سریال زندگی در بهشت | قسمت 26

دیشب که این فایل رو دیدم اولش از شدت ذوق و شادی دیوانه شده بودم ولی بعد دریافت آن درس ها و آگاهی ها، ساعاتی به گوشه ای خیره شدم تفکر عمیقی کردم و در بحر مکاشفت خیش فرو رفتم و از سنگینی این همه زیبایی و آگاهی خوابم برد.

استاد عزیزم، از همون ابتدا خودت رفتی توی آب، توی زیبایی، توی شادی،توی تجربه لذتبخش،توی آزادی، بعدش بچه ها رو یکی یکی تشویق کردی به حرکت و لذت بردن… چقدر تو فهمیده ای مرد شریف… چقدر تو مهربون و بزرگی… فعلا که تمام افراد دنیا رو بیخیال شدم و تمام تمرکزمو گذاشتم روی الگو برداری از شما و همسرتون… ریز به ریز دارم باورها و طرز فکر و نگاهتو میخونم و تا بیشتر درکت کنم… تا بیشتر بفهممت و بشناسمت… تا بیشتر شبیه تو فکر کنم و باور کنم… چرا؟؟!…چون خیلی شبیه خدایی… خیلی انسانی… دقیقا همون چیزی هستید که با فطرت الهی من سازگاره…

واای خدا این پسره خودِ خوده حضرت یوسفه.. چه چشای ناز و خوشگلی داره چه موهای نرم و لَختی،نقاشی خداست دیگه… بخدا سیر نمیشم از دیدن شادی و بازیگوشی شون…دلم میخاد از دریچه صفحه مانیتور بپرم اونجا پیش شما و باهاتون بازی کنم… اینه که میگم خداگونه رفتار میکنی؛ مثل خدا که هوای بنده هاشو داره و بهشون ایمان و حرکت میده و میگه نترس من باهاتم هیچ ترسی ندارم و لذت ببر، شما هم با اطمینان دادن بهشون دل جرأت دادید و به بزرگ شدن و لذت بردنشون کمک کردید. مثل خدا، با قدردانی و سپاسگزاری از نعمت ها، نعمت و لذت بیشتری بهشون دادی

………..

یک نکته ظریف اما بسیار جالبی از شما دیدم، استاد زندگی….

اونجا که داشتی از نرده ها بالا میومدی و پیچ نرده شل شده بود… چقدر کیف کردم از طرز نگاهت… هر کس دیگه ای بود می‌گفت بابا ول کن، کی حال داره وسط این بازی و دورهمی بره دم دستگاه ورداره و درستش کنه، بذار بعد مهمونی… ولی تو مگه پیرو نجواهای ذهنتی!!! تو پیرو ندای قلبتی و دیدم که چطور بی درنگ رفتی سراغ ابزارت و سریع پیچ ها رو سفت کردی، یوسف هم بالا سرت نگاه میکرد و یاد میگرفت… اینه نتیجه تمرین حل مسئله… اونقدر حل مسئله کردی تو زندگیت که در هر زمان و شرایطی قادری هر مسأله ای رو در کوتاه ترین زمان ساده ترین حالت ممکن حل کنی…

ای خدا بگم چیکارت کنه لوک… به یعقوب(jacob) میگفت underwear…underwear.. پوکیدم از خنده… میخاستن شلوارکشون رو در بیارن که باباشون گفت نه رعایت کن پسر… من عاشق اون پا زدن های خستگی ناپذیر یعقوب دوست داشتنی شدم چه باحاله این پسر… من عاشق این بابای آزاد اندیش و خونسردشون شدم این آدم چقدر آروم و با شعوره که نه تنها نگران نیست بلکه بهشون روحیه و اعتماد به نفس میده واسه شنا کردن… لوک گفت come on mary.. مریمی هم گفت no im ok… الهی بمیرم که مثل خودم شنا بلد نیستی مریمی…

چقدر این بچه ها با همدیگه در صلحند و همو دوست دارن… عاشقانه به هم کمک میکنن و در کنار هم لذت میبرن بدون هیچ دعوا یا بحثی.. این بچه ها به من درس زندگی دادن ،درس در لحظه بودن، درس عزت نفس، درس مقابله با ترس ها و لذت بردن از زندگی، درس مسولیت پذیری ، درس ادب و اخلاق، درس سپاس گزار بودن، درس در لحظه بودن…. آره دقیقا باید بچگی کرد و مثل بچه ها نامحدود فکر کرد مثل بچه ها رها و بدون ترس… من عاشقتم استاد که اینقدر کودکی کردی و هم برای خودت هم برای اونا و هم برای ما لحظات فان و لذت‌بخشی رو ایجاد کردی… و من عاشقتم مریم جان که با عشق دوربین به دست میگیری و با خلاقیت هرچه تمام تر این لحظات زیبا را به تصویر میکشی… راستی استاد یه ایده دارم؛ اگر موافقید یه فوتبال دستی سفارش بده و مثل پینگ پنگ هروقت دلتون خواست بازی کنید….

چیزی که برام عجیب بود این بود اصلا از بازی و شادی خسته نمیشدید و از صبح تا شب همش سراسر پر انرژی بودید و همچنان به بازی و لذت ادامه می‌دادید.. اینه قانون؛ شادی و لذت، شادی و لذت بیشتر و بیشتری میاره… شماها بهم یاد دادید مهارت شاد زیستن رو مهارت در لحظه بودن و لذت بردن رو…

چقدر شماها ساده زیست و بی تعارف هستین که پیاز چال درست کردید و اونا چقدر مودب و سپاس گزارند و عین ما ذوق و شوق کردن واسه خوردنش… خدا می‌دونه اگه ما واسه مهمون پیازچال درست کنیم، قهر میکنن و دیگه نمیان… قسمت به قسمت داره جذاب تر میشه این سریال، شبا از شوق و شادی خوابم نمبیره بخدا…

این قسمت مهم ترین درسش واسم رفتن توی دل ترس هاست… ترس و دودلی از خط قرمزهای منه. بیزارم از ترس و حالم ازش بهم میخوره، اونقدر ازین احساس ترس بدم میاد که وقتی میاد سراغم، دلم میخواد سرمو بکوبم به دیوار…

ترس از آب عمیق و شنا از دیرباز با من همراه بوده، یادمه وقتی بچه بودم افتادم توی آب رودخونه و یک دقیقه زیر آب بودم، عمه ام منو دید و از مرگ حتمی نجاتم داد… بارها سعی کردم شنا یاد بگیرم ولی انگار ذرات آب متوجه این ترس من میشدم و با من همکاری نمیکردن. دیگه باور کرده بودم که هیچگاه من با آب سازگار نمیشم و شنا یاد نمیگیرم، چه لحظات شاد و لذت بخشی رو به خاطر این ترس از غرق شدن از دست دادم، همیشه حسرت میخوردم… ولی این فایل بهم جرات داد که بر این ترس ریشه ایم غلبه کنم و بالاخره این طلسم رو بشکنم…

……………..

ترس از ارتفاع؛ من فوبیای ارتفاع داشتم و آنقدر از ارتفاع میترسیدم که حتی تصورش هم من رو به جنون میرسوند. یک روز تصمیم گرفتم که به همراه یکی از دوستان برای اولین بار به قله بلند ترین کوه منطقه مون برم… هنوز مسافتی طی نکرده بودیم که آن دوست همراهم شروع کرد به بهانه آوردن که پام درد می‌کنه دیر وقته بیا برگردیم… آنچنان توی ذوقم خورد، که از خدا خواستم این دوست ترسو رو از مدارم برای همیشه خارج کنه… در ادامه همون روز اتفاقاتی افتاد که بصورت کاملاً راحت و طبیعی، جهان این دوست رو که مدت ها بهم چسبیده بود رو از مدارم برای همیشه خارج کرد و چقدر سپاس گزار این هدایت پروردگارم هستم. در همین ایام عید بود که علارغم فشارشدید نجواهای ذهنم، دل به دریا زدم و رفتم توی دل این ترس بزرگم… همه بهم میگفتند این کوه خطرناکه گم میشی تا شب نمی‌رسی… منم توی دل خودم میدونستم که اینا خودشون یک عمر با ترس زندگی کردن و عادت کردن به جای تشویق دیگران رو بترسونن… آقا من تنهایی به دل کوه زدم، به میانه کوه که رسیدم، موقعی که این حجم از صعود و ارتفاع رو دیدم، نجواها و ترسم هزار برابر شد تا جایی که نزدیک بود پشیمان شوم…شیطون همش میگفت نرو دیگه اینجا پلنگ و مار داره تا شب نمی‌رسی گم میشی تنهایی، خیلی دیره و شیب وحشتناکی داره… ولی من محکم گفتم به هر قیمتی شده باید تا آخرش برم و این ترسمو برای همیشه بخوابونم… خلاصه با نیروی عجیبی که خدا بهم داد تا نوک قله رسیدم، یه لحظه دیدم وااای جلوم خالیه…نگو که در پرتگاه قرار. گرفتم و خدا حواسمو جمع کرد… باورم نمیشد که چند نفر هم کمی اونورتر در یک متری بزرگترین پرتگاه نشسته بودن و داشتن مدیتیشن میکردن… دیگه مطمئن شده بودم که این یک نشانه از طرف خدا برای منه… دیدن اونا بهم انگیزه داد و میخواستم از اونا الگو برداری کنم… منم هندزفری رو گذاشتم توی گوشم و آروم آروم رفتم جلو و نشستم… از شدت ترس از ارتفاع داشتم سکته میکردم… به هر حال بار اولم بود که به بزرگترین ترس زندگیم به این طرز دیوانه وار حمله کردم…به طلوع چشم نواز خورشید خیره شدم و خدا را بلند فریاد زدم… نمی‌دانید چقدر لذت بخش و نیروبخش بود… چقدر احساس آزادی و اعتماد به نفس میکردم… عکس پروفایلم هم در یک قدمی بلند ترین پرتگاه هستش…نیمی از صورتم را غروب زیبای خورشید درخشان کرده است … در آن روز با یک تیر چند هدف زدم؛ هم بر هولناک ترین ترسم غلبه کردم، هم کلی کیف و لذت بردم، هم ورزش کردم، هم اعتماد به نفس و ایمانم خیلی قویتر شد، هم رکورد بیشترین دوندگی بدون وقفه قبلیمو( ۱۷ کیلومتر) زدم با بیش از ۲۲ کیلومتر…

آن روز از اعماق وجودم پی بردم که ترس توهمی بیش نیست که ناشی از ناشناخته ها و عدم تجربه است…

عاشقتم استاد عزیزم که بهم یاد دادی چگونه به ندای قلبم گوش کنم و بهش عمل کنم… با الگو قرار دادن تو نمیتونم دیگه از چیزی بترسم… از موقعی که خدای واقعیمو پیدا کردم، دیگه سراسر وجودم شده ایمان و عمل… غلبه بر ترس ها و رفتن توی دل ترس ها هم ایمان و تکامل میخواد… عاشق همتونم عزیزای دلم❤❤😘😘💖💖

سلام و درود بیکران خدا بر به آفرین عزیزم. نمیدانی از موقعی که نوشتار تو و زهرای عزیز رو خوندم چقدر در خودم فرو رفتم و در خلوتی در دشت گریه کردم…

هر فایل، کامنت، و اتفاقی برای من پیش میاد بدون شک هدایت و پیام خداست برای من؛ این یک باور بسیار قویست که مدتیه در من شکل گرفته.

دقیقا یادآوری زندگی گذشته استاد برای من یک پیغام بسیار بزرگ برای من بود… شاید خودت فکر کنی که صرفا یک کامنت ساده گذاشتی ولی خداوند به وسیله تو در آن سوی زمین بهم نوید و مژده بزرگی داد… میبینی سیستم هدایت خداوند چقدر دقیقه؟!…

من هم بارها این موضوع تضاد های خانوادگی و رنج های استاد در فایل هاشون دیدم و شنیدم، ولی اصلاً برای من عجیب و تازه نبود… چرا که من خودم زندگی به مراتب سخت تر و وحشتناک تری نسبت به استاد داشتم… مثلا هر شب کابوس های جنون آمیز میدیدم… کابوس های که بارها در سرحد مرگ منو پیش میبرد..یکی از دلایلش کودک آزاری های شیطان صفتانه پدر و مادرم بود.پدرم از همان ۶ سالگی تا دوران نوجوانی بارها به شکل سنگ دلانه ای منو کتک می‌زد و شکنجه میداد… منو خورد و مسخره میکرد… همه فامیل و آشنایان به پدر و مادرم میگفتند کاش میلاد پسر ما بود ایقدر که این پسر مهربون، مودب و خارق العادست… بهترین درس و استعداد رو در شهر و منطقه داشتم و با اختلاف بهترین بودم، ولی با گذشت زمان و سرکوب ها و تضادها روح و روانم خسته و مجروح شد… پدرم همیشه مادرم را میزد و تهدید میکرد، منم به جای تمرکز بر درس و علایقم، ترس و عذاب نمیذاشت تا صبح بخوابم…

از ۱۲ سالگی خودم بصورت خودجوش شروع به خواندن قرآن کردم تا کلام و قانون خدا رو بفهمم،ولی پدر و مادرم بارها منو منع و مسخره می‌کردند که تو بچه ای و چیکار به این حرفا داری… یادمه بارها کتابهای و مجلات علمی و نجوم میاوردم خونه تا با عشق مباحث علمی و پژوهشی مورد علاقمو بخونم، ولی هر بار پدرم دعوام میکرد که به جای این چرت پرتا فقط درس بخون و نمره بیست واسم بیار. چند سال بیماری های خطرناک روحی گرفتم و حتی به افسردگی شدید مبتلا شدم.. دوست خوبم قضیه هولناک تر از آنست که در مخیله دیگران بگنجد… ولی خدایی همیشه درونم زنده بود که صدایم میزد و مرا به آغوش خودش فرا میخواند… تو فقط به من پناه بیار و از من بخواه آیا من برای تو کافی نیستم…

این رنج و عذاب ها خواسته های بسیار بسیار عظیمی رو درون من ایجاد کرده بود… بیشتر هر کس دیگه ای… زندگی سراسر رفاه عشق و خوشبختی رو حق طبیعی خودم میدونم و خدا داره منو قدم به قدم به سمتش هدایت میکنه… می‌دونی، صدای خدا رو به وضوح درونم می‌شنوم که به تمام رویاهام میرسم اگر ادامه بدم و در چارچوب قانون خدا حرکت کنم…

یکی از بارزترین نشونه ها برام اینه که، منم یک هدف بسیار والا مثل هدف استاد دارم… استاد توی فایل توحید عملی ۱ بود که گفتن از مرگ حتمی نجات پیدا کردن و اون روز بود که فهمیدن خدا نجاتش داده و رسالت بزرگی رو بهش الهام کرد.. من هم چندین بار از مرگ حتمی جسمی و روانی نجات پیدا کردم و در طی این چند سال اخیر متوجه رسالت بزرگی شدم که خدا به دلم انداخته… گاهی به خودم شک میکردم که من دیوانه ام بیخیال این این رسالت، ولی ندای محکم الهی بهم امر میکرد که این رسالتت هست و این رویایی که به دلت انداختم رو تا آخر دنبال کن… فقط همین رو بگم آنقدر سنگین و عظیمه که تا به حال هیچ کس در ایران و دنیا رو ندیدم که انجامش داده باشه و من میخام که اول نفر باشم که این کارو انجام میده. مثل استاد که در حوزه خودش اولین و بهترینه. به همین خاطر هیچگاه در موردش در سایت و یا جای دیگه حرف نزدم و نخواهم زد. تا زمانی که در چند قدمیش قرار نگیرم.. آره باور کن که خدا بوسیله من و تو و ماها میخواد جهان رو گسترش بده و غیر ممکن رو ممکن کنه… تو هم رسالتی داری در این جهان…

میلیون ها سال نوری با هدف و ادای رسالتم فاصله دارم، رسالتی از جنس رسالت استاد… با الگو گرفتن از استاد و داشتن باورهایی مثل ایشون همه چیز ممکن و شدنیه… قدم به قدم…. تکامل …. تکامل … تکامل….. ایمان … عمل…. ایمان…. عمل… استمرار و ادامه دادن… کنترل ذهن… تمرکز و توجه…. سپاس گزاری و احساس خوب… توکل و هدایت……خدا خدا خدا خدا خدا…..

این راه هیچ پایانی ندارد….

یگانه معبودم را بی نهایت سپاسگزارم که از زبان تو با من سخن گفت و انگیزه ام را هزار برابر کرد… ایمان و باورم قوی تر شد… تحسینت میکنم که به ندای قلبت گوش و برایم نوشتی، تحسینی از جنس بی نهایت الهی

میدونم این روزها مثل خودم، خواب و خوراک نداری و ۲۴ ساعته داری در این مسیر بهشتی حرکت میکنی… خدای درونم داره بهم میگه که تو بفرین عزیزم داری عالی تر از عالی پیش میری و خودت هم خبر نداری… بدون شک با این سرعت فرکانسی که تو داری پیش میری، به زودی به بزرگتر از آنچه که خودت هم انتظار نداشتی می‌رسی… خدا هم داره با زبان من به تو نوید اتفاقات ریز و درشت شگفت انگیزی رو میده که خودت هم باورت نمیشه … نوید ثروت، محبوبیت، آگاهی های عظیم کیهانی، سلامتی و تندرستی، دوستان بهشتی، عشق و روابطی سراسر عاشقانه، موفقیت و خوشبختی، آرامش و شخصیتی سراسر تسلیم و توحیدی…. منتظر اتفاقات خوب باش که دارن از راه می‌رسن…

دوستت دارم دختر خوش قلب و دوست داشتنی…

با قدرت ادامه بده که رویاهات منتظرتن عزیزم