نوشته‌ی زیبا و تأثیرگزاردوست عزیزمان «امیر»، به عنوان متن انتخابی‌ِ این قسمت از سریال زندگی در بهشت، تقدیم همه دوستانی می‌شود که برای ساختن شخصیتی تصدیق کننده و تأیید کننده‌ی زیبایی‌ها و نعمتها، مصمم شده‌اند تا نمود واضحی بشوند از «صدّق بالحسنی» و شاهد زنده‌ای باشند از مفهوم فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیسْرى یعنی آنهایی که به خاطر چنین شخصیتی آسان شده‌اند برای احاطه شدن با نیکی‌ها و نعمتها.
نه فقط نوشتن درباره‌ی زیبایی‌ها و نعمتها، بلکه خواندن و تأمل در آنها نیز ما را به درک بهتری از خداوند و چگونگی هماهنگ شدن با او و قوانینش و در یک کلام، هدایت شدن و قرار گرفتن در مدار فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیسْرى می‌رساند.
سلام. عجب بازی نفس گیری. و عجب انرژی های نفس گیری. واقعا اینهمه انرژی قابل تحسینه.
راستش اگه با من بود بجای «زندگی در بهشت» اسمشو میذاشتم «زندگی به سبک بهشت».
میدونین من معتقدم این جنس آدمهاست که یه مکانی رو تبدیل به بهشت و جهنم میکنه حالا هرچقدرم که ظاهر اون مکان زیبا یا زشت باشه.
وقتی نگاه میکنم به اینهمه عشق و مودت بین استاد و خانم شایسته میتونم درک کنم که این جنس شخصیتی و رفتاری شماهاست که اونجا رو تبدیل کرده به بهشت. فک کنین دونفر دیگه رو جایگزین میکردیم تو این مکان زیبا و این دونفر از صبح تا شب بجای تمییز کاری جنگلشون، آشپزی به سبکهای مختلف، تنیس بازی کردن، گفتن عاشقتم و شنیدن منم منم و در یک کلام عاشقانه زیستن، باهم دعوا میکردن، مدام از هم دیگه آتو میگرفتن یا همدیگرو تحقیر میکردن یا در تقلا برای تغییر همدیگه بودن، اونوقت از این بهشت برین چی باقی میموند؟ بنظر منکه یه جهنم سوزان.
و احتمالا هربار که هرکدوم از اون آدمهای فرضی قصه ی خیالیمون پا میذاشت به این مکان زیبا حالش بد میشد بواسطه مرور خاطرات نازیبایی که تجربه کرده بود در این مکان.
من فک میکنم صفای یه مکان به جنس آدمهاشه. آدمهان که تعریف میکنن با رفتارهاشون، نوع نگرششون، کلامشون و نهایتا با ارتعاشاتشون که یه مکان بهشت باشه یا جهنم.
صفای پارادایس بی شک بخاطر شما عزیزانه که وجودتون پر از عشق و آزادیه و نگاهتون توحیدیه. نمیدونم ست چندم بود اما ۱۷ ۱۷ برابر بودین و استاد از ته دل گفت «خدایا خودت کمک کن» و همونجا من تو دلم گفتم استاد این ستو برد. و چهار امتیاز پشت سرهم براحتی از خانم شایسته گرفت و ست رو ۲۱ ۱۷ برد. برای کسی که دنبال یه نشانه س این یه دنیا میتونه باشه که تو با ایمان بخواه، بدون شک دریافت میکنی، هر چیزی رو در هر زمینه ای.
نمیدونم تا کی زنده ام اما میدونم که چه ۱ ثانیه باشه چه ۱۰۰۰ سال، دوست دارم آزاد و عاشق و در درلحظه زندگی کنم. چه فایده ای داره نگرانی از آینده؟ اونم در حالیکه واقعا نمیدونیم فردا زنده ایم یا نه و چقدر راحت لحظه هامونو با تکرار ناراحتی های گذشته یا ساختن نگرانی های آینده تباه میکنیم. حال اینکه باید از خودمون بپرسیم اگه تا فردا همین موقع فرصت زندگی داشتم آیا بازم نگران چیزی میشدم یا میرفتم بجاش ۲۰ ست تنیس میزدم تو رگو حالشو میبردم؟
بقول استاد شاد و سالم و ثروتمند باشین در دنیا و آخرت.
برای دیدن سایر قسمت‌های «سریال زندگی در بهشت»، کلیک کنید
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD907MB60 دقیقه
- فایل تصویری سریال زندگی در بهشت | قسمت 23262MB60 دقیقه
بنام الله یکتا و سلام به همگی.
زندگی میتونه همین باشه.
یا هرچیزی که ازش لذت میبریم.و این همش به ما بستگی داره.به احساس درونمون.
میتونه این بازی تجربه ی یه بهشت وافعی باشه، یا میتونه در حین بازی در بهترین مکان دنیا،،،مغز و افکارت توی مشکلات باشه و باعث بشه اصلا درونن اونجا نباشی که بخوای لذتی ببری.
آره دقیقا ما ادمهاییم که یه مکان رو بهشت میکنیم یا جهنم.
ما میسازیمش.هرچیزی رو که الان و در لحطه داریم و توش هستیم.
یه جائی یه جمله استاد خیلی تکونم داد،
گفت توی هر شرایطی هستی،،،لیاقتت همینه.
هیچ اشتباهی رخ نداده.
آره درسته همینه .اشتباهی رخ نمیده .همش همونیه که خودمون ساختیم.
اینجا همون نقطه سر خطیه که باید ببینی چیزی که هستی و شرایطی که ساختی رو دوست داری یا میخوای تغییرش بدی.
آدم واقعا فکر نمیکنه از یه بازی بتونه درسهای زندگی بگیره.خیلی هامون اغلب فقط بخاطر اینکه حوصلمون سر رفته بازی میکنیم یا برای گذروندن وقت و به همین دلیل هر درسی هم داشته باشه،ما نمیبینیم.
وقتی دنیال زیبایی ها هستیم،باید چشمامونم باز کنیم و دقیق تر ببینیم.
وقتی دنبال معجزه هستیم،باید منتظرشم باشیم.
وقتی دنبال نشونه ها هستیم،باید در جستجوش هم باشیم.
نه مثل اون جوک معروف که میگفت درختا نمیذاره جنگلو ببینم.
یا اون بچه ماهی که کلی شنا کرد تا رسید به یک کوسه و ازش پرسید تو میدونی اقیانوس کجاس؟
گفت اره الان توی اقیانوسی.
ماهی کوچیک بهش گفت این که فقط آبه.
خیلی وقتا همینجوریم.نمیبینیم توی مقصدیم و درواقع مسیرمون همون مقصده.نعمت هارو نمیبینیم که توی لحظه به لحظه های زندگیمون هست و بجای ساختن خوشبختی،دنبال رسیدن بهش هستیم.
رسیدنی در کار نیست.همش مسیره
سپاسگذارم از استاد عزیز و مریم خانم و کانتهای دوستان که همیشه الهام بخش و انرژی بخش بوده و هست.
سلام به مهشید و شیرین عزیزم.
چه زیبا و قشنگ و جالب مثل گزارشگر های برنامه نوشتید.
بازی حس استادیومی گرفت
مرسی از انرژی خوبتون
عالییییی.
واقعا اگه ادم و حوا نبودن،بهشتی هم نبود.
این بهشت برای ما آفریده شده و همینطور جهنم…
با دربانهایی که دم در هرکدوم دارن بهمون خوش امد میگن.
حالا ما توی کدوم میریم،،،،
کاملا مختاریم.
در هر دو مسیر بهمون خوش امد میگن و یاریمون میکنن
هولاء و هولاء