نوشته‌ی زیبا و تأثیرگزاردوست عزیزمان «امیر»، به عنوان متن انتخابی‌ِ این قسمت از سریال زندگی در بهشت، تقدیم همه دوستانی می‌شود که برای ساختن شخصیتی تصدیق کننده و تأیید کننده‌ی زیبایی‌ها و نعمتها، مصمم شده‌اند تا نمود واضحی بشوند از «صدّق بالحسنی» و شاهد زنده‌ای باشند از مفهوم فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیسْرى یعنی آنهایی که به خاطر چنین شخصیتی آسان شده‌اند برای احاطه شدن با نیکی‌ها و نعمتها.
نه فقط نوشتن درباره‌ی زیبایی‌ها و نعمتها، بلکه خواندن و تأمل در آنها نیز ما را به درک بهتری از خداوند و چگونگی هماهنگ شدن با او و قوانینش و در یک کلام، هدایت شدن و قرار گرفتن در مدار فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیسْرى می‌رساند.
سلام. عجب بازی نفس گیری. و عجب انرژی های نفس گیری. واقعا اینهمه انرژی قابل تحسینه.
راستش اگه با من بود بجای «زندگی در بهشت» اسمشو میذاشتم «زندگی به سبک بهشت».
میدونین من معتقدم این جنس آدمهاست که یه مکانی رو تبدیل به بهشت و جهنم میکنه حالا هرچقدرم که ظاهر اون مکان زیبا یا زشت باشه.
وقتی نگاه میکنم به اینهمه عشق و مودت بین استاد و خانم شایسته میتونم درک کنم که این جنس شخصیتی و رفتاری شماهاست که اونجا رو تبدیل کرده به بهشت. فک کنین دونفر دیگه رو جایگزین میکردیم تو این مکان زیبا و این دونفر از صبح تا شب بجای تمییز کاری جنگلشون، آشپزی به سبکهای مختلف، تنیس بازی کردن، گفتن عاشقتم و شنیدن منم منم و در یک کلام عاشقانه زیستن، باهم دعوا میکردن، مدام از هم دیگه آتو میگرفتن یا همدیگرو تحقیر میکردن یا در تقلا برای تغییر همدیگه بودن، اونوقت از این بهشت برین چی باقی میموند؟ بنظر منکه یه جهنم سوزان.
و احتمالا هربار که هرکدوم از اون آدمهای فرضی قصه ی خیالیمون پا میذاشت به این مکان زیبا حالش بد میشد بواسطه مرور خاطرات نازیبایی که تجربه کرده بود در این مکان.
من فک میکنم صفای یه مکان به جنس آدمهاشه. آدمهان که تعریف میکنن با رفتارهاشون، نوع نگرششون، کلامشون و نهایتا با ارتعاشاتشون که یه مکان بهشت باشه یا جهنم.
صفای پارادایس بی شک بخاطر شما عزیزانه که وجودتون پر از عشق و آزادیه و نگاهتون توحیدیه. نمیدونم ست چندم بود اما ۱۷ ۱۷ برابر بودین و استاد از ته دل گفت «خدایا خودت کمک کن» و همونجا من تو دلم گفتم استاد این ستو برد. و چهار امتیاز پشت سرهم براحتی از خانم شایسته گرفت و ست رو ۲۱ ۱۷ برد. برای کسی که دنبال یه نشانه س این یه دنیا میتونه باشه که تو با ایمان بخواه، بدون شک دریافت میکنی، هر چیزی رو در هر زمینه ای.
نمیدونم تا کی زنده ام اما میدونم که چه ۱ ثانیه باشه چه ۱۰۰۰ سال، دوست دارم آزاد و عاشق و در درلحظه زندگی کنم. چه فایده ای داره نگرانی از آینده؟ اونم در حالیکه واقعا نمیدونیم فردا زنده ایم یا نه و چقدر راحت لحظه هامونو با تکرار ناراحتی های گذشته یا ساختن نگرانی های آینده تباه میکنیم. حال اینکه باید از خودمون بپرسیم اگه تا فردا همین موقع فرصت زندگی داشتم آیا بازم نگران چیزی میشدم یا میرفتم بجاش ۲۰ ست تنیس میزدم تو رگو حالشو میبردم؟
بقول استاد شاد و سالم و ثروتمند باشین در دنیا و آخرت.
برای دیدن سایر قسمت‌های «سریال زندگی در بهشت»، کلیک کنید
- نمایش با مدیاپلیر کلاسیک
- دانلود با کیفیت HD907MB60 دقیقه
- فایل تصویری سریال زندگی در بهشت | قسمت 23262MB60 دقیقه
…. از رویدادهای رقابتی بدم می آید
هرآنچه که بخواهد بدون در نظر گرفتن توانایی‌های فردی، آدمها را به خوب و بد، قوی و ضعیف، بهتر و بدتر و غیره تقسیم کند
سالهاست که دیگر در جشنواره‌های هنری و مسابقات شرکت نمیکنم مگر اینکه در فراخوانش نوشته شده باشد: غیر رقابتی و پروسه محور
رویدادهای رَوَند محور یا پروسه محور حتی اگر به ظاهر رقابتی باشند، در انتها برنده ندارند چون همگی برنده هستند
همگی در راهِ رقابت با هم، و بهتر شدنشان نسبت به خودِ قبلیشان درواقع برنده شده و پیشرفت کرده اند
و همین خودش کافی و ارزشمند است
.
یک سمپوزیومی هست در رشته تخصصی من که مهارت کافی برای شرکت در آن را ندارم
متاسفانه هیچ سالی هم موفق به شرکت در آن نشده‌ام و هنوز میلنگم در انجام آن شکل از کار
برایم تبدیل شده به حسرت
امروز دوباره یک فراخوان جدید دیدم وگفتم ای کاش من هم میتوانستم شرکت کنم
همینطور که آن پُست را اسکرول میکردم و حسش هنوز در من باقی بود
…. رسیدم به یک پُست که آیه ای از کتاب مقدس را نوشته بود و یادآوریش دلم را قرص و محکم کرد:
.
(خداوند میگه:)… اما فیض من برای تو کافیست، زیرا قدرت من در ضعف تو کامل میگردد.
2قرنتیان12:9
.
.
.یادم رفته بود که خدا گاهی در زندگی مرا از مسابقه دادن با خیلی ها کنار کشیده اما از آنطرف مرا در چیز دیگری قوی کرده که گاهی هیچ کس رقیبم نشده
.
مانند آن فوتبالیستی که به دلیل از دست دادن پاهایش مجبور شد به بازی شطرج بپردازد و در آن مسیر قهرمان شد…
.
.