش چقدر همکاری خوبی داشتن باهم، چقدر در صلح و آرامش هرکسی کار خودش رو میکرد، چون هیچکس زرنگ بازی درنمیاره ک از کار بزنه، هرکسی مسئولیت خودش رو انجام میده.

اون پسر جوان ک بین کارگران بود خیلی توجه ام رو جلب کرد، با عشق داشت کار میکرد، عصبانیت و نارضایتی در چهره های هیچ کدوم نبود.

برخی کارگران خوش هیکل بودن، عینک آفتابی، کلاه، لباس های مناسب، نوشیدنی ها، آهنگ گذاشتن، آرام کار کردن، بدون هیچ عجله ای، اینا نشان از احساس لیاقت رو بهم میده.

کسی زورشون نکرده کار کنن، با عشق دارن کار میکنن، ینی حتی با عشق کارگری میکنن، حالا بیا قیافه های کارگرای اینجا رو ببین، از زمین و زمان ناراضی ان از کارگرش بگیر تا کارمندش.

ب قول استاد :من نمی دونم چرا ما ایرانیا کارکردن رو زور می بینیم زجر می بینیم، چرا ما میخوایم بشینیم یه گوشه و بخور بخواب و هیچ کاری نکنیم.

درصورتی ک من می بینم مردم این کشور همه شون، صندوقدار فروشگاه ها و فست فودیا با چهره ای شاد و درصلح دارن کار میکنن، باجه های اطلاعات با عشق و حوصله اطلاعات رو توضیح میدن، نظافت چی ها با عششق تمام تمیزکاری میکنن، کارگرا با عشق و رضایت کار میکنن.

این مردم رضایت از زندگی دارن، از اون کاری ک میکنن رضایت دارن، سپاسگزار هستن، قدردان هستن، با خودشون و مردم سرجنگ ندارن، همیشه آرامش در چهره هاشون موج میزنه‌

ناعمه اگر کاری میکنی، اگر خدمتی داری میکنی با عشق کار کن، مشتری ک مسئول زندگی تو نیست ک دغو دلی تو سر مشتری خالی کنی.

مثلا من میرفتم قهوه از یه کافه میخریدم قشنگ مشخص بود ایشون از کارش و صاحب کارش راضی نیست، ینی من دو دیقه اونجا بودم فهمیدم شخصیت ناراضی شون رو، ینی مشتری میفهمه. حالا یه کافه دیگه رفتم یه آقای خوش برخورد، خوش رو، با نهایت احترام اون قهوه رو میده بهت، خب معلومه کدوم بهت میچسبه، معلومه دفعه بعد نمیری اون کافه.

و چقدر مهمه ک همه ی ما با خودمون و مردم در صلح باشیم و جایی باشیم ک دوستش داریم. مثلا من خودم تا وقتی ک دیدم از کار اداری ام دیگه سیر شدم و اون عشق و مسئولیت پذیری رو اونطور ک قبلا داشتم ندارم، استعفا دادم.

و تا قبلش داشتم با عشق و نهایت احترام با مشتری ها صحبت میکردم و کارشون رو راه مینداختم و وقتی دیدم از کارکردم راضی نیستم دیگه حس عذاب وجدان اومد سراغم.

و یا وقتی تو کافه کار میکردم، با نهایت احترام قهوه رو میزاشتم جلوی مشتری ها، و با ادب و حوصله کارشون رو انجام میدادم و همین باعث میشد احترام متقابل دریافت کنم و رفتار متفاوت از دیگر همکارانم ببینم.

بنظرم حوصله، صبر، احترام، خوش رویی، شاد بودن، خوش برخورد بودن، آرام بودن، در صلح بودن، اینا رضایت از زندگی رو میاره. تا وقتی هم با خودت ب صلح نرسی نمی تونی با دیگران ب صلح برسی.اول از درون خودت شروع میکنی ب تغییر شخصیت.

نکته بعدی عزت نفس خانم شایسته عزیز، در کنار اون همه مرد غریبه، با اعتماد بنفس کامل حضور دارن، و ویژگی خوب دیگه تون کنجکاوی درون تون رو خیلی دوست داشتم ک سرک می کشیدین و از همه جا از داخل ماشین شون فیلم میگرفتین از ابزارهاشون، از اینکه حتی حین کار کردن شون فیلم می گرفتین. واقعا قابل تحسین هست این عزت نفس، این اعلام حضور در مقابل مردهای زیاد و اونم غریبه.

من خیلی از رفتارهای استاد رو ریز میشم و واقعا می بینم ایشون چه فرد محترمی هستن و این خواسته ها در من ایجاد میشه ک پارتنرم این ویژگی هارو داشته باشه.

اهمیت دادن شما ب خانم شایسته بین اون جمعیت، وقتی داشتین با اون آقای سرکارگر صحبت میکردین، میون صحبت هاتون دیدید ک خانم شایسته ازتون فیلم می گیرن دستاتون رو باز کردین و لبخند زدین، و اومدین جلو و با خانم شایسته شروع ب صحبت کردین.

این نشان از اهمیت دادن ب پارتنرم هست، نشان از اهمیت حضورش در اون جمع غریبه. و اینو در خودمم باید تقویت کنم، اینکه دیدیدن بعضیا تا یه جمع غریبه یا یه جمعی وارد میشن اطرافیان شون رو فراموش میکنن و این احساس اهمیت دادن ب حضور افراد قدیمی خیلی مهمه ب نظرم، چه نکته ی اساسی ای بهم یادآوری شد. اینکه مثلا تا یه جمع جدید می بینم دوستای قدیمی مو فراموش نکنم و بچسبم ب جدیدا.بلکه ب همه احساس مهم بودن بدم، اینکه حضور تو برام مهمه.

و و نکته بعدی، ازتون ممنونم خانم شایسته عزیز ک این تیکه رو فیلم برداری کردین. قسمتی ک استاد داشتن با نهایت احترام از خانم هایی ک لباس شنا داشتن عکس میگرفتن و حتی باهاشون ارتباط کلامی گرفتن نه اینکه سریع عکس بندازم الفرار، فرار چرا در کار باشه؟ خدای من چیا من دارم یاد می گیرم چه باورهایی داره در ذهن من شکسته میشه، همینه ک من یه شخصیت مستقل و توحیدی ساختم ک وارد روابط عاطفی شدم اصلا و ابدا چک کردن و نگران بودن برام اهمیتی نداشته، حتی شده بارها گفتم من جلوی تو از زیبایی و خوش تیپی اون پسره تعریف میکنم و بنظرم هیچ اشکالی نداره چون من روح خدایی اون فردو میبینم و آدما همشون برام تکه ای از خدا هستن و همیشه تشویق شدم، من کجا این درسا رو یاد گرفتم؟؟

از رفتار پسندیده ی شما دو عزیز، شما بهترین الگوی روابط من هستین، همینه من ب کمتر از بهترین راضی نیستم و روابطی ک ذره ای بوی وابستگی و کنترل شدن بده رو سریع کات میکنم چون از خط قرمزهام هست.

نکته بعدی دو شخصیتی ک از مرزهاشون گذر میکنن و دنبال تجربیات بیشتر هستن، لیمیت هاتون رو افزایش میدین، مثل اومدن ب باشگاه پینگ پنگ، داشتن تجربیاتی متفاوت و این از عزت نفس بالا میاد، اینکه محدود ب خونه و میز پینگ پنگ خودمون نباشیم، بزنیم بیرون و چندتا آدم حرفه ای تر از خودمون ببنیم و در جمع بازی کنیم تا هم ترس هامون بریزه هم آدمای حرفه ای ببنیم و تحسین شون کنیم.

و رفتار پسندیده ی دیگه استاد ک از خانم شایسته پلاستیک پینگ پنگ رو گرفتن، آقا من این ویژگی رو خیلی دوست دارم و نوعی احترام می بینم، نه اینکه دیگه بعضیا شورش رو در میارن و مثلا کیف خانمه رو هم می گیرن دیگه لوسش نکنید جمع کنید خودتون رو ؛) ولی واقعا این حرکتای ریز رو احترام می بینم ک بدون گفتن و بدون درخواست آقا مشمای خرید یا هر وسیله سنگین رو حمل کنه داوطلبانه.

و آهنگ آخر فایل و تصاویر رویایی درون از پرادایس و فراوانی نعمت و درخت های اطراف شما.

ملکا ذکر تو گویم ک تو پاکی و خدایی، نرم جز ب همان ره ک توام راهنمایی

خدایا من اون راه سرراستی ک تو میگی رو میخوام برم، منو دنبال نخود سیاه نفرست، نزار این ذهن من خودش بگه من میدونم من بلدم، من تسلیم ام میخوام با نشانه های هدایت تو پیش برم، من نمی دونم تومیدونی توام بهم میگی، وظیفه تو هدایته، تو ک این همههههه میلیارد میلیارد جاندار و موجود رو داری در هرلحظه هدایت میکنی، ینی نمیتونی منو ب خواسته ام هدایت کنی؟ ینی نمیتونی خواسته ام رو ب سمت من هدایت کنی؟؟ مگه تا الان برا هزاران درخواستم منو هدایت نکردی؟

چرا میتونی، فقط من یه کم عجولم، هی میگم چی شد پس، تو ب دل نگیر، انسانم و رو مغزم رو اون چیزی ک می بینم حساب میکنم. ز پس صبر تو را او ب سر صدر نشاند.

سپاسگزارم سپاسگزارم