سریال زندگی در بهشت | قسمت 33 - صفحه 4

آآآی خدااااا… وای وای وای… از خنده روده بُر شدم… از بس شوق کردم و خندیدم دندونام ریخت… ای خدا بگم چیکارت کنه استاد پوکیدم از ذوق و شادی… شما چرا اینقدر باحالید چرا اینقدر بانمک و دوست داشتنی هستین…این فایل هم مثل هروز دیوونم کرد…

استاد همین ابتدا بگم که آخرای فایل یه ایده خفن و هیولا به ذهنم رسید… همانطور که اشاره کردین تیوب های تماماً لاستیکی بدون نیاز به باد برای فرغون و امثالهم بسیار مناسبه… حالا داشتم فکر میکردم که مثلا دوچرخه یا ماشین که تیوب های بادی نیاز دارن،اگه سوراخ و پنچر شن چی؟آیا راهی هست که عمر مفید لاستیک های ماشین یا دوچرخه طولانی تر شه که اگه سوراخ هم شد نیازی به عوض کردن و هزینه چندباره نباشه؟ آیا غیر ازین راهی هست؟ آیا ازین راحت تر هم میشه؟ آره چرا نشه… اگر دقت کنیم، درصورت کوچکترین سوراخی در تیوب کل باد آن خارج میشه؛ حالا اگه به نحوی تیوب رو به چند قسمت مجزا و پارت پارت تقسیم کنیم، به طوری که توی هر محفظه پر باد بشه،در صورت سوراخی یک بخش، دیگه باد کل تیوب خارج نمیشه و کل تایر پنچر نمیشه بلکه فقط باد همون پارت تخلیه میشه ولی هنوز قسمت های دیگه پر باده؛ و این فشار باد پارت های مجاور،اون بخش تخلیه شده رو ساپورت می‌کنه و پوشش میده… وای خدا همین الان که اینو گفتم ناخودآگاه یاد قضیه کشتی تایتانیک هم افتادم که کف کشتی رو به قسمت های مجزا تقسیم کردند ولی چون کاملا کیپ و مجزا نشده بودند،آب از اون محفظه سوراخ و پرشده به سایر قسمت ها هم سرایت کرد… نمی‌دونم که تونستم منظورمو اونجور که باید منتقل کردم یا نه، ولی خودم کاملا میفهممش و احساس عجیبی دارم، البته که هنوز خام و کار نشده است… نمی‌دونم که این ایده رو آدمی یا شرکتی عملی کرده یا نه! شاید هم مدت هاست عملی شده و من خبر ندارم! چه می‌کنه تضاد با آدمی… این تضاد هاست که باعث رشد و پیشرفت چشمگیر بشر و جهان شده و چه بسا چه ثروت ها و پول ها ازش ساخته شد…

الهی الهی… یعنی من هرروز می‌میرم و زنده میشم واسه این رابطه فوق عاشقانه تون… مریمی عزیزم بالاخره یاد گرفتی موتور روندن رو.. ای جانم ببین چه ناز و خرامان خرامان میرونه… من عاشقتم استاد که اینقدر عاشقانه عزیز دلتو تشویق میکنی تا بره تو دل ترس هاش… و به ما هم یاد میدی که به دیگران روحیه بدین و بی منت تشویق کنیم… الهی قربون اون شوخی های با مزتون برم من… از ذوق دلم میخاد بپرم تو آسمون و فریاد بزنم خدیاااا شکرت خدیااااا عاشقتم… چه موهای جگری رنگ قشنگی… چقدر تو خوش خنده و شیرین زبونی مریمی…الهی الهی ببین چه هیجانی داره موتور روندن دفعه های اول..

یاد موتور یادگرفتن خودم افتادم… چون توی بچگی یه اتفاق مرگ آفرین روی موتور برام پیش اومده بود، همیشه از ترس تصادف و زخمی صورت و جراحت میترسیدم! به همین خاطر خیلی دیر رفتم موتور یا بگیرم… یادمه زمانی که مصمم شدم که بالاخره یاد بگیرم،بلا استثنا همه بهم میگفتند که خیالت تخت تا زمانی چند بار نخوری زمین و تصادف نکنی موتور یاد نمیگیری! چون ما اونقدر خوردیم زمین که یاد گرفتیم! تو هم زیاد خودتو نگیر دیر یا زود مثل ما میخوری زمین! اینا همه باورهای غلط خودشون بود که میخاستن منو بترسونن..

ولی من گفتم مگه من مثل شمام!با شجاعت و اعتماد به نفس زدم توی دل ترسم! اولش خیلی برام دلهره آور و پیچیده بود ولی کم کم یاد گرفتم بدون اینکه مشکلی برام پیش بیاد… میخام اینو بگم که اگر میخایم بریم توی دل ترس هامون با اعتماد به نفس و دل جرأت و جسارت و باورهای خوب بهشون حمله کنیم، نه با ترس و باورهای منفی که دیگران به ما القا میکنن… مریم جان خودت نمیدونی که با این حرکت هیولاوار چقدر به دخترها و خانم ها هم جسارت دادی که موتور برونن…اصلا کلی خواسته توی دل دیگران ایجاد کردی و باورها و ایمان ایجاد کردی… چقدر نعمت و لذت و شادی رو به خاطر باورها و ترس های محدود کننده کننده، از خودمون دریغ میکنیم… واقعاً چرا… خانم های محترم اینم الگو… شما هم دست بکار شید و اینقدر نگید ما را چه به کارهای مردونه… اصلاً مردونه زنونه چیه… من که خودم از خیلی وقت پیش تا حالا هم ظرف میشستم هم لباسامو میشستم و اتو میزدم.. خودم سبزی پاک میکردم و غذامو آماده میکردم، الانم که می‌رقصم و این باور که رقص و دنس مال دختراس رو از ذهنم پاک کردم.والا بخدا.. یادمه عمه ام خودش توی حیاط بزرگ خونشون همیجوی سوار موتور شد و با آزمون و خطا یاد گرفت من حرص می‌خوردم که اون یاد گرفته ولی من پسر هنوز میترسم و یاد نگرفتم. ……. استاد میبینی تشویق و تحسین چه معجزه ای میکنه، شاید یجاهایی ما نیاز به تشویق و تحسین داشته باشیم،ولی نباید محتاج تشویق تحسین و تایید دیگران باشیم تا رو به جلو هلمون بدن! همین که خودمون خودجوش بزنیم توی کار و خوب پیش بریم،جهان به بی نهایت طریق تشویق و تحسینمون می‌کنه و بهمون روحیه میده…این قانون است… شما واقعا توی همچی استاد و معلم تمام عیاری اون هم بدون تحصیلات آکادمیک… راستی استاد عزیزم این تشویق و تحسین رو هم توی لایک دادناتون به بچه ها میبینم؛ نمیدونی این لایک دادن های عاشقانه و سخاوتمندانه چه شور و شوق و انگیزه ای توی وجود بچه ها ایجاد می‌کنه.. اگه دقت کنی خیلی از دوستان بوسیله تشویق شما از طریق لایک، توی این سریال با اشتیاق بیشتر و متعهدانه تر پیش میرن و روی خودشون کار میکنن… کیف میکنم وقتی میبینم تعدادی زیادی از کامنت های دوستان رو لایک می‌کنی و بیشتر کیف میکنم از تعهد و شوق و کامنت های بینظیر دوستای گلم… الهی قربون همتون برم من…استاد تا میتونی به دوستان لایک بده، نمیدونی چه تاثیر شگرفی در صفا و صمیمیت و حرکت دوستان داره

تکامل؛ چیزیه که من در گذشته هیچ وقت نفهمیدمش و همیشه باهاش مشکل داشتم؛ مثلا بار اول که میخواستم ماشین برونم، میخواستم همون بار اول بزنم دنده سه و چهار و عین شوماخر جاده رو درو کنم، اونقدر که کله شق بودم و کمال گرا… چه میدونستم قانون جهان چیه… توی همه تصمیم ها و کارام کمال گراییم حرف اول و آخرم رو میزد و به همین خاطر اغلب کُمیتَم می‌لنگید … مریم عزیزم خودت که بهتر از هممون قوانین رو میدونی، با طی تکامل به امید خدا اون موتور یاماها هیولا رو هم امتحان کن…

هی با خودم میگفتم این براونی صبح تا شب فقط توی علف ها میچره و سیر نمیشه…چقدر تنبل و بی حاله نگو که از بیکاری بود… استاد مهیاش کن واسه سوار کاری توی جنگل… دیگه وقتشه که ادای وظیفه کنه… فقط این حیوان زبون بسته نیاز به تکامل داره… همون روز اول نمیتونه مسافت طولانی سواری بده… با تمرین و تکامل به جایی میرسه که خودش خودجوش میاد در خونه رو میزنه و میگه حسین مریم من آمادم که هردوتاتونو همزمان توی هر مسافتی سواری بدم… این براونی عزیز منو یاد الاغ مادر بزرگم اینا میندازه…سال ها پیش مادر بزرگم اینا یه خر داشتن که عین برونی صبح تا شب فقط آب و علف میخورد…استاد یادمه یه بار داشتم مثل شما با این الاغه شوخی میکردم و حرف میزدم… میخواستم راضیش کنم که بهم سواری بده… آقا ما هم دل زدیم به دریا و یه مرتبه پریدم روش… یا حضرت نوح… این خره هار شد و با نهایت خشم شروع کرد به دویدن… آنچنان جفتک مینداخت و خودشو بالا پایین میکرد که من با نهایت شدت افتادم زمین و داغون شدم… عموم اینا سرزنشم کردن که خر رو فراری دادی.. گفتم خری که بار نزنه و سواری نده همون بهتر که برنگرده… همون سال هم کفتار خوردش😂😂😁😁… این شیر سفید روی پیشانی برونی رو من قسمت ۳۱ متوجهش شدم و چقدر جالب بود برام مثل یه موقع هایی که مثلا ابرا شبیه یه شی یا حیوان مشخصی درمیان…

استاد اونجایی که گفتی چرخ های کوچک رو جلو بذاریم یا عقب، دیگه حیرت کردم که خدایا چقدر این باور آسانی توی شما قویه که توی کوچکترین مسایل هم دنبال راه حل بهتر و آسون تری…. این دیگه معرکه بودا… اینا همه واسه من درسه…

یه تجربه بسیار جالب درمورد حل مسئله و دست به آچار شدن یادم اومد؛ توی دوران تینیجری، خانوادگی با عمو و داداش و دایی هام دسته جمعی فوتبال pes بازی میکردیم و چه دورانی بود، اغلب من قهرمان میشدم و همه ازم میترسیدن… اونا اونقدر بی جنبه بودن که هر بار که بازی میکردیم دسته بازی رو میکوبیدن و دکمه هاشو خراب میکردن… اونقدر به این تضاد برخوردم که دیگه گفتم فایده نداره سالی چند بار دسته بخرم، باید خودم دست به آچار شم و درستش کنم، آغا همشون میگفتن خودتو خسته نکن باید ببری تعمیرگاه یا یکی دیگه بخری! با عشق و شجاعت دل و روده دسته رو باز کردم و جراحی کردم… آخر سر جواب داد و درست شد… همه تعجب میکردن که چطور این کارو کردم و ازون به بعد دسته های اونا رو خودم تعمیر میکردم … استاد دقیقا همینطوره که شما میگین اونقدر اعتماد به نفس آدم می‌ره بالا که حد نداره… با اعتماد به نفسی و خودباوری قطعات پلی و کامپیوتر رو هم باز و بسته میکردم و درستشون میکردم…احساس میکردم که یپا مهندس برقم… بچه بودم و به دلیل باورهای محدود کننده از همون سن نرفتم سراغ تعمییر حرفه ای…مهارت های خودمو دست کم می‌گرفتم متاسفانه… برخلاف شما که از سن کم رفتین سراغ تعمییر رادیو و تلویزیون… شما خیلی عملگرا و جسور بودین ماشاالله…

این فایل ها خیلی بهمون اعتماد به نفس میده استاد…بی نهایت…. فهمیدم یسری ویژگی های خوب درونم هست که خودم هم ازشون خبر نداشتم و جدیشون نمیگرفتم… فهمیدم که ترس ها و ایرادات بسیار زیادی درونم هست که خودم هم ازشون بی‌خبر بودم… آدم به خودشناسی بسیار عظیمی میرسه با این سریال… قدرت حل مسئله سلاحیه که کمتر کسی ازش بهره می‌بره …سلاحی که هممون داریم ولی ازش استفاده نمی‌کنیم و یه گوشه خاک میخوره… گفتم که ریشه ترس های ما، از ناشناخته ها و مجهولات ماست، ما از چیزی می‌ترسیم که نمیشناسیمش و تجربش نکردیم… با شناخت و تجربه دیگه خبری از ترس نمی‌مونه… من عاشق این قدرت حل مسئله و دست به آچار شدنتم استاد… چقدر وسایل مختلف سفارش می‌دادی و با اینکه بار اولت بود ولی با اعتماد به نفس می‌رفتی توی کار و بررسیش میکردی… آره اعتماد به نفس واقعی این نیست که کاری رو که بلدی به نحو احسن انجام بدی،اعتماد به واقعی اینه که کاری رو حتی بلد نیستی و تجربه نکردی رو با روی باز بپیذیری و بگی درسته که بلد نیستم ولی یاد میگیرم و از عهدش برمیام… عاشقتم که بهم یاد میدی هنر حل مسئله رو… یاد میدی که چطور با کیفیت تر زندگی کنم … بهم این جراتو میدی بیشتر و بیشتر یاد بگیرم و زرنگ تر باشم…

مریم جان هم که داره تکاملی میاد جلو دوربین… امیدوارم که توی قسمت های بعد روی ماهتو ببینیم از نزدیک بانوی عزتمند و ارزشمند..

من عاشقتم استادای عزیزم که روز به روز دارین سخاوتمند تر و دست و دل باز تر میشین؛ این سریال گران ترین و ناب ترین هدیه زندگیمونه.

عاشق همه ی شما خانواده عزیزم هستم که مشوق و مایه دلگرمی من از طرف یگانه معبودم هستید…

خدایا بی نهایت شکرت بابت این زوج مافوق رویایی که بهم نشون میده زندگی زیباتر و لذتبخش تر از هر آنچیزیست که ما فکر می‌کنیم 💖💖❤❤😘😘😍✌👍💖❤