سریال زندگی در بهشت | قسمت 27 - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استاد عزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم

امروز خونه هستم میخواستم جاتون خالی ناهار بخورم، گفتم به جای فقط گوش دادن به یه فایل صوتی ونگاه کردن به بشقاب غذا یا درو دیوار بذار یه فایل تصویری از سریال زندگی در بهشت ببینم وکلی لذت هم ببرم،بعد ناهار فایل صوتی گوش کنم…

اومدم به صورت رندم یکی رو انتخاب کنم یه صدایی تو گوشم گفت برو قسمت 27 رو ببین واز اونجا که من خیلی زیاد هرکدوم از قسمت های سریال زندگی در بهشت رو دیدم تقریبا حدس زدم که الان باید اون قسمت هایی باشه که استاد ومریم جان مهمون داشتند، اومدم قسمت 27 رو کلیک کردم یه کم از فایل رو دیدم کلی حالم خوب شد، خصوصا اون قسمت ماهیگیری مریم ولیوای رو که دیدم کلی کیف کردم اخه خودم عاشق دریا و رودخونه وماهیگیری هستم وشکر خدا چون رشت زندگی میکنم شرایط رفتن به دریا و رودخونه وماهیگیری برام زیاد پیش میاد، غذامو که خوردم همینطور که داشتم فایل رو میدیدم دفترمو برداشتم و نوشتم خدایا منو ببر ماهیگیری منو ببر دریا ببر رودخونه ببر که شنا کنم وکلی ذوق کنم ، چون خودم ماشین ندارم باید منتظر بمونم حتما کسی بیاداز خانواده یا دوست واشنا که باهم بریم ، همون موقعه یاد موتور سواری یعقوب افتادم که روز اول موتور سواری با اون سن کمش رفت تنهایی موتور سواری کرد کلی، داشتم فکر میکردم چرا من انقدر از موتور سواری ورانندگی میترسم، با اینکه از اون تصادفی که با خواهرم داشتیم تو راه شمال حداقل 10 سال میگذره وخواهرم با اینکه راننده بود و تصادف و داغون شدن ماشینش از خودش بود ومن فقط کنارش نشسته بودم بعد چندماه باز ماشین خرید وشکر الله باز رانندگی کرد ولی من دیگه ترسیدم وحتی وقتی کنار کسی میشینم می ترسم توسرعت بالا یاوقتی یکی می پیچه جلوی ماشین، یاد شما استاد عزیزم و مریم جان افتادم که چطور پا رو ترسهاتون گذاشتید و همون ماهای اول توی امریکا نشستید پشت فرمون … واین باعث شد امروز تصمیم بگیرم با اولین پول وشرایطی که برام اوکی شد یه ماشین بخرم که انقدر منتظر نمونم کسی بیاد منو ببره جایی یا مجبور بشم اسنپ بگیرم، با اینکه من از 17 سالگی رانندگی میکردم کم وبیش، چرا الان چند ساله به خاطر ترسهام دیگه نمی شینم پشت فرمون؟ دوباره سریع یادم امد که یه ترمز دیگه هم توی ذهنم هست که اجازه نمیده پارو ترسم بذارم وماشین بخرم، اونم به خاطر شرایط پسرم هست، چون کم شنواست واز سمعک استفاده میکنه می ترسم که پشت فرمون بشینه با اینکه الان 19 سالش هست و میخواد بره رانندگی یادبگیره و گواهینامه بگیره!!!

من خودم از نزدیک دیدم افراد ناشنوا وکم شنوایی که اتفاقا خیلی قشنگ رانندگی می کنند پس چرا در مورد پسرم انقدر ترس واضطراب دارم با اینکه پسر باهوش با استعداد وشکر خدا زرنگی هم هست…

موضوع بعد در مورد صحبتهای شما بود که در باره شادی بچه ها بود،اینکه تو لحظه زندگی میکنند وشاد و خوشحال هستند میدونید چرا؟.

چون بچه ها میدونند که نیروی برترشون یعنی پدر ومادرشون همیشه مراقبشون هستند براشون هر امکاناتی رو که بتونند فراهم می کنند خوراک وپوشاک ومسکن و هزینه های تحصیل و بازی و…

همین موضوع باعث میشه که بچه ها با اطمینان خاطر فقط تو همون لحظه باشند و نگران چیزی نباشند…حالا نکته اش چیه؟

هر کدوم از ما از یه سنی حمایت پدر ومادر ازمون برداشته میشه و وقتش میرسه که برای خودمون انتخاب هایی داشته باشیم که روی روابط خانوادگی و عاطفی و کاری واجتماعیمون تاثیر میذاره نگران میشیم ترس میاد سراغمون و یادمون میره که ماهم نیروی برتری داریم به نام خداوند که هزاران برابر بهتر و مراقبتر از پدر ومادرهامون هست و همه ی امکاناتی که نیاز داریم برای خوشبخت وشاد زندگی کردن رو در اختیارمون گذاشته منتهی ما یا نمیخوایم ومی ترسیم یا بلد نیستیم ازشون درست استفاده کنیم…

مثلا همین یعقوب اگر مینشست یه جا واز موتور سواری، از قایق سواری، از شناکردن تو دریاچه و یا حتی از ویدئو گرفتن وگذاشتن تو یوتویوپ می ترسید می تونست اون تجربه های لذت بخش رو داشته باشه؟؟

استاد بود، پدرش بود، موتور بود، دریاچه بود گوشی بودبرادرهاش بودند مریم جان بود ولی میرفت می نشست یه گوشه واقدامی نمیکرد!!!!

خب دقیقا زندگی هر کدوم از ماهم همینطور هر آنچه که نیاز داریم در اختیارمون هست فقط باید پا روی ترسهامون بذاریم وازش استفاده کنیم..

یادمه وقتی تیر ماه سال گذشته تصمیم گرفتم کسب وکار خودم رو که عاشقش هستم راه بندازم اولش ترس داشتم، با اینکه میومدم والگوهای موفقی رو برای خودم در نظر میگرفتم واز تجسم خلاق استفاده میکردم ولی بازم یه کم دو دل بودم تا اینکه پا رو ترسهام گذاشتم بدون اینکه کلاسی برم و کار خاصی انجام بدم فقط 3 ماه فصل بهار نشستم هر روز چندین ساعت از تو اینستا فایلهای آموزشی در مورد حرفه ام رو دیدم وبعد 3 ماه شروع کردم کارم رو استارت زدم انقدر عاشق کارم بودم وهستم که سختیهاش برام مثل قند شیرینه، فقط یادمه دوبار سر اینکه یه کم غرور اومد سراغم تو کارم به مشکل بر خوردم وبرای چند ساعت ترس و ناامیدی اومد سراغم ولی سریع از صبح فرداش با اشتیاق بیشتر کارمو ادامه دادم…

الان 14 ماه از روزیکه کارمو استارت زدم میگذره وشکر خدا در جایگاه خوبی هستم وراضی ام، اگر چه هنوز به درآمدی عالی نرسیدم ولی هم حواسم به طی کردن تکاملم هست هم نمیرم تو مقایسه با دیگران، هم میدونم که همین الانش هم در جایگاه خوبی هستم وقراره که خیلی خیلی رشد کنم تو این مسیر، اگرچه در مورد یه سری چیزها خصوصا مادیات وپول من یه اعتقادات خاصی دارم اونم اینه که فقط از یه دریچه نباید منتظر روزی بود بلکه خداوند همیشه درهای رحمت وروزیش به روی ما باز هست، به قول شما استاد عزیزم یه تایمی هرچی تلاش میکردید از طریق سمینارها ورودی مالی خاصی نداشتید ولی چون صادقانه تلاش میکردید وجهان( خداوند) همیشه به تلاشهایی که از روی ایمان وتوکل هست پاداش میده، از طریق تند خوانی اون برکت در مال و روزی رو یه تایمی جوری روانه ی زندگیتون کرد که اون تلاشهای قبلیتون جبران شد…

منم میگم آدم باید تلاشش رو بکنه ، ویه جا نشینه دست روی دست بذاره، خداوند خودش حواسش هست و جبران میکنه…

خلاصه که فایل پرباری بود برام، همین الان که به هدایتم گوش دادم و فک میکردم قبلا این فایل رو دیدم یعنی چی میخواد ایندفعه بهم بگه، کلی منو زیر ورو کرد کلی حالم خوب شد، وبهم یاد اوری کرد که پا رو ترسهام بذارم و پامو از رو ترمز بردارم وبذارم روی گاز …

بهم یاد اوری کرد که تا بچه نشم ودوباره مثل بچه ها شادی نکنم و تولحظه زندگی نکنم هیچی خوب پیش نمیره و اتفاقات مثبتی که انتظار دارم نمی افته….

بهم یاد اوری کرد که من صاحب اختیار ونگه دارنده و هدایت کننده ای دارم که هر چی نیاز باشه برام قرار داده تا از زندگیم لذت ببرم وتو لحظه ویا فقط برای امروز سهم خودم رو درست انجام بدم باقیشو خودش درست میکنه مثل همیشه..

الهی هزاران بار شکرت