سریال زندگی در بهشت | قسمت 190

حمید حنیف عزیزم‌سلام

سلام و سلامتی و نور و عشق ورحمت الله به قلب سلیمت

هم اکنون صدای سعیده رو می‌شنوی از لاکِ درون!

ازوقتی فایل جدید(تسلیم در برابر خداوند)اومده روی سایت،من مثل لاک پشت رفتم توی لاک خودم و سرتاپا گوش شدم برای هضم صحبت های استاد.

یادمه آخرای فروردین بود،داشتم جلسه ٣ ثروت رو توی دفترم مکتوب میکردم که یک احساس قوی بهم گفت برو سایت رو چک کن،و بعد متوجه شدم بعد از مدت ها استاد اومده جلوی دوربین و فایل بی نظیر توحید عملی ١١ رو ضبط کرده ،وقتی فایل رو دیدم،خیلی دلم میخواست براش کامنت بنویسم ولی همون احساس قلبی بهم گفت الان وقت نوشتن نیست،برو دنبال ایده ی الهامیت،برو کیش …

داستانشو بارها گفتم که چطور هدایت شدم بلیط بگیرم درحالیکه خبر نداشتم اوضاع قراره امنیتی بشه و بعد با هدایت خدا،سفر من به کیش در بهترین حالت بدون یک ساعت تاخیر رقم خورد.

دیروز که این فایل توحیدی آپلود شد،دوباره همون اتفاق افتاد،همون احساس که الان وقت نوشتن نیست،فقط به صدای استاد گوش بده،فقط حرفاش رو هضم کن تا بفهمی دقیقا چی میگه.

خلاصه که ما فعلا در لاک درون هستیم.

دیشب دیدم نمیتونم ذهنم رو کنترل کنم،گفتم بزار برم فیلم های مسخره بازی هامون تو icu روببینم،رشید و حمید و سهراب :))) پایه ثابت های طنز icu!

خب یکم اوضاعم بهتر شد ولی باز همون نجواهای ذهن!دیگه پناه بردم به صدای قرآن که آرومم کنه تا خوابم ببره،وقتی صدای سوره ی حدید کنار سرم پخش میشد ناخودآگاه منو پرت میکرد تو خاطرات آذرماه پارسال که تازه رفتم بودم گرگان،روز های اول انتقالیم بود و من فکر میکردم الان وقت جشن گرفتن این موفقیت که بعد از سالها تونستم با قدرت توحید انتقالی رو رقم بزنم ولی پلن خدا چیز دیگه بود،من واقعا شوکه شدم بودم.

جهان منو تحت فشار قرار داده بود تا ببینه آیا از من چیزی غیر از توحید هم سر میزنه یا نه؟خلاصه که شبا توی اتاق خونه ی مادربزرگم صوت سوره ی حدید رو میزاشتم و میرفتم زیر پتو گریه میکردم،میگفتم حتی خداهم اشک هام رو نبینه فکر نکنه یک وقت کم آوردم :)اون روز ها و شب ها گذشت …من فقط ٣ ماه توی اورژانس و اون اتاق موندم…بعد بازی عوض شد…مطمئنمم اینجا هم بزودی بازی عوض میشه.

نه اینکه اوضاع بد باشه نه!

ولی مهاجرت و مسائل خودش …می‌دونم که میدونی دارم از چه کنترل ذهنی حرف میزنم.بگذریم….

یک چیزی رو یادم رفت اولش بگم،این فایل نشانه ی امروز من بود،وقتی دیدمش اومدم کامنت بخونم دیدم کامنت شما آخرین کامنت این فایله،این ردپات رو قبلا خونده بودم ولی الان احساسم منو دعوت کرد به نوشتن،درحالیکه هیچ قصدی برای کامنت گذاشتن نداشتم،اما مگه میشه از احساس قلبی پیروی نکرد؟

دیروز صبح یک جلسه کاری داشتم با مدیرعاملم،درواقع یک جلسه کاری برای شروع همکاری با یک خانوم جهت فروش بود که به من گفت می‌خوام شماهم باشی،همون کافه ساحلی ،همون ویو دریا …همون آهنگ های شاد…

من و مدیرعاملم یک سمت میز،دوتا خانومم اون سمت…

ایشون صحبت میکردن و من سراپا گوش …از بس این مرد توحیدی و کاردرست و آگاهه…ایشون واقعا یک تاجر بالیاقته…

وسط صحبت هاش مثلا درمورد اخلاقش ،یا ازش کاریش می‌گفت و بعد می‌گفت خانم شهریاری می‌دونن من چی دارم میگم !:) بعد من با خودم فکر میکردم خدایا خانم شهریاری رو از کجا به کجا رسوندی:) خونه ی خوبش من الان باید توی icu بودم درحال گزارش نوشتن یا راند مریض ها،یا توی اورژانس کودکان بودم و داشتم توی سر خودم میزدم که چه جوری کار این همه مریض رو باهم انجام بدم…

حالا نشستم سر میز مذاکره تجاری…اونم کنار این مدیرعامل…

تموم مدت صحبت ایشون،من دستم زیر چونه م و دوتا چشم و دوتا گوش قرض کرده بودم و تموم حواسم پی ایشون و حرفاشون بود،نمیخواستم یک جمله ش رو از دست بدم،مثل صحبت های استاد…

خلاصه که مذاکره ی کاری تموم شد و با موافقت همکاری ،اون خانوم ها رفتند،من موندم و ایشون و صحبت درمورد کار …

وقتی بهشون گفتم من هنوز نگرانم که کارم رو درست انجام بدم و کم کاری نکرده باشم میدونی بهم چی گفت؟

بهم گفت مشکل من و شما میدونی چیه؟من وشما ازونور افتادیم:)دست از خودخوری و نجوا بردار،این کاری که شما می‌کنی دقیقا همون چیزی که من میخوام،داری کارت رو درست انجام میدی کاملا،چرا انقدر خودتو اذیت میکنی؟تو هم مثل من کمال گرایی ولی باید این کمال گرایی رو کنترل کنی.

شاید باورت نشه بعدش لیوان آب رو دستش گرفت و گفت میتونی توی این لیوان یک لیتر آب بریزی؟گفتم نه خب نمیشه!

گفت ببین ثروت و نعمت هم همینجوریه،توی این یک لیوان یک لیتر آب جا نمیشه!باید ظرف رو بزرگتر کنی!

هرچقدر توی این ظرف کوچیک آب بریزی،سر ریز میشه.

هرچقدر آروم تر باشی،کمالگرایی رو بزاری کنار،ظرفت بزرگتر میشه و خود به خود گنجایش دریافتش هم می‌ره بالا …

بعد که صحبت هامون تموم شد گفت خودم میرسونمت…

نه از در قبل من رفت بیرون ،نه از روی پله ها…ببین بحث مدیرعامل و کارمند نیستا،ایشون جای پدر منه،مثل پدرم برام قابل احترامه ولی هرکاری کردم که ایشون اول برن از کافه بیرون قبول نکردن …

این مدار عزت و احترام کجا بود تا الان؟

من کجا بودم؟!

ببخشید که داره طولانی میشه …دلم نیامد که تعریف نکنم توی راه چی شد…

ظهر چله ی تابستون و گرما و شرجی کیش رو که میتونی تصور کنی …؟

توی مسیر یک خانومی وایساده بود کنار خیابون منتظر مینی بوس،من اصلا حواسم بهش نبود،ندیدیمش!

ولی مدیرعاملم ایشون رو دید و وایساد و گفت ما داریم میریم این سمت،شماهم اگر مسیرتون اون سمت تشریف بیارید برسونمتون!

خانوم که کنار من سوار شد،صورتش از گرما گل انداخته بود گفت خیلی وقته منتظر مینی بوس بودم،کرایه تاکسی ها هم خیلی گرونه….دیگه داشتم به گریه میفتادم که خدا شمارو رسوند …

کل مسیر رو هم مدیرعاملم داشت با تلفن صحبت میکرد و فقط با اشاره ازمون می‌پرسید کدوم وری برم…

یکم با خانومه مشغول صحبت شدم و بعد با لبخند بهش گفتم تا حالا این تبلیغات سطح جزیره رو دیدی؟این آقایی که داره رانندگی می‌کنه مدیرعامل این شرکته:)

ببین خانومه هم شوکه شد و هم زد زیر گریه،گفت من خیلی وقت بود توی گرما وایساده بودم واقعا نمیدونستم چیکار کنم،خدا خیرشون بده که برام وایسادن و….

بهش گفتم آره ،ایشون خیلی انسان شریفی هستند ولی …این خدا بود که به کمکت بود …این خدا بود که برات این راننده و این ماشین رو فرستاد…خدا همیشه کمک هاشو می‌فرسته….

خلاصه که توی مسیر خانوم با کلی تشکر و دعای خیر پیاده شد و رسیدیم به خونه‌ی من،منم با تشکر از ماشین پیاده شدم که برم سمت خونه ،دیدم دوباره صدام زدن…

گفتم جانم؟

گفت ببین! انقدر حرص نزن باشه؟انقدر نگران نباش !

:))))

چیزی نداشتم بگم…فقط خندیدم و گفتم چشم و تشکر کردم و رفتم ….

یک وقتایی واقعا تو کار خدا میمونم و تو کار عقل ناقص خودم…

نمیگم آدم بی ایمانیم،نمیگم شرایط اصلا سخت نیست،چرا سخته که برخلاف دیدگاه های بقیه سعی کنی فقط به خدا توکل کنی و بگی من منتظر دریافت هدایتم و فعلا هیچ ایده برای حل مسائلم ندارم…سخته که به کمبود ها و نگرانی ها و دلتنگی ها فکر نکنی…من دارم تموم تلاشم رو میکنم که اعراض کنم….

اما کاش معجزات خداوند انقدر زود برام عادی نشه که چه اتفاقی افتاد توی زندگی من که اینجوری همه چیز کن فیکون شد…

دیشب فاطمه جان بهم گفت جلسه 5 قدم٨ رو گوش بده،گفتم چشم،جلسه ای که استاد تاکیید داره برای برداشتن تمرکز از روی مسائل غیر قابل حل…و اجازه دادن به خدا که خودش حلشون کنه…

اونجا که میگه جات که رودخونه نیست عزیزمن،جات تو اقیانوسه…دست و پا نزن…بزار جریان ببرت اونجایی که باید …

احتمالا امروز هم بهش گوش بدم …خیلی به توکل و ایمان و رهایی آدم کمک میکنه.

نمی‌دونم چرا اینم گفتم،شاید برای شماهم هدایت باشه.

میگما…خوبه که قصد کامنت نوشتن نداشتم …اگر داشتم چقدر می‌نوشتم ؟!

اینم از کار ما،ببخشید اگر طولانی شد،نمیدونم چرا اینارو برای شما نوشتم ،گفت بنویس و منم گفتم چشم.

انشالله که امروز روز بهتر و رهاتر و زیباتر و توحیدی تر از دیروزه …خداوند به قدرت سپاسگزاری و تسلیم ما بباره که به مسیر درست ادامه بدیم و اجازه بدیم خودش مارو روی دوشش سوار کنه و ببره اونجایی که باید…

باید پارو نزد،وا داد

باید دل رو به دریا داد

خودش میبردت،هرجا دلش خواست

به هرجا برد،بدون ساحل همونجاست

در پناه نور باشی همیشه حمید حنیف

به امید دیدارت در بهترین زمان و مکان