سریال زندگی در بهشت | قسمت 228 - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

سلام صبح بخیر به همه دوستان هم فرکانسی من این دومین بار که دارم احساسم رو باهاتون به اشتراک میزارم

این فیلم که استاد دارن یک چشمه زلال رو پیدا می‌کنند نشانه امروز من بود که دیدمش و واقعا حالم دگرگون شد البته من فیلم رو باز نکردم و فقط دیدگاهش رو مطالعه کردم که انگار خیلی خیلی دقیق و با جزئیات و پر شور و حرارت نوشته بودند خانم یا آقای صفا که احساس میکنم خانوم باشن

به هرحال تاثیر خوبی روی من گذاشت طوری ک انگار تلنگری خوردم و به خودم امدم و این جمله رو با خودم گفتم که اگه استاد با برداشتن این خاک ها و علف ها به چشمه رسید اگه با کنار گذاشتن خار و خاشاک به چشمه دست پیدا کرد همونجوری که آقا یا خانم صفا گفت ماهم با کنار زدن نا خالصی های وجودمون با کندن و حفر کردن افکار مخربمون میتونیم به گوهر وجودمون که پر از پاکی و زلالی برسیم و خودمون به خدا نزدیک و نزدیکتر ببینیم.

خلاصه اینجوری شد که گفتم بزار جسمم پاک بشه و رفتم یه دوش کوچیک گرفتم و دکلمه ( زیبا هنوز عشق در هول و حوش چشم های تو می‌گردد ) رو گذاشتم و کلی اشک ریختم و ذکر سبحان الله میگفتم و با خودم تکرار کردم زهرا هروقت این کار انجام بدی ده قدم از خدا دور میشی چون این کار از دل تو نیست حالت رو خوب نمیکنه و تو رو دور میکنه از پیشرفت در زندگی با خودم گفتم تو که میدونی پیشرفت یعنی خود خدا پیشرفت یعنی استفاده از قانون خدا پیشرفت توی همه چیز که تو رو بزرگتر کنه و باعث گسترش جهان بشه.

نمیتونم در مورد اون کاری که انجام داده بودم توضیح بدم فقط دراین حد میگم که یک عادت چندین ساله بود که همیشه دوسداشتم انجامش ندم ولی مغزم گولم میزد و واقعا فکر میکردم من اون کار دوسدارم تا اینکه با استاد آشنا شدم دانشجو شون شدم و تشخیص دادم که دلم این کارو اصلا نمیپسنده .

خداروشکر خداروشکر هزاران باز خداروشکر بخاطر این همه آگاهی این همه نشونه خداروشکر که دیگه حالیم میشه چی به چیه

حس خوبی دارم سبک هستم و الان ساعت 4 صبح ک من با صدای بارون از خواب بیدارشدم و هدایت شدم ب اینجا خدایاشکرت

خودمم باورم نمیشه این همه تایپ کرده باشم منه بی حوصله ولی کردم خداروشکر کردم چون قانون این سایت همینه و من بهش عمل کردم.

من تابحال تو زندگیم شعری نگفتم ولی یکم خوشم میاد از شعر خوندن اشعاری مثل مولانا و…سر رشته خوبی هم ندارم همینجوری دلی دوستدارم ولی

الان خیلی خیلی تعجب می‌کنم که یه خوبی یه شعری ازم تراوش کرد و منم سریع نوشتم توی گوشیم که یادم نره حالا میخوام اینجاهم بنویسمش و تقدیم کنم به شما و عشق های دلم سید حسین و مریم بانو عزیز…

باران زمستانی مرا از خواب بیدار می کند

این چک چک باران مرا مدام صدا می‌کند

گویی که باران نیست این صدای اوست

من را به میزبانی خودش ندا می‌کند

من سعی میکنم که نشنوم

چشم هایم را هی میبندم و باز میکنم

انگار یادم می افتد پست در است کسی

پس میروم و در را باز میکنم

او را نمیبینم با چشم سر ولی

می آید و مرا در آغوش خود جای می‌کند

فکری به حال این حنجره خراب می‌کند

میگویدم چایی بخور و خرمایی بخور

من چشم می‌گویم و اطاعت فرمان میکنم

حالم کمی بهتر می‌شود ولی

دلم گواه می‌دهد که او باز هم صدام می‌کند

خود را به نشنیدن میزنم ولی

می‌آید و مرا از رختخواب جدا می‌کند

میفهمم کاری بمن محول شده

پس این دفعه برای انجامش شتاب میکنم

سمت در و پنجره و اتاق میروم

من همیشه گوشی ام را با خود همراه میکنم

چند دقیقه با صدای باران نجوا میکنم

لبخندی میزنم و زیر لب دعایی میکنم

میفهممش که حرفی دارد و او پنهان می‌کند

من سعی میکنم این راز را آشکار کنم

پس هرچه به دلم آمده سریع اجرا میکنم

غزلی شعری سروده ای بر پا میکنم

بعدش نگاهی رو به سوی آسمان میکنم

میبینمش از آسمان می‌آید زمین

خدایی که من او را الله صدا میکنم

پایان

تمام شعر واقی بود همه کار هایی ک انجام دادم و حس و حالم آهی شکر فعلا خدانگهدار