سریال زندگی در بهشت | قسمت 198

بنام خدای مهربان ☺️

سلام و درود خدمت استاد، مریم خانم و دوستان عضو سایت.

خدارو صدهزار مرتبه شکر میکنم که این قسمت از سریال هم دیدم مثل قسمت های دیگه، کلی لذت بردم، کلی نکته ی ارزشمند یاد گرفتم، و کلی استفاده کردم.

چه قدر من خوشحالم که با شما همراه و هم فرکانس هستم. چقدر لذت بخشه که انسان در محیط و شرایط و فضایی قرار میگیره که کاملا انرژی مثبتی داره …

استاد اون صحنه ای که با دوربین پریدی توی آب رو خیلی دوست دارم و حس خوبی بهم داد، خیلی عالی بود و دیدن اون درختان سبز و آسمان آبی و اون لکه های زیبای ابر، با اون زاویه روی دریاچه خیلی فوق العاده بود واقعا فوق العاده بود خدایا شکرت 🙏☺️

مریم خانم بهتون تبریک میگم که به ترست غلبه کردی و پریدی توی دریاچه ی زیبای پرادایس. منم ترس های زیادی داشتم که یکی از اونا رو میخوام توی این کامنتم بگم چون اونقدر زیاده که بخوام همه رو بگم یه کتاب میشه 😁

به هر حال ما انسان هستیم ، و همه ی ما حتما ترس هایی داریم، باورهای نادرستی داریم، افکار نا مناسبی داریم و چه قدر خوشحالم که من در مسیری قرار گرفتم که دارم همراه شما و دوستان، افکارات و باورهام رو درست میکنم. هر روز بهتر و بهتر و بهتر واقعا خدایا شکرت 🙏☺️

یکی از ترس های من، رفتن و گشتن در طبیعت و کوه بود، با اینکه من عاشق طبیعت گردی هستم اما میترسیدم که تنهایی برم، از طرفی هم خیلی دلم میخواست یکبار تنهایی در کوه موندن یا توی دل طبیعت موندن رو تجربه کنم و ارامش بگیرم اما ترس هام بهم اجازه نمی‌دادن.

ترس از اینکه نکنه گم بشم 🙁

نکنه یه حیوان وحشی بهم حمله کنه 😑

نکنه قاچاق چی وجود داشته باشه و منو بکشن 😮

نکنه بیوفتم از جایی و پام بشکنه و هیچکس نیست به دادم برسه 🤔

خلاصه انقدر خودم رو با این چیزا میترسوندم که دیگه کلا بی خیال میشدم.

بعدش خودم رو توجیه میکردم که : بابا منطقی نیست عاقلانه نیست تنهایی برم، اومدیم و یه گرگ سر راهم سبز شد میخوام چکار کنم ؟

شاید اتفاقی افتاد … !!!

خودم رو توجیه میکردم که کار درستی میکنم که نمیرم. حتما باید یکی دو نفر باشن که من بتونم برم و لذت ببرم.

هر بار هم یکی دو نفر همراه من بود، من نمیتونستم لذت ببرم، چون هر کدوم متناسب با سلیقه خودمون تصمیم میگرفتیم.

من می‌گفتم بریم روی اون بلندی چادر بزنیم😃

اونیکی میگفت نه بریم زیر درخت 🙃

اینیکی میگفت نه خیر بریم کنار روخونه 😐

خلاصه هیچ کس لذت نمیبرد واقعا. 😒

من دوست داشتم شب رو بمونم. در سکوت شب آرامش بگیرم و به آسمون نگاه کنم و ستاره ها رو نگاه کنم…

ولی اونا میگفتن شب نمیشه و خطر ناکه و فلان…🙄

تا اینکه اون فایل استاد رو گوش دادم که میگفتن: من رفتم توی جنگل چند شب رو موندم و هیچ چیز ترسناکی ندیدم. فقط صدای باد بود و شاخه درختان و برگ هایی که ریخته شده بودن زمین. چیزی نبود که من بخوام بترسم. اولش میترسیدم ولی آرام آرام وضعیت به حالت عادی برگشت و همه چی برام لذت بخش بود. خیلی این فایل رو دوست دارم.❤️

منم نشستم با خودم فکر کردم. گفتم وقتی من باور دارم که به قول استاد : تک تک اتفاقات و شرایط های زندگی ما توسط افکار و باورهای ما داره خلق میشه… با خودم گفتم وقتی من به این موضوع ایمان دارم، پس باید خیالم راحت باشه چون به قول استاد عزیزم: ایمانی که عمل نیاورد، حرف مُفت است…

منم با خودم تصمیم گرفتم که به ندای ایمانم گوش کنم. افکارم رو کنترل کنم برم و فقط از طبیعت لذت ببرم. باخودم گفتم هیچ اتفاق بدی برای من رخ نمیده، چون من اینو میخوام. 🙂

و خداوند و جهان هم به این خواسته پاسخ میدن پس در نتیجه اتفاق بدی نمی افته.💪

امیدم رو به خدا بستم و تصمیم رو گرفته بودم و رفتم کوه… چادر بردم با خودم، راستش کم کم که هوا تاریک میشد ترس منم بیشتر میشد. اما افکارم رو کنترل میکردم.

نشستم و یکی دوتا از فایل های استاد رو گوش دادم. یکی دو قسمت از سریال زندگی در بهشت رو نگاه کردم که بتونم آرامش بیشتری بگیرم.

بعدش آتیش روشن کردم و غذام رو درست کردم، جاتون خالی خیلی خوشمزه هم شده بود.

سیب زمینی انداختم توی آتیش، چای دم کردم 😋

واقعا هرچی هوا به تاریکی میرفت منم میترسیدم. با اینکه تمام سعی من این بود که افکارم رو کنترل کنم اما بازم ترس داشتم.

اما اون شب رو من کوه موندم. اما تا صبح نخوابیدم 😁

ولی همون بار اول تمام ترس های منو از بین برد. تمام افکار و باورهای من رو عوض کرد. در حدی که من الان چندین باره که طبیعت میرم و کوه میرم و شب هم میمونم. لذت خودم رو میبرم و هر موقعی که خوابم بگیره میرم توی چادر و میخوابم.

احساسم اینه که دست خداوند دور چادر منو گرفته و هیچ چیزی نمیتونه به من نزدیک بشه. وقتی با ایمان به خدای خودت کارات رو میکنی خیلی احساس غرور و قدرت میکنی.

وقتی مطمئنی که فکرانسی که تو توش هستی چیزی به جز آرامش و لذت برات نداره احساس امنیت میکنی.

نه ترسی

نه اتفاق بدی

و نه هیچ ناراحتی و نگرانی

من معتقدم که هر اتفاقی برام بیوفته حتما به صلاح منه و حتما حداقل یک نکته ی مثبت توش داره و من میخوام به اون یک نکته ی مثبت توجه کنم.

فهمیدم که ترس های ما چیزی جز توهم نیست و باعث و بانی این توهم خودمون هستیم.

اگر از تاریکی میترسیم

اگر از تنهایی میترسیم

اگر از آب و شنا کردن میترسیم

اگر از رفتن به کوه و شب موندن میترسیم

دلیلش اینه ما پیشفرض های ترسناک و نادرستی نسبت به این موضوع ها داریم.

ما از قبل فکر کردیم و باور کردیم که توی تاریکی حتما چیز ترسناکی هست.

باور کردیم اگه تنها باشیم حتما یه عامل ترسناک وجود داره که آرامش ما رو بهم بریزه

ولی وقتی توی دل ترس هامون میریم و مدتی رو با خودمون تنها میشیم، بیرون میریم کوه میرم و شب میمونیم و میپریم توی آب و شنا میکنیم …..

یهو میفهمیم که هیچ چیز ترسناکی وجود نداشته و نداره که لازم باشه ما بترسیم.

فقط افکار و باورها و پیشفرض های ترسناک ما باعث این ترس شدن.

ما میتونیم با توکل به خدا، تمرکز روی افکارمون، باورها و پیشفرض های نامناسب ذهنمون رو، نسبت به هر موضوعی از بین ببریم من تا حالا خیلی از ترس هام رو از بین بردم و غلبه کردم، و بابتش خدا رو شکر میکنم 🙂