سریال زندگی در بهشت | قسمت 212

❤به نام عشق❤

تولد ۷ سالگی ام مادر بزرگ یک روسری زیبا به من هدیه داد.

مادر بزرگ گفت: دخترم خدا دوست دارد همیشه زیبا باشی، همیشه برقصی همیشه شاد باشی همیشه بخندی…روسری مادربزرگ خیلی زیبا بود زیباترین روسری دنیا بود. وقتی خودم را با آن روسری زیبا دیدم از خوشحالی در آینه رقصیدم. با روسری زیبایم به مدرسه رفتم. اما درمدرسه خانم مدیربه من یک روسری سیاه داد. گفت: این هدیه خدا برای دختر خوب خداست. مدیر مدرسه می گفت: هرکسی روسری زیبا بپوشد، خودش را دوست بدارد، شادی کند و در آینه برقصد، دشمن خداست. می گفت: خدا در آن دنیا به حساب دختران روسری زیبای شاد می رسد و آنها را با تار مو از سقف آویزان می کند. خیلی ترسیده بودم، امروز من روسری زیبا پوشیده بودم، خودم را دوست داشتم و با شادی در آینه رقصیده بودم. در راه مدرسه به خانه آنقدر گریه کردم که چشمهایم قرمز شده بود.. احساس گناه می کردم. یعنی خدا با من چه می کند؟ باید راهی پیدا کنم شاید خدا ازگناهان من بگذرد…اما چه راهی… تقصیر مادربزرگم بود، وقتی به خانه رسیدم روسری زیبای مادربزرگ را در آتش سوزاندم. این بار جلوی آینه رفتم روسری سیاه مدیر مدرسه را به سر کردم روسری سیاه را تا روی چشمهایم کشیدم و با تمام توانم محکم گره زدم به قدری محکم که احساس خفگی به من دست داد و صورتم کبود و سیاه و غمگین شد دیگر خودم را درآینه دوست نداشتم ….حتما حالا دیگر خدا از من راضی و خشنود است !…. اما مادر بزرگم یک صندوقچه پر از روسری های زیبا دارد!!! یعنی خدا با مادربزرگم چه می کند؟ آخر مادربزرگم یک زن روستایی روسری زیبای مهربان و عاشق و شاد بود.. هرشب درخواب مادربزرگم را میدیدم به جرم شادی در آتش می سوزد و با موهایش از سقف آویزان است هر شب از خواب می پریدم و برای مادربزرگ مهربانم گریه می کردم آخر در روستای آنها مدرسه نبود مادربزرگم هیچوقت مدیر مدرسه را ندید تا آگاه شود باید روسری سیاه بپوشد وغمگین شود تا خدا خشنود باشد!!! خوب شد من به مدرسه رفتم و مدیر مرا آگاه کرد… از آن به بعد من هیچ وقت روسری سیاه و ترس را از خودم جدا نکردم … در مدرسه عنوان دختر شایسته به کسی تعلق میگرفت که همیشه روسری سیاه بپوشد شادی نکند و خودش را دوست نداشته باشد… خیلی به خودم افتخار می کردم عنوان دخترشایسته و تایید شده مدیران مدرسه و خدا را کسب کرده بودم. من حتی از کنار دختران گناهکار مدرسه، دخترانی که روسری زبیا می پوشیدن و شاد بودند و خودشان را دوست داشتند رد نمی شدم……..

به روسری سیاهم خیلی افتخارمی کردم وخودم را مقدس می دانستم ………………………..

دختر روسری سیاه از مدرسه با عنوان افتخاری دختر شایسته غمگین فارق التحصیل شد… وارد شهر شدم تا زندگی کنم… اما با فاجعه ای بزرگ روبرو شدم… انگار تمام مردم شهر را شیطان اغوا کرده بود همه زنان و دختران شهر شاد بودند روسری های زیبا می پوشیدن، می خندیدند و با شاهزاده های زیبای شهر در آینه می رقصیدند…انگار مادربزرگم تنها زن روسری زیبای شاد نبود همه مردم شهر گناهکاران شاد بودند… خدا در شهر تنها مانده بود…. امروز خواهرم به دنیا آمد ترسیدم شیطان اغوایش کند یک چشم بند سیاه به چشمهای زیبایش زدم تا خواهرم مثل دختران روسری زیبای شهر در دام شیطان نیفتد و با شادی در آینه نرقصد…اماا! یک روز وقتی که خواب بودم، خواهرم چشم بند سیاهش را کنار زد، روسری زیبا پوشید، خندید، در آینه رقصید و از دست من گریخت…. خدا در شهر خیلی تنها مانده بود.. من دختر شایسته باید برای نجات مادر بزرگ و خواهرم و مردم شهر و اثبات لیاقت به خدا، باید کاری می کردم…پسر نابینای گلفروش شهر هر روز برایم شاخه ای گل می آورد و من در گوشش از خشم خدا و مردم اغوا شده شاد و روسریهای زیبای شهر بد میگفتم تصمیم داشتم با کمک پسرک نابینای گلفروش تمام روسری های زیبای شهر را جمع کنم و در آتش بسوزانم تا همه مردم شهر غمگین شوند وخدا خشنود شود …. آن روز رفتم و همه کبریتهای دختر کبریت فروش را از او خریدم تا آتشی مهیا کنم… اما همان روز پزشک شهرمان در آینه زن روسری زیبایی دید و عاشقش شد. همه گلهای پسرک نابینای گلفروش را برای زن روسری زیبایش خرید، در عوض به پسرک گلفروش بینایی داد… پسرک گلفروش چشمهایش را باز کرد، دختر زیبای کبریت فروش را دید که با پول کبریتهایش روسری زیبایی خریده بود، عاشقش شد. با او در آینه رقصید و از دست من گریخت…. حالا دیگر من هم مثل خدای خشمگین تنهای تنها بودم. من هنوز هم می خواستم مادربزرگم را که در بستر مرگ افتاده بود، از آتش خشم خدا نجات دهم. مادربزرگم خیلی مهربان بود، ولی بیچاره روسری سیاه نداشت. خیلی دلم برایش می سوخت…… امروز مادر بزرگم مرد، من باید کاری کنم. مادربزرگ مهربانم در قبر اسیر خشم خداست… همه مردم شهر برای مراسم خاکسپاری و بدرقه مادربزرگ رفته بودند. فرصت خوبی بود تا همه روسری های زیبای شهر را یکجا در آتش بسوزانم و مردم شهر را غمگین کنم، شاید خداوند مادربزرگم را ببخشد و از عذاب قبر رهایش کند… آتشی بزرگ پشت خانه مادربزرگ مهیا کردم تا تمام روسری های زیبای شهر را در آن بسوزانم… اما آتش کبریتها به روسری سیاهم گرفت، روسری سیاهم در آتش سوخت. آتشی که مهیا کردم فقط روسری سیاه دختر شایسته خدا و باورهایش را سوخت. بدون روسری سیاه احساس بیهودگی و ناامیدی کردم. نتوانستم مادربزرگ ساده و مهربانم را نجات دهم …دیگر دلیلی برای ماندن در این دنیا نبود به سوی آتش رفتم تا همراه روسری سیاهم در آتش بسوزم… اما عشقی قدرتمند وجودی بینهایت زیبا و مهربان مرا در آغوش گرفت به صورتش چنگ زدم به سینه اش مشت کوبیدم به او لگد زدم و بد گفتم تا مرا رها کند در آتش بسوزم. اما عشق محکم تر مرا در آغوش گرفت ، روی شانه هایش گریه کردم ،آرام شدم… خیلی مهربان و زیبا بود، من هم عاشقش شدم! همه باورهایم را فراموش کردم، از صندوقچه مادربزرگ زیباترین روسری را پوشیدم. من هم زیبا شدم، در آینه با او رقصیدم اما دوباره گریه ام گرفت …چون مادربزرگ در چنگ خدای خشمگین تنها بود… با گریه از عشق خواستم مادربزرگ را نجات دهد… اما عشق دوباره مرا در آغوش گرفت، اشکهایم را بوسید، با من رقصید، با من خندید و در گوشم نجوا کرد: نترس ! نترس!!! من هر روز در آینه بهشت با مادربزرگ روسری زیبا می خندم و می رقصم…خدا ❤

…………………………………………………………………………..

استاد جان عزیزم سلام! مریم جان عزیزم سلام!

ممنون استاد عزیزم که با صندوچه ای پر از روسری های زیبا به میان ما آمدی …

ممنون که یادمان می دهی چگونه بدون ترس و احساس گناه روسری های سیاهمان را در آتش بسوزانیم…

ممنون که هر روز با یک روسری زیباتر چگونگی رقص عاشقانه در “زندگی با خدا” را به ما می آموزی….

سپاسگزارم استاد جان عزیزم❤🙏

سپاسگزارم مریم جان مهربان❤🙏