سریال زندگی در بهشت | قسمت 20

این قسمت و قسمت قبل که آتیش بارون بود، پر از درس و نکات قابل تامل بود برام. بصورت عملی و با زبان تصاویر یاد میگیریم عمل به قوانین رو و پروژه اصلاح باورها و افکارمون خیلی آسون تر میشه.

این عملیات آتش زنون با رمز یا مریم، پر از جلوه عملگرایی بود… کنترل ذهن… رها بودن و عدم وابستگی… نترس و بی باک بودن… حفظ آرامش و خون سردی… توجه به زیبایی ها و نکات مثبت در هر شرایطی حتی شرایط بحرانی و اظطراری… کار گروهی… عزت نفس و خودباوری… و کلی درس دیگه…

همین ابتدا کلی تشکر میکنم از مریم عزیز و دوست داشتنی که از جزییات ریزی مثل جوراب و کفش و دستکش شون فیلم میگرن و جنبه فان و خنده ی سریال رو هم ایجاد میکنن و با شوخی های ریز و با نمکشون لذت فایل ها رو چند برابر میکنن. و صرفاً فیلم گرفتن جدی و خشک خالی بدون گفتگو و شوخ طبعی، ممکنه مخاطب رو خسته و بی حوصله کنه… مرسی از عزت نفس بینظیرت مریم جان… من عاشق گفتگو های صمیمانه و بی شیله پیله شما دو تا انسان والا مقام هستم.

استاد عزیزم من هر چقدر دل جرأت شما تحسین کنم بازم کمه! اولش که آتیش زدن علف های پخش روی زمین و روند پیش روی آتیش رو دیدم،نگران شدم که مبادا از کنترل خارج شه. این فایل و فایل قبل منو یاد یه خاطره انداخت؛ فکر کنم یکی دوسال پیش بود که عموم اینا و خانواده پدریم میخاستن که علف ها و خوشه های اضافی زمین های کشاورزی شون آتش بزنن تا زمین رو آماده شالیکاری کنن. ازم کمک خواستند ، آقا من هم برای رضای خدا و کمک کارشون رفتیم روستا سر زمین… حدوداً هشت نفر بودیم… من پیش خودم گفتم یا خدا چه خبره این همه آدم! مگه میخوان کوه بکنن! ترس و اظطراب و سردرگمی رو توی صورت همشون دیدم… گفتم خدایا خودت بخیر بگذرون… از همون اولش نمیدونستن از کجا شروع کنن و توی شک و دودلی بودن. پدرم و عمو هام که دیگه آخر جنگ و جدل و پرخاشن، با بحث و عصبانیت شروع کردن… یجا عموم کنترل آتش از دستش در رفت و کم آورد… من هم منطقه خودمو ول کردم تا برم کمکش آب بریزم… بجای تشکر تازه طلب کار هم بود و کلی قال و بیداد کرد که کار تویه و کدوم جهنم بودی که دیر اومدی!! من هم توی اون شرایط سوزان و اعصاب خورد کن از کوره در رفتم و چنان دادی روش زدم که تا یه هفته از دستم ناراحت بود… ما رو باش که اومدیم با آدمای ضعیف النفس و بداخلاق کار گروهی کنیم!!! همون روز قسم خوردم که بار اول و آخرمه که با اینا همکاری کنم… همش با هم دیگه دعوا میکردن و همدیگرو گیج و سردرگم میکردن…

ولی شما رو که دیدم انگار نه انگار… چقدر خونسرد و ریلکس… شما چقدر رها هستید که راحت توی دل جنگل اقدام به سوزوندن علافهای هرز میکنید، بخدا دل و جرات زیادی میخواد… اونم نه با هشت نفر!! دو نفر تنهایی!! چقدر کنترل ذهن عالی دارید، اونجا ها که آتیش بلند میشد و پیشروی میکرد، بجای اینکه دست پاتون رو گم کنید و نگران بشید، تازه ذوق و کیف هم می‌کردید و با خیال آسوده عملیات رو کنترل میکردید…. اینه کنترل ذهن… اینه احساس خوب اتفاق خوب… اینه کار گروهی با تعامل و درک متقابل… حالا اینو داشته باش، تازززه خانم شایسته بی باک هم توی این شرایط سخت و سوزان، فیلم هم میگرفت… این دیگه نوبره… دختر تو زیادی شجاعی بخدا… عاشق این چالش پذیر بودنتونم.

آخ جیگرم حال اومد اونجایی که گفتی انگار اشغال های ذهن و وجود من سوخته و پاک میشه، دقیقا من هم همین حس رو داشتم که انگار ذهنم و روحم پاکسازی و تمیز میشه… من هم یه سری باور های غلط و اضافی ذهنمو از بیخ قطع کردم ولی اون پیچک ها و شاخک های محدود کننده هنوز اجازه نمیدن که آتیش بازی رو اجرا کنم… مطمئنا با کار کردن و طی تکامل اون ها رو هم قطع میکنم و با سوزوندن و خاک سپاری شون، فاتحه شون رو میخونم، هر چند که میدونم باید همیشه و پیوسته روی خودم کار کنم و اجازه ندم که این علف های هرز( افکار و باور های غلط) رشد کنن.

و اما اون نکته مهم و آموزنده ای که گفتین؛ اونجایی که گفتین تمام جنگل ها طی هر دوره مشخص و خاصی، به طور طبیعی خودشون آتش میگیرن و به چرخه حیات و تکامل طبیعت و حیات وحش کمک می‌کنه ؛ دقیقا استاد… اخیراً یه مستند خفن و هیولا دیدم به نام سِرِنگتی، توی یکی از قسمت ها صاعقه زد و باعث آتش سوزی گسترده شد و تعدادی زیادی از گونه های مهم جانوری مثل شیرها و پلنگ ها تلف شدن، نصف جنگل و پوشش گیاهی نابود شد… تیم حرفه ای مستند هم تصاویر خارق‌العاده و ظریفی از این رویداد بظاهر ناراحت کننده گرفت… من با خودم گفتم بی وجدانا چرا جلوی این حادثه وحشتناک رو نمیگیرن و سازمان های مربوطه رو در جریان نمیذارن… ولی امان از قضاوت و عجله ذهن نادون من … دیوید اتنبرو گوینده معروف مستند، در ادامه توضیح این اتفاق گفت: این یک رخداد کاملا طبیعی است و تیم مستند حق دخالت در روند طبیعت رو ندارن و فقط وظیفش ثبت و ضبط این رویداد اعجاب انگیزه…

و من استاد عزیزم بی نهایت ازتون ممنونم که این دانسته های عالی تون در مورد طبیعت رو با ما در میون میذارید، و تازه عالم بی عمل نیستید و با این دانسته ها و باور های عالی، عمل میکنید که لذت کارو چند برابر می‌کنه … بارها و بارها در قرآن دیده بودم که فارجع البصر کنید و به جهان و روند طبیعت تامل کنید و من هم همیشه سعیم بر این بوده ولی این فایل های زندگی در بهشت یه دید دیگه ای به من داده… یه فرم نگاه و طرز تفکر جدید و خاص نسبت به طبیعت و سازکارش… مرسی مریم عزیزم که اینقدر شش دانگ حواست جمه که از هیچ زیبایی غافل نمیشی… اونجا که روزنه نور با ساطع شدن بر آتش و دود، جلوه زیباتر و چشم نوازتری رو پدید آورد… و استاد هم که مثل همیشه با شما هم نواست و با هم زیبایی و نعمات ها رو تصدیق و تایید میکنید… من هم فایل ها رو با کیفیت HD دانلود میکنم و رو TV ، با نهایت عشق میبینم و هم نوا با شما خدا رو شکر میکنم… همش از شوق و لذت میخندم، یجاهایش هم بلند جیغ و داد و سوت میکشم و تحسین میکنم…

راستی این رو هم بگم و تمام. امشب که داشتم توی پارک سپاس گزاری و توجه به زیبایی ها رو مکتوب میکردم، ناگهان چند کودک خردسال ناز و معصوم دورم جمع شدن و کنجکاو شدم که چی مینویسم! ازم پرسیدن که داری چی می‌نویسی ؟ گفتم دارم با خودم حرف میزنم با خدا حرف میزنم و سپاس گزاری میکنم. دیدم که خوششون اومد و جلب شدن که بیشتر باهاشون حرف بزنم… منم که عاشق حرف زدن با بچه های پاک و معصومم… اسم تک تکشون رو ازشون پرسیدم تا اینکه یکی از بچه ها اون یکی دوستشو کَله صدا زد و مسخرش کرد… منم که خیلی قرآن رو از بر نیستم، سریع آیه ۱۱ سوره حجرات بهم الهام شد و من گفتم بچه ها هیچوقت همدیگه رو با القاب زشت صدا نزنید و همدیگه رو مسخره نکنید و این آیه قرآنه… همین که اونا رو به نیکی و عشق دعوت کردم، دیدم با اعماق وجودشون پذیرفتن و به خودشون اومدن… داشتم آهنگ شاد خارجی گوش میدادم که یکی دیگه گفت امشب قتله گناه داره… بهشون گفتم به نظرت اگه من آهنگ گوش بدم و تو با دوستات بازی کنی و شاد باشیم، امام علی ناراحت میشه! خدا از شادی ما ناراحت میشه!؟؟ همشون بدون هیچ مقاومتی گفتن نه… و کلی حرفایی نیکو کودکانه دیگه… چقدر بچه ها پاک و معصومن و چون فطرت الهی شون دست نخوردس و ذهنشون خام و خالیه راحت تر میشه باهاشون حرف توحیدی و الهی زد… خدایا شکرت که اتفاقی مشابه اتفاق شب گذشته برام رقم زدی که قبلاً تجربه نکردم و برام یه نشونه بود… این کودکان مثل فرشته ها دورم حلقه زدن و با چشمای زلالشون، با لبخند معصومانه شون، منو تشویق و تحسین کردن… گفتگو با بچه های پاک و دوست داشتنی یه تجربه آرامبخش و الهیه که برای همتون آرزو مندم

استادان نازنینم، از ته دلم دوستون دارم.

سپاس از تو دوست هم فرکانسی و عزیزی که وقت گذاشتی و این نوشتار رو خوندی😘😘❤❤👍👍

سلام و درود خدا بر باران خانم عزیزم… چقدر مفید کوتاه و مختصر نوشتی و من از خواندنش لذت بردم…

اونجایی که از پایه بودن و فعال بودنتون گفتین، چقدر کیف و ذوق کردم… آره منم خودم بسیار آدم پایه و اکتیوی هستم… اکثر خانوما همش بهونه میارن و میگن این کارا مردونس و سخته، که اغلب ناشی از کمبود عزت نفس و باورهای محدود کنندس… این خصوصیت جسورانه شما رو از ته دلم تحسین میکنم…

و اما اون نکته ریز و بسیار مهمی که گفتین؛ دو ساعته که منو به فکر فرو برد… خدا رو شاکرم که یکی دیگه از نقاط کور ذهنم با این نکته کلیدی شما روشن شد… آره دقیقا… منم یه سری از باورامو هرچی زور میزدم قطع نمیشد…چون همش تقلا میکردم که با یک ابزار و روش پیش برم… ولی در صورتی که میشد خیلی آسون تر با تغییر زاویه دید با یه ابزار دیگه حلش کرد… گاهی مواقع ما اصرار داریم که با یک روش و سلاح عمل کنیم… با این کار بخش زیادی از انرژی مون رو از دست میدیم و ممکنه بیخیال و دلسرد ادامه مسیر بشیم… ولی میشه مثلا با رها کردن و سپاردن اون به خداوند، به راحتی حلش کرد… من خودم برای بعضی از باورا و نقاط ضعفم چند روز ،سخت با خودم درگیر بودم و میجنگیدم… وقتی دیدم داره انرژیم هرز میره و کم آوردم، اونجاس که بیخیالش میشم و رهاش میکنم. دیری نمی پاید که خدای سریع الجواب یه ایده و راهکار بهم الهام می‌کنه و همیشه هم جواب داده برام… با تمرکز بر نقاط قوت و باورهای عالی، خیلی از نقاط ضعف و باورهای منفی خود به خود حذف میشن.

باران جان، آفرین به این تیز بینیت که این اصل رو از توی درخت و طبیعت، با هوشیاری استخراج کردی

مرسی از کامنت آگاهی بخشت

دوست دارم عزیزم

با نهایت توان پیش برو که خوشبختی بیشتری انتظارتو میکشه