سریال زندگی در بهشت | قسمت 32 - صفحه 1 (به ترتیب امتیاز)

به نام او 👑

سلام به استاد حکیمم💖

سلام به خانم شایسته دوست داشتنی💖

سلام به الماس های سایت💎

عید فطر بر همه ی شما خوبان مبارک! به افتخار خودت بزن اون دست قشنگه رو! دست ! جیغ ! هوراااااااا!!!!😍😄😘😇💃🕺👏👏👏 یییییووووووههههووووو……اییینننههه!!!🎉✨🧨🎈🎶🎵🎹💣

برای خودت دست بزن که تا این قسمت از زندگی در بهشت رو اومدی و توی مدارش ثابت قدم موندی⭐

برای خودت دست بزن که داری بازم مثل قدیما با کودک درونت آشتی میکنی⭐

برای خودت دست بزن که به خدای نوح اعتماد کردی و سوار کشتی شدی با وجود اینکه هنوز اثری از بارون دیده نمیشه.⭐

برای خودت دست بزن که داری یه جوری فکر و عمل میکنی که پدران پدرانت هم قبلاٌ اینجوری فکر و عمل نکردن!⭐

برای خودت دست بزن که جرئت کردی پاک کنِ شجاعت رو برداری و دایره ی امنیت سیاهِ اطرافتو پاک کنی⭐

ببوس خودتو که اینقدر تشنه و لایق این آگاهیا بودی که خدا خودش دستتو گرفت و بازی رو یادت داد.💗

ببوس خودتو که یه روز تصمیم گرفتی مراقب قلب پاک و خداییت باشی نه نگاهای عینک دودی زده ی اطرافت.💗

ببوس خودتو که جرئت کردی به باورهای گذشتت بخندی با اینکه ممکنه بقیه مسخرت کنن و گمراه شده خطابت کنن💗

ببوس خودتو که داری با تواضع و عشق ، خدا رو عبادت میکنی نه از روی ترس، نه از روی تقلید ، نه از روی تزویر.💗

ببوس خودتو که اشکای شیرین شکرگزاری صورتتو خیس کرده توی روزگاری که خیلیا صورتشون از اشکای تلخ ناسپاسی خیسه.💗

آره! ببوس خودتو! نوازش کن خودتو! موهای قشنگتو شونه کن! از خودت تمجید کن!برقص! بخون! حال کن با اون عشق درونت!😍😘👊🌈🔥🔥😉

همین لحظه که دارم مینویسم توی شبکه تهران خاله شادونه داره با بچه ها آهنگ میخونه و کیف میکنن.یادم رفته بود که زمانی خودمم هر صبح وقتی که یه کوچولوی ناز بودم میشستم پای برنامه های شادش و در لحظه لذت میبردم.عه! چه جمله ای گفت پسر! مجری برنامه(آقای روشن پژوه) همین الآن یه جمله ای گفت: اگه میخواین غم دنیا رو فراموش کنین ، به صورت بچه ها نگاه کنین! خدای من چه همزمانی ای!!!🙏😊

استاد جانم،از اون موقعی که خدا موهبتی مثل شما رو وارد زندگیم کرد تا به امروز که زنده ام، هر روز برام عید بوده.دیگه مثل قدیما منتظر یه عید خاصّ، یه وسیله ی خاصّ،یه آدم خاصّ،یه شاهدخت سوار بر اسب تک شاخ(!)🦄 یا یه نیمه ی گمشده ی خاصّ نیستم.نیمه ی گمشده ی ما، خود ما هستیم.اصلاٌ ما چیزی گم نکردیم که بخوایم پیدا کنیم.ما فراموش کار شدیم.ما فراموش کردیم که همه چیزو از قبل داریم.جعبه ابزار وجود ما از قبل مجهز بوده و هست.همه ی ما این جعبه ابزار رو با عدالت تمام در وجودمون داریم.⚙🔓🛠🗝🔑کار ما فقط اینه که این گرد و غبارای تعصّب و شرک و خودکم بینی و ناسپاسی رو از روی ابزارامون پاک کنیم و یه دستی به روش بکشیم ، اونوقت میفهمیم حافظ خواسته چیو بگه:

سال ها دل طلب جام جم از ما میکرد

وان چه خود داشت ز بیگانه تمنّا میکرد

گوهری کز صدف کُون و مکان بیرونست

طلب از گمشدگان لب دریا میکرد

گفتم این جام جهان بین به تو کِی داد حکیم

گفت آن روز که این گنبد مینا میکرد

بیدلی در همه احوال خدا با او بود

او نمیدیدش و از دور خدایا میکرد

دیروز که مهمونا رفتن داشتم به این فکر میکردم که آقای رایان و پسرای گلش باید میومدن. میتونست کلّی موضوع و تضاد براشون توی مسیر رسیدن به پردایس پیش میومد که سفرشونو کنسل میکرد،ماشین پنچر میشد،یکی از پسرا حالش بد میشد،یه ماموریت فوری برای پدر خانواده پیش میومد یا حتی براشون مهمون میومد و میلیون ها احتمال دیگه ای که وجود داشت.این اتفاق باید میفتاد تا ما این ماجراجویی هارو تجربه کنیم و درسایی رو از این خونواده بگیریم که از هزاران هزار کتاب و سمینار مشاوره ی خانواده برامون مفیدتر و عملی تر باشه. واقعاً چه درسی از این زیباتر که آدم یاد بگیره خودش باشه،ماسک نزنه و از همین لحظه ی زندگیش لذت ببره. همون چیزی که استاد در قسمت قبلی گفت که بتونیم این باورو در خودمون ایجاد کنیم که فارغ از اینکه دیدگاه بقیه ، مردم و جامعه چیه، اون کاری که راحت تر ،درست تر و لذّت بخش تره رو انجام بدیم و خودمونو از قالب فرهنگ و جامعه بکشیم بیرون.شب همون روز یعنی دیشب با خونواده رفتیم به یه پارک کوهستانی.موقع برگشتنی،کودک درونم ذوق کرد و گفت پاشو سرتو از سان رووف بده بیرون.من میخوایم کِیف کنم! همون موقع سریع نجواها اومدن سراغم که بشین سر جات! تو رو چه به این بچه بازیا آخه! ۱۸ سالته میخوای مثل بچه سوسولا رفتار کنی؟ مردم الان ببیننت چی فکر میکنن؟ اما من یه عباسمنش درون هم دارم( با گوش دادن به فایلای استاد ساخمتش!😊) که درس همون لحظه رو به یادم میاره. بلند شدم شیشه رو زدم کنار. سرمو دادم بیرون.نمیدونین چه احساس آزادی ای داشت! حس کوبوندن یه تخم مرغ به دیوار! حس گل کردن یه پنالتی تو بازی فینال! حس پروانه ای که از پیلش درمیاد!🦋 پاداشمو همون لحظه گرفتم : باد خنکی که می وزید،منظره ی شهر از بالا،رقص چراغای نور، بچه هایی که داشتن والیبال بازی میکردن،اون دختر کوچولویی که داشت بستنی قیفیشو لیس میزد…خلاصه حسّ و حال عجیبی بود! بعدش چه اتفاقی افتاد؟ خواهرم گفت بیا پایین منم میخوام برم!!! و از همه عجیب برام این بود که مامانم هم هوس کرد که این کارو بکنه(مامانم فوق لیسانس سرکوب کودک درون از دانشگاه {سرکوب استنفورد} داره!!!! 😅😋) یعنی قشنگ تشعشعات رادیواکتیو پا گذاشتن روی ترسا رو توی اون لحظه دیدم.✨🎇 فقط مونده بود بابام بره ولی خب هنوز نمیتونه با پاهاش فرمونو خوب هدایت کنه!!!!😄

اینا تجربه هایی بود که حین نوشتن یادم اومد.اصن اومدم یه چیز دیگه بگم به یه سمت دیگه هدایت شد! واقعاٌ همین عمل کردنای کوچیک وقتی با ادامه دادن و استمرار باشه،شخصیتمونو به مرور زمان تغییر میده.به قول استاد توی قسمت ۲۲ صاحبه، هدفو نباید فراموش کرد. هدف اینه که ما از این فرصت زندگی که خداوند در اختیارمون گذاشته به خوبی استفاده کنیم. شاد باشیم.لذّت ببریم و کمک کنیم که جهان جای لذّت بخش تری برای زندگی کردن بشه.حرفم رو با جمله ای که امروز صبح به ذهنم اومد و سریع یادداشتش کردم تموم میکنم:

✅بزرگترین چالش ما آدما، دونستن چگونگی رسیدن به خواسته هامون نیست. بزرگترین چالش ما آدما، لذّت بردن از همین لحظه با وجود انتظار برای خواسته های آیندمونه . ✅

دوستتون دارم😇🙏💖

در پناه الله یکتا شاد باشین.⭐