سریال زندگی در بهشت | قسمت 198

به نام ابر قدرت مهربان

سلام به استاد جانم و خانم شایسته زیبا

خدایا هزاران بار شکر به خاطر اینکه در مدار دیدن این زیبایی ها و لذت بردن ازشون هستم

خدایا شکرت از این همه زیبایی از این همه نعمت از این همه فراوانی از این همه ثروت از این همه عشق ، سلامتی ، آرامش ، احساس خوب

خدایا خیلی زیاد ممنونم

استاد جانم خیلی ممنونم از اینکه این زیبایی ها رو نشون میدید به ما

چقدر این سریال زندگی در بهشت دیدگاه و باور های منو عوض کرد چقدر بهتر خداروشکر میکنم

چقدر زیبایی های بیشتری در زندگیم تجربه میکنم

چقدر خواسته هایی در وجودم خلق شد که من هم دوست دارم من هم می‌خوام که هدایت بشم به این زیبایی ها به این نعمت ها من هم چنین رابطه ی رویایی رو تجربه کنم

من هم می‌خوام من هم می‌خوام برسم به این احساساتی که استاد توصیف میکنید

من اینقدر عاشق این مرغ هاتون شدم که هر موقع میبینمشون حالم فوق العاده عالی میشه

از حرکاتشون از دویدن هاشون خندم میگیره حالمو جا میارن دل تنگشون میشم

استاد وقتی که با گوشی پریدید داخل آب من ناخودآگاه اشک ریختم حالم رو خیلی خوب کرد خیلی خیلی عجیب بود حسش در وجودم خواستم از خدا که من هم می‌خوام اینجوری زندگی کنم هر موقع خسته شدم هر موقع گرمم بود برم بپرم تو آب منم این آزادی رو می‌خوام

در رابطه با ترس ها استاد حقیقت محض هست

من خودم بچه که بودم از تاریکی خیلی زیاد میترسیدم جوری که شب ها موقع خواب وقتی تشنم میشد کل خونه رو برق هاش رو روشن میکردم که برم آشپزخانه یعنی کل خانواده میفهمیدند من بیدار شدم و اون ها هم اذیت میشدند

و خودم رو با این حرف قانع میکردم که چون تاریکه من نمی‌بینم یه موقع میخورم تو دیوار یا جایی پس برق رو روشن میکنم یا کلا در هر شرایط دیگه ایی

اما من واقعا از تاریکی میترسیدم فکر میکردم موجوداتی در تاریکی هست که منتظر هستند که من بیام و منو اذیت کنند و خودشونو به من نشون بدند و یک روز یکی بهم گفت که زهرا برا اینکه ترس هات رو از بین ببری باید بری تو دلشون ها !!

و اون موقع بود که گفتم امشب برق رو روشن نمیکنم و روشن نکردم و رفتم توی آشپزخونه و فقط ایستادم به همه چیز نگاه کردم اولش قلبم خیلی تند میزد حتی میخواستم بیخیال بشم و برق رو روشن کنم اما گفتم یکم دیگه صبر میکنیم و دیدم نه بابا انگار چیزی نشد و جرعت اینو پیدا کردم راه برم تو تاریکی و نگاه کنم به چیزایی که تو تاریکی فکر میکردم موجود ترسناکی هستند نگو سایه گلدون و اینا بوده

اصن چیزی نبوده که من بترسم و همش میگفتم واقعا که من از چی میترسیدم !! بعد دیگه اینقدر راحت بودم و آب می‌خوردم و در هر شرایطی که تاریکی بود اصلا نمی‌ترسیدم حتی داداش کوچکم رو هم در تاریکی میبردم و آب میدادم و میخواستم اون هم یاد بگیره تاریکی ترس ندارد

اما خب الان هم بوده شرایطی که واقعا برام ترسناک بوده میترسیدم اما یاد گرفته بودم باید برم تو دل ترسام برم تو دلشون جدیدا به این نتیجه رسیدم نباید باج بدم به ترس هام

من خیلی از رانندگی میترسیدم و هیچ وقت هم نمی‌رفتم برای یادگیری بهانه های مختلف نه هوا گرمه نمیتونم نه هوا سرده نمیتونم نه دانشگاه دارم نمیتونم و کلی توجیه !! اما می‌خوام برم تو دل ترسم و می‌خوام که برم ثبت نام کنم و گفتم که توکل میکنم خدا هدایتم می‌کنه

یا من خودم قبلا خیلی میترسیدم خودم تنهایی جایی برم میگفتم من بلد نیستم مسیرشو با مترو آخه چجوری برم قاطی میکنم که نمی‌دونم هزار جور توجیه دیگه و یا مامانم رو مجبور میکردم که باهام بیاد یا تمام برنامه ها و کارامو بهم میزدم که با کسی برم بعد تازه از بقیه هم توقع داشتم که منو ببرید و بیارید چون نمی‌دونم

اما یه روز گفتم اینجوری نمیشه تا کی از این و اون توقع داشته باشم تا کی خودمو دیگه توجیه کنم من مگه نمیگم باید مستقل بشیم خب اینم یه قدم برو بریم تو دلش

و خب اولش یکم ترسیدم ولی دیدم نه بابا چه خوبه

یاد گرفتم چجوری برم بیام اصن خدا هدایتم میکرد و من اعتماد به نفسی گرفته بودم که خودم بقیه رو می‌بردم

همیشه میگفتم اگر مامانم یا کسی از اعضای خانوادم از من خواستند باهاشون برم من که بلد نیستم چکار کنم اما الان خیلی اعتماد به نفس دارم و خودم تنهایی میرم همه جا و نگرانی و ترسی هم ندارم که یه اتفاقی بیوفته چون می‌دونم خدا مواظبمه

یا مثال دیگه مثن من زمستون ها برای کلاس 8 صبحم باید 6 از خونه میزدم بیرون ولی همیشه میترسیدم نکنه کسی مزاحمم بشه یا اتفاق خوبی نیوفتع داداشم همیشه منو میبرد

اما یک سالی بود که گفتم خودم می‌خوام برم و مامانم میکفتند که زهرا هوا تاریکه ها خلوته ها

من میگفتم من باید برم چون میترسیدم باید میرفتم تو دلش

خلاصه من رفتم چندباری و خداروشکر سالم می‌رسیدم به ایستگاه و هیچ اتفاقی نمیوفتاد ولی چنان ایمانم زیاد شد و اعتمادم به خدا که هوامو داره و مواظبمه چون ازش خواستم منو سالم برسونه پس می‌تونه ایمانم به قدرتش بیشتر شد

ترسم ریخت میگفتم زهرا قانون بقای اصلح رو یادت بیار کسایی که ضعیفن از بین میرن جهان لهشون می‌کنه پس باید قوی باشیم قدرتمند باشیم که بقا پیدا کنیم میگفتم به خودم که فرض کن اصلا هیچ کدوم از خانواده ات نبودند اینجا در شهر خودت دانشگاه نبودی یا اصلا یه کشور دیگه بودی مگه دوست نداری که مهاجرت کنیم به کشور دیگه خب برو قدم اول رو بردار ایمانت رو نشون بده توکل ات رو نشون بده بندگی کن

( چون واقعا درگیری ذهنی داشتم و ذهنم نجوا هایی میکرد که من بیشتر میترسیدم ولی از طرفی هم میگفتم من نمی‌خوام بترسم و فرار کنم )

من میگفتم اگر که بتونم رو این ترسم پا بذارم ایمان مون به خدا توکل مون به خدا چند برابر میشه و چند برابر شد

در موقعیت های دیگه هم که باید صبح زود میرفتم ترسم ریخته بود و با احساس خوب و حال خوب از خونه میزدم بیرون و اون انرژی اول صبح فوق العاده بود اون طلوع خورشید اون آسمون اون صدای پرنده ها روح منو میبرد به دنیای دیگه

حتی این هم بگم من تابستون ها به باغ مون که می‌رفتیم چون دستشویی اونجا از سیمان بود مارمولک خیلی زیاد اونجا میومد و من به شدت از مارمولک میترسیدم جوری که گاهی اوقات این ها حالتی بود که تا وارد می‌شدی می‌پریدند از روی سرت :)

من هم جیغ میزدم بعد دیدم خیلی دارم اذیت میشم بقیه هم کلافه کردم

و بهونه ام این بود که روی سرم میوفتند و… و باز هم گفتم باید بریم تو دلش گفتم این زبون بسته ها که آسیبی به من نمی‌زدند که و رفتم دیدم نه اینا چقدر مظلومن

اولش هم سخت بودا میترسیدم بعد دیدم نه اوکیه و جوری شده بود که میرفتم از نزدیک نگاهشون میکردم و انگار برام زیبا شده بودند حتی گاهی باهاشون حرف هم میزدم :)

امیدوارم در مراحل دیگه از زندگیم بتونم دوباره تو دل ترسام برم

خدایا شکرررت